เล่ห์ตะวัน

EP.10 : แด่คนอกหัก

พัชชา Say ::

หลังจากฉันออกมาจากห้องของพี่ตะวันด้วยความงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นมันเร็วมาก แต่ก็ดันชัดเจนในความทรงจำ มันไม่ควรจะเกิดขึ้น ฉันไม่ได้คิดกับพี่ตะวันแบบนั้น ฉันคิดว่ามันผิดที่ฉันเองวางตัวไม่ดี เดินกลับมาที่ห้องแต่กลับเจอพูที่ยืนรออยู่หน้าห้องอยู่แล้ว

“ทำไมพูไม่เข้าห้องอะ มายืนทำอะไร” ฉันเปิดห้องของเรา แล้วลากน้องเข้ามาในห้อง เพราะตอนนี้ฉันอยากหาใครคุยเรื่องที่อยู่ในใจเหลือเกิน

“แกต่างหากไปทำอะไรที่ห้องพี่ตะวัน เดี๋ยว!!!! ร้องไห้เหรอตาบวมขนาดนี้ เพราะไอ้ต้นเตี้ยใช่ไหม ฉันคิดแล้วว่ามันจะทให้แกเสียใจสักวัน แล้วมันก็เป็นจริงๆ คนห่าอะไรหึงเพื่อนมากกว่าแฟนอีก ไหวเปล่าถ้าจะรู้ความจริง” คำถามของพูทำเอาฉันคิดหนัก แสดงว่าเราก็สงสัยเรื่องเดียวกันใช่ไหม ฉันสวมกอดเข้าที่เอวของน้องชาย แล้วปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

ฉันไม่ได้เสียดายต้น แต่ฉันไม่พร้อมที่จะรับรู้ว่าเพื่อนรัก จะทำกับฉันได้ เพื่อนรักกับแฟนตัวเอง ฉันไม่ได้มีหลักฐานอะไร ฉันจะเข้าไปโวยวายก็ไม่ได้ ฉันแค่สงสัย ฉันแค่กลัว กลัวว่ามันจะเป็นจริง ภาพที่สองคนนั้นพยายามจับมือกัน ภาพที่สองคนนั้นลากกันออกไปต่อหน้าฉัน เพราะคิดว่าฉันเมาจนไม่มีสติแล้ว เปล่าฉันแค่แกล้งเมา เพราะฉันอยากเห็น แล้วฉันก็ได้เห็น

“ขอเวลา ขอเวลาฉันทำใจกับเพื่อนของฉันอีกนิด แล้วเราจะไปจับโป๊ะพวกมันกัน” ฉันกดเสียงต่ำในลำคอ ในใจก็หวังอยากจะให้เธอกลับใจ

“ว่าแล้วว่าเธอไม่ใช่คนโง่ ไม่เสียแรงที่เกิดก่อนฉันตั้ง 6 นาที”

ฉันไม่ได้โง่ แต่ทุกอย่างที่ผ่านมามันแค่ความน้อยใจของฉัน แต่ตอนนี้พอมีตัวแปรแบบพี่ตะวันเข้ามา มันทำให้ต้นหึงหวงโรสชัด ชัดมาก แต่ฉันไม่เข้าใจทำไมจะทำให้เนียนๆหน่อยไม่ได้เหรอ ไหนๆจะโกหกฉันกันมาตั้งนานแบบนี้แล้ว ก็โกหกต่อไปสิ จะมาทำให้ฉันรู้สึกทำไม

“พี่ตะวัน ฉันแนะนำโรสให้พี่ตะวัน แบบนี้ฉันยัดเยียดอะไรที่ไม่ดีให้พี่ตะวันรึเปล่า” พอคิดถึงพี่ตะวัน ภาพจูบเมื่อกี้มันก็ลอยเข้ามาในหัว มัน มัน มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ฉันไม่ได้คิดกับพี่ตะวันแบบนั้น แต่ตรงนี้จะยังเต้นอยู่ไม่หยุด ฉันเอามือกดที่หน้าอกข้างซ้ายที่มันยังเต้นอยู่ในสงบสักที

“พี่ตะวันไม่โง่หรอก ไม่ต้องไปห่วง ห่วงตัวเองทำใจให้ชิน แล้วไปหาหลักฐานมาจัดการคนที่มันหักหลังเรา”

