CHAPTER 42
Breana’s Point of View
Lumalim nang lumalim ang gabi. Nakatulugan ko na ang paghihintay. Dumaan pa ang isa, dalawa hanggang tatlong araw ngunit hindi nagawa ni Arwin ang mag-text. Pinanindigan ko rin ang hindi magmukhang desperado kahit sobrang hirap sa akin gawin iyon. Kung kaya niya, kailangan kong patunayan na kaya ko rin. Muli, nandiyan lagi si Carlo sa tabi ko. Hindi niya ako iniwan, ni hindi siya nagtanong sa biglaang panlalamig ko sa kaniya. Nararamdaman ko lang iyon sa tuwing malungkot siyang nakatitig sa akin o kaya malayo ang tanaw ng kaniyang mga mata. Ramdam ko yung pagdududa niya sa tuwing tinatanggihan kong may mangyari sa amin. Lagi ko siyang niyayang lumabas kapag nagagawi siya sa bahay.
“Ganyan ka lalabas? Nakadamit pambabae?” tanong sa akin ni Brent nang
