วันต่อมา
“แยกกันตรงนี้โอเค!”
“โอเคย่ะ บายยย”
ฉันมองตามยัยมีนที่ส่งจูบให้ฉันแล้วเดินลิ่วๆ ออกหน้าฉันไปโน่นแล้ว ปกติเวลาฉันบอกว่าจะไปหาหมอภีมยัยเพื่อนตัวดีจะต้องแซวไม่ก็แขวะฉันแต่วันนี้มาแปลกนอกจากไม่แซวอะไรยังดูรีบร้อน ฉันว่านะผู้ชายที่เพื่อนฉันกำลังคบอยู่ตอนนี้จะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ แต่ก็ช่างเถอะเอาไว้วันหลังค่อยหลอกถามแล้วกัน
พอมาถึงโรงพยาบาลลงรถได้ฉันก็ตรงไปที่แผนกศัลยกรรมทรวงอกที่หมอภีมทำงานอยู่แต่ว่านะ ตั้งแต่ที่เดินเข้ามารู้สึกว่ามีแต่คนมอง
ฉันสวยหรอ ก็ไม่น่าเกี่ยวเพราะฉันสวยทุกวันอยู่แล้ว
ฉันหอบหิ้วขนมติดไม้ติดมือมาฝากพยาบาลเหมือนทุกครั้งแต่พอเดินมาถึงฉันก็เห็นผู้หญิงใส่เครื่องแบบนักศึกษากำลังยืนคุยกับพยาบาล น้ำเสียงและเสียงหัวเราะที่ดังมาแต่ไกลดูสนิทกันพอสมควร
“สวัสดีค่ะ”
ฉันยิ้มทักทายพวกพี่พยาบาลเป็นจังหวะเดียวกับที่นักศึกษาคนนั้นหันมา
“อ้าว พี่พรีม”
“อ้าว แนน”
“พี่พรีม