“โง่ไหม ถ้าจะพูดว่า ฉันยังหวังให้โรสกลับใจ สำหรับฉันโรสเป็นที่สนิท ฉันเองก็อยากจะได้เพื่อนคืน ถ้ามันพร้อมจะกลับใจ แต่ผู้ชายที่นอกใจฉันได้ ฉันจะไม่เอาไว้ โรสอาจจะโดนบังคับ ขืนใจ โรสอาจจะไม่ได้อยากทำร้ายฉันก็ได้” ฉันยังหวังลึกๆ ให้โรสบอก และเล่าทุกอย่างตามความจริง ถ้าเธอโดนบังคับฉันก็พร้อมจะให้อภัย มันอาจจะเป็นตอนที่โรสเมา แล้วฉันให้ต้นไปส่งก็ได้ ฉันพยายามจะคิดให้มันอยู่ในแง่ดี

“เฮ้อ ไปดูเลยไหมล่ะ ป่านนี้นอนเอากันอยู่ในห้องละมั้ง” ประโยคที่เหมือนประโยคบอกเล่าของน้องชาย มันทำเอาฉันหัวใจร้าวมาก แต่น้องชายตัวดีก็ยังลากฉันให้ออกจากห้อง แต่ฉันกลับยื้อยุดรั้งเอาไว้ ไม่อยากไป ไม่อยากไปตอนนี้

“ไม่เอา ยังทำใจไม่ได้ ฉันยังไม่กล้าพอ”

“ไปดูให้มันชัด แล้วเจ็บให้จบ แกไม่มีเพื่อน แต่แกมีฉัน” เพียงคำคำเดียวของน้องชาย ทำให้ฉันยอมเดินตามไปด้วยใจสั่นๆ จริง ฉันมีแกไอ้พู แม้ใจยังไม่อยากรู้ความจริงตอนนี้ อยากมั่นใจ แต่ก็กลัวคำตอบ กลัวความจริง

ฉันถูกพูลากจนมาถึงหน้าห้องของโรส แต่ความกล้าที่จะเคาะประตูมันไม่มีเลย เสียงพูดคุยกันในห้องมันเบาบาง แต่มีคนอยู่ในห้องแน่นอน เพราะมันมีการคุยหัวเราะกัน จนมันเสียงดังที่แว่วออกมาร่องของประตู เสียงใครคุยอะไรกัน อะไรทำให้มันมีความสุขขนาดนี้

“รักกันมากแหละ มีความสุขขนาดนี้” จากความกลัวมันเริ่มเป็นความโกรธ มีความสุขมากเลยสินะ ฉันเคาะประตูอย่างแรง ทั้งเที่ก่อนหน้านี้ไม่มีความกล้าที่จะทำมันด้วยซ้ำ ถ้าเจออยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ เราได้เจอกันแน่ๆ ให้สาสมกับที่หักหลังของฉันจนไลังแอ่น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!! แต่พอประตูเปิดออก กลับเจอเพียงโรสที่กำลังถือโทรศัพท์ที่ติดสายสนทนาอยู่ โรสทำหน้างงที่ฉันกับพูมาถึงหน้าห้อง แม้เธอจะอยู่ในผ้าขนหนู แต่กลับอยู่ในห้องเพียงแค่คนเดียว

“ว่ายังไงคิดถึงเพื่อนหรือจ๊ะ เข้ามาก่อนดิ” คำเชื้อเชิญที่ทำให้ฉันไม่อาจจะปฏิเสธ ฉันลากแขนน้องชายเข้ามาในห้องของหญิงสาวที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เจ้าของห้องตกใจมากที่ฉันใจกล้าหน้าด้าน พาน้องชายเข้ามาในห้องเธอด้วย แม้ปกติฉันจะปกป้องเธอมาตลอด ถ้าเธอโป๊แบบนี้ ไอ้พูไม่มีทางได้เห็น

“แก ฉันรักต้น ถ้าฉันไม่มีต้นฉันจะต้องตายแน่ๆ มันเป็นแฟนคนแรกของฉันเลย แกคิดว่ามันจะรักฉันเปล่าวะ” ฉันถามเพื่อนรักที่ยิ้มมุมปาก มองฉันด้วยความเอ็นดู สารภาพกูมาสิโรส บอกกู โกหกกูก็ได้

