“พรีมกลับก็ได้ค่ะ”
ฉันหันหลังออกมาทันทีรู้สึกหัวใจเคว้งขว้างล่องลอยอยู่ในอากาศเหมือนไม่มีจุดหมายแต่ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูออกไปหัวใจที่ยังคงเต้นแรงอยู่ก็บอกว่าฉันควรจะพยายามให้มากกว่านี้
“คุณหมอคะ”
หมอภีมเงยหน้าขึ้นมามองฉันค่ะแต่ก็เป็นใบหน้าที่เย็นชาเหมือนเดิม รู้สึกเจ็บนิดๆแต่ฉันก็ยังยิ้มสู้
“เตรียมรับมือไว้ด้วยนะคะเพราะต่อไปนี้พรีมจะมาจีบคุณหมอทุกวันค่ะ”
หมอภีมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ฉันไม่อยากฟังคำปฏิเสธพวกนั้นเลยรีบเปิดประตูออกมา
“น้องคะ”
พยาบาลหน้าเคาน์เตอร์กวักมือเรียกฉัน
“มีอะไรหรอคะ”
“น้องชอบคุณหมอภีมรภัทรหรอคะ”
“ค่ะ”
พอได้ยินคำตอบของฉันพยาบาลสองคนนั้นก็พากันมองซ้ายมองขวาก่อนจะให้ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ
“พวกพี่อยากเตือนน้องไว้อย่างนึง”
หน้าของพี่พยาบาลดูซีเรียสมากค่ะ หรือว่าหมอภีมจะเป็นพวกผู้ชายเจ้าชู้ฟันแล้วทิ้งอะไรแบบนั้นนะ
“อะไรหรอคะ”
“คืองี้นะ”
ก่อนพูดก็ยังมอง
