“ป๊อปคอร์นของพรีมอร่อยใช่มั้ยคะ” ฉันส่งสายตาพร้อมกับยิ้มอ่อนแล้วกลับมานั่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันมองตามหมอภีมที่ลุกออกไปจากโซฟา นี่เขาโกรธฉันหรอ ไม่ได้การละขืนหนีกลับก่อนเดตแรกของฉันกับเขาก็พังหมดน่ะสิ “หมอภีมคะเดี๋ยวค่ะ” ฉันวิ่งไปขวางหน้าหล่อๆ นั้นเอาไว้ ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่นอกโรงหนัง “โกรธพรีมหรอคะ” “เปล่า” ตอบคำถามแล้วก็เดินผ่านหน้าฉันไปแต่ฉันก็ไปขวางหน้าไว้อีก “หมายความว่ายังไงคะ” ความจริงฉันอยากถามว่าถ้าไม่ได้โกรธแปลว่าเขาโอเคกับเรื่องเมื่อกี้หรอ “ผมไม่โกรธเพราะผมรู้ว่าที่คุณทำไปก็แค่อยากลองใจผม” “ลองใจ?” ฉันทวนคำพูดของหมอภีมอย่างไม่เข้าใจ ลองใจอะไรกันฉันก็แค่ทำตามความรู้สึกตัวเอง “ผมรู้นะว่าคุณต้องการอะไรจากผม” หมอภีมเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าฉัน “ถ้าคุณหมอรู้แล้วให้พรีมได้มั้ยคะ” ฉันอยากมีโอกาสคบกับหมอภีมเลยพูดออกไปตามตรงแต่ทัน