“โรสนัดกับหนุ่มเหรอ ทำไมมีซองถุงยางที่หัวเตียงอะ” น้องชายฉันชี้ไปที่ซองถุงยางที่ใช้แล้วอยู่บนหัวเตียง ทำให้โรสต้องรีบวิ่งมาเก็บ

“ก็ปัดแอพพลิเคชันแล้วมันแมทช์กัน มันก็ต้องมีบ้างอะไรบ้าง แต่เค้ากลับไปแล้ว จับผิดเก่งจังนะพู นี่ไงยังคุยสายกันอยู่เลย ที่รักงั้นวางก่อนนะ กลับบ้านดีๆนะคะ” โรสบอกวางสายจากปลายสาย แล้วหันมามองฉันตาค้อน เหมือนกับโกรธที่ฉันมาจับผิด

“โกรธเหรอ” ฉันถามเพื่อนสาว ที่มีอาการไม่ปกติ แต่ทำทุกอย่างให้ปกติ

“น้อยใจ แกจะเอาอะไรกับฉัน ฉันโสดจะนอนกับใครก็ได้” โรสกระเง้ากระหงอดใส่ฉัน แต่ฉันกลับเสียความรู้สึกมากกว่า ที่ทำไมถึงไม่พูดกับฉันตรงๆ วันนี้ฉันไม่มีหลักฐาน ฉันจะไม่ปรักปรำ แต่เวลาไม่นานที่ฉันอยู่ในห้องพี่ตะวัน มันทำให้แกนัดหนุ่มมาเอาที่ห้องได้เหรอ

“แต่ต้องไม่ใช่แฟนชาวบ้าน หมายถึงผู้ชายในแอพของแกอ่า ต้องไม่มีแฟนแล้ว” ฉันพูดกับเพื่อนสาวด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะเปลี่ยนยิ้มแย้ม

“ฉันนอนกับผู้ชาย ไม่ใช่เมียเค้า แล้วอีกอย่างแกไม่ควรจะสอนฉันเลย แกมีคู่หมัั้นแล้วยังมีกิ๊กได้เลย ต่อให้เมียของผู้ชายคนนั้นจะมาตาม ไหนหลักฐาน เฮ้ออออ เพื่อนรักอย่าคิดมากเรื่องผัวคนอื่นเลย” ประโยคของโรสทำให้ฉันสะอึกน้อยๆ เพราะคำว่าผัวคนอื่น ฉันไม่เคยมีอะไรกับต้น จะบอกว่าผัวฉันก็ไม่ได้ ฉันเองรึเปล่านะที่เป็นคนนอก

“แกก็คิดเยอะๆหน่อย แม้เงินจะรักษาโรคได้ก็จริงนะเว่ย แต่ตอนไปหาหมอมันจะอายนะ ฉันเตือนแกด้วยความหวังดี พอเรื่องผัวคนอื่นเถอะ มาเรื่องว่าที่ผัวฉันดีกว่า แกคิดว่าต้นรักฉันไหม” ฉันส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสาว แต่เพื่อนสาวก็ยิ้มออกมาแล้วเดินเข้ามากอดปลอบฉันเหมือนกับว่าเข้าใจฉันเหลือเกิน

“เผื่อใจไว้บ้างนะ ผู้ชายมันไม่แน่นอน ขนาดผู้ชายที่ฉันนอนด้วยมาสองปี ยังไปขอคนอื่นเป็นแฟนเลย ดูสิมีอะไรที่แน่นอน ไม่ ไม่มีเลย” แล้วน้ำหยดน้อยจากตาของเพื่อนสาวก็ไหลออกมา

“สองปี!!!!” ฉันช็อกมากสองปี!!!! ถ้าผู้ชายที่โรสพูดมาคือต้น มันก็เท่ากับช่วงเวลาที่ต้นกับโรสรู้จักกัน คนที่มาที่หลังก็คือฉันนะสิ!!!!!

“ช่างเถอะ ฉันอยากนอนแล้ว แกช่วยเอาน้องชายแกที่กำลังค้นห้องฉันออกไปที ฉันจะนอนแล้ว”

.

