“แล้วหนูพรีมล่ะลูก”
แม่ผมเดินออกมาจากในครัวพอดี
“กลับไปแล้วครับ”
“กลับไปแล้วทำไมอยู่ๆ ถึงกลับไปล่ะ”
ท่านดูแปลกใจที่ได้ยินผมตอบแบบนี้
“เห็นบอกว่ามีธุระที่ต้องไปทำ”
ผมเดินเลี่ยงท่านออกมาแต่คำถามของท่านที่ดังตามมาทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่ง
“ไม่ใช่ว่าภีมไปพูดอะไรกับหนูพรีมนะอยู่ๆ ถึงกลับไปแบบนั้น”
“กลับไปก็ดีแล้วนี่ครับคนอย่างผมไม่มีอะไรให้ผู้หญิงมาชอบหรอก”
“ทำไมภีมถึงดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะ”
ผมรู้สึกจุกที่อกกับคำถามที่แทงใจดำ เมื่อก่อนผมไม่ได้เป็นแบบนี้อาจเป็นเพราะว่าผมมีพร้อมทุกอย่างทั้งฐานะทางบ้าน หน้าตาทางสังคมไหนจะตำแหน่งว่าที่คุณหมอที่ตอนนั้นดูเหมือนจะดูดีในสายตาของทุกคนแต่วันนี้นอกจากการได้เป็นหมออย่างที่ตั้งใจไว้ผมไม่มีอะไรที่น่าภูมิใจเลยถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้สำคัญสำหรับผมแล้วแต่มันก็เคยทำให้คนที่ผมเคยรักมากคนนึงและเป็นคนที่บอกว่ารักผมจะเดินจับมือไปด้วยกันตัดสินใจออกไปจากชีวิตผมอย่างง่