ความสับสนทำให้ฉันต้องลากไอ้พูที่กำลังจะคุ้ยขยะ ให้ออกจากห้องของโรสให้กลับมาที่ห้องของตัวเอง ฉันพยายามประมวลผล นี่มันเรื่องช้าอะไรวะเนี่ย หรือที่จริงแล้วคนที่ไม่ดีคือฉันเอง หรือมันยังไงกันแน่วะ

“แกเป็นเมียน้อย” เสียงของคนที่เป็นชายทำให้ฉันคว้าของที่ใกล้ตัวปาใส่น้องชาย

“ไอ้บ้าเอ้ย!!!! ฉันยิ่งคิดอยู่ คิดว่าตัวเองรึเปล่าที่ผิด ฉันรึเปล่าที่เป็นเพื่อนที่ไม่ดี เรื่องนี้มันยังไงกันแน่วะ ต้องสืบให้รู้ความจริงให้ได้ ไอ้พู มันจะเป็นไปได้ไหม ว่าที่จริงโรสอาจจะรักต้นมานานแล้ว แต่ต้นมันเสือกเลว บอกให้คบกันแบบเงียบๆไม่งั้นก็เลิกไปเลย” ฉันมโนไปไกลมาก เป็นเรื่องเป็นราว ในใจก็ยังอยากจะคิดอยู่ว่าเพื่อนต้องรักฉันบ้าง เพื่อนอาจจะมีความจำเป็น

“มีความเป็นไปได้ แกอย่างเพิ่งนโน ฉันคิดว่าโรสเองก็ไม่ได้ใสซื่ออะไรขนาดนั้น แกก็น่าจะรู้นิสัยเพื่อนแกดี จะยอมโดนหลอกจริงเหรอ”

“ต้นเองมีของแบรนด์เนมใช้ทั้งตัว คงจะเป็นโรสนี่แหละที่ซื้อให้ แต่เกมนี้คนที่แกล้งโง่เท่านั้น ที่จะชนะ เพราะคนโง่มักจะตาย และคนฉลาดมักพลาด” ฉันแพลนหางตามองไปที่น้องชาย

หลายวันต่อมา

ตะวันฉาย Say ::

ผมตีตัวออกห่างพัชชา ไม่เจอ ไม่ให้มาหาด้วย และแน่นอน เธอก็ไม่มา ไม่โทรหาผมเหมือนทุกครั้งด้วย ผมคิดว่าตัวผมอยู่ใกล้เธอมากไป มันทำให้ผมเผลอทำอะไรที่ควร โอ้ยยยยยย ทำแบบนั้นไปทำไม เธอมีแฟนแล้ว เธอรักแฟนเธอมากนะ เธอไว้ใจผม ผมไปทำแบบนั้นกับเธอทำไม เธอไม่ติดต่อมาเลยโกรธหรือเปล่า ตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ แล้วผมไปคิดถึงเธอทำไมเนี่ย ผมพยายามมองกองหนัง

“คุณชายยยย” เสียงหวานของหญิงสาวหน้าหมวย รอยยิ้มหวานบนใบหน้าที่ผมกำลังคิดถึง พัชชาในชุดแม่บ้านของบ้านผม มันทำให้ผมต้องรีบขยี้ตา แล้วต้องตกใจเพราะมันไม่ใช่พัชชา แต่เป็นแมว สาวใช้ที่บ้าน

“มีอะไร”

“ผู้หญิงที่ชื่อโรสมาขอพบค่ะ”

โรสเหรอ เธอมาหาผมทำไม ด้วยความสงสัยทำให้ผมยอมออกไปเจอเธอ ผมขอให้แมวพาเธอไปที่โต๊ะในสวน เพื่อกันแม่ผมหรือคนอื่นๆมารบกวน ผมอยากรู้ว่าเธอมาไม้ไหน เธอหายไปหลายวัน ไม่ได้ส่งข้อความหาผม แต่จู่ๆวันนี้ก็โผล่มาหาเลย

ผมมาเจอโรสที่ตอนนี้มีสีหน้าไม่ค่อยดี ไม่ได้ดูสนุกสนานเหมือนที่ผมเคยเจอ เธอเห็นผมก็วิ่งเข้ามากอดผมทันที ผมเลยต้องเป็นคนกอดปลอบเธอเอาไว้ เพราะผมอยากจะฟังสตอรี่ของเธอวันนี้ อะไรทำให้เพื่อนคู่หมั้นของผมมากอดผมหนึบแบบนี้

“พี่ตะวันคะฉันควรทำยังไงดี ผิงโกรธฉัน ไม่รู้เรื่องอะไร ไม่มีเหตุผลเลย” อ่อออ ทะเลาะกับยัยภาระนี่เอง

“ทำไมอ่า ทะเลาะอะไรกับครับ พี่เห็นพัชชารักคุณจะตาย”

“น่าจะเรื่องต้นแน่ๆ ฉันกับต้นเป็นเพื่อนกันนานมากแล้วค่ะ เราสนิทกันมาก แต่ผิงดันบอกว่าฉันจะไปแย่งแฟนเธอ พี่ตะวัน ฉันควรจะทำยังไงให้ผิงเข้าใจดีคะ” โรสมีอาการเศร้าลงเหมือนจะร้องไห้

“ทำยังไงจะให้พัชชาเข้าใจน่ะหรือ คงจะต้องห่างๆจากต้นหน่อย หรือไม่ก็หาแฟนดีไหมครับ พี่ก็ยังโสดนะ คุณอาจจะต้องจีบพี่หน่อย จีบพี่ได้ปะ ถ้าได้แล้วพี่จะนัดพัชชาออกมาเจอ ให้คุณกับพัชชาได้เคลียร์กัน”

“งั้นหนูจีบแบบไม่เกรงใจเลยนะคะ” โรสยิ้มหวานพร้อมกับสัมผัสแขนของผมเบา ถึงเนื้อถึงตัวซะด้วยแฮะ

“ก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่ พี่ยังติดสถานะคู่หมั้นของพัชชา คุณเข้าใจใช่ไหมครับ ที่นี่คงจาาาาา...ทำอะไรมากกว่ามองความสวยของคุณไม่ได้” ผมเอ่ยชมผู้หญิงตรงหน้าประหนึ่งว่าผมชอบเธอมากมายเหลือเกิน

“คืนนี้นัดผิงไปที่ร้านจัสมินดีไหมคะ ฉันอยากดีกับเพื่อนไวๆ”

“เอาสิ ชวนต้นมาด้วยนะ จะได้ครบคู่ ทำให้พัชชาเห็น ว่าคุณไม่ได้มีใจให้แฟนเพื่อนคุณสักหน่อย แต่คุณมีใจให้พี่ ใช่ไหมครับ” ผมเอื้อมมือไปจับแก้มของคุณโรส แล้วลูบมันเบาๆจนคนที่ถูกสัมผัสมีท่าทีเขินอาย

“เขินจังเลย โรสเหมือนโดนพี่จีบอยู่เลย” คนที่พูดเสมองไปบนพื้นหญ้าแล้ว

ผมเจอนักธุรกิจมาแล้วหลากหลายแบบ ต่อหน้ายิ้มให้กัน ลับหลังก็พร้อมจะสาดคำพูดตอแหล แบบเธอยังไม่น่ากลัวเท่าไอ้เจ้าหมอโรคประสาท ที่มาตรวจพ่อผม เดือนละ 2 ครัิง แค่นี้เด็กน้อยดูออกง่ายมาก ถ้าเธออยากให้ผมมองเพื่อนเธอไม่ดี ได้เลยผมจัดให้ ขอดูหน่อย ละครของเธอสนุกแค่ไหน

@ร้าน Jasmine

23:14น

พัชชาในชุดทำงานเพิ่งมาถึงที่ร้าน แล้วตามมาด้วยแฟนของพัชชาที่มาถึงไม่ห่างกันมากนัก ในโซนวีไอพีของร้านจัสมิน ที่ตอนนี้เนืองแน่นไปด้วยนักเที่ยวยามราตรีไม่เว้นแม้แต่พวกเรา พัชชาดูมีสีหน้ายิ้มแย้มกับทุกคน แต่เมินผม ทำไม?? เรื่องที่ผมจูบเธอเหรอ เพราะผมล้ำเส้นความไว้ใจใช่ไหม ผมมองโรสที่พยายามจะเอาอกเอาใจพัชชา พยายามจนดูน่าสงสาร

“ต้น ต้นรู้ใช่ไหม ว่าผิงรักต้นมาก ทำไมช่วงนี้ต้นไม่เหมือนเดิม” แล้วจู่ๆประเด็นก็ถูกจุดตั้งแต่ยังไม่เริ่มเทเหล้าด้วยซ้ำ สีหน้าของพัชชาดูเศร้ามาก แต่แววตาของเธอกลับว่างเปล่า เสียใจมากจนเบลอไปเลยเหรอ

“ผิงต้นไม่ได้ทำอะไรเลย ต้นทำแต่งานนะ เรามาเที่ยวทำให้มันสนุกดีกว่า อย่าชวนทะเลาะเลย”

“ใช่ๆ พี่ตะวันจะหมดสนุกนะ พี่ตะวันขา โรสว่าเรามาหาอะไรสนุกๆดีไหมคะ” โรสมาออดอ้อนเกาะแขนผมจนหน้าของเธอแนบชิดกับแขน แต่พัชชาไม่ได้สนใจอะไรผมเลย แต่กลับแอบอิงแนบชิดกับแฟนเธอจนจะสิงอยู่แล้ว ปกติเธอไม่เคยทำแบบนี้ เธอวางตัวดีมาก เธอต้องการจะทำอะไร

“เล่น Truth or Dare [ จริงหรือท้า ] ไหมล่ะ ใครทำไม่ได้ กระดกเหล้า 2 ช็อต” พัชชาเสนอเกม แล้วมองไปรอบๆโต๊ะ ว่ามีใครเอากับเธอบ้าง ผมเลยยกมือ อยากเล่นผมก็จัดให้ พัชชาเลยอาสาไปขอขวดเบียร์ขาโต๊ะข้างๆของเรามาหมุน เพราะเราเพิ่งจะมาถึง ยังไม่มีขวดเปล่ามาเพื่อเล่นเกมนี้

ขวดที่หมุนติ้วๆบนโต๊ะ มันทำให้เราทุกคนรู้สึกตื่นเต้น เพราะเราต่างอยากให้ปลายขวดหมุนไปตรงกับคนที่เราต้องการ แต่เมื่แปลายขวดมันหมุนช้าลงแล้วหยุดที่พัชชา ทำให้โรส ถามขึ้นทั้งที ว่าเธอจะเรื่องจริง หรือ ท้า ถ้าเธอเลือกจริง ไม่ว่าพวกเราจะถามอะไร เธอก็ต้องตอบแต่ความจริง แต่ถ้าเลือกท้า ไม่ว่าเราจะสั่งให้เธอทำอะไร เธอก็ต้องทำ ถ้าเธอตอบหรือทำไม่ได้ เธอต้องกินเหล้าช๊อตมากมายที่อยู่บนโต๊ะ

“จริง หรือ ท้า” คำถามของโรสทำให้พัชชาตอบแทบจะทันที

“ท้า”

“ให้ทำอะไรดีน้า พี่ตะวันเอายังไงดีคะ งั้นช่วยเดินไปกลางร้านแล้วเห่าเป็นหมาที ดัง ๆ ไปเลย” คำท้าที่พัชชาได้รับมันอาจจะดูไม่มีอะไร แต่ถ้าให้ผมไปทำ ผมก็เลือกที่จะไม่ทำ แน่นอนพัชชาก็เลือกที่จะไม่ทำแล้วกระดกเหล้าในแก้วเล็กๆ 2 แก้ว มันคือเรื่องของภาพลักษณ์ถ้าเธอโดนถ่ายคลิปได้ ผลเสียตามมาแน่

“ไรวะ นึกว่าเจ๋ง ฉันหมุนต่อเลยนะ”

ขวดที่หมุนอีกครั้ง มันมาหยุดที่โรส มันทำให้พัชชาถามบ้าง ว่าจริงหรือท้า แต่โรสก็เลือกท้าแล้วรอคำท้าอย่างใจจดจ่อ แต่พัชชากลับหันมามองหน้าผมแทน มองทำไม จะรักกับเขาไม่ต้องมามองผมหรอกยัยภาระ

“แกเดินไปจูบใครก็สักคนในร้านนี้” คำท้าของพัชชาทำโรสมองไปรอบๆร้าน แล้วหันมามองผม แล้วทำหน้าเขินอาย จะจูบผมเหรอ ต้องใช้ลิ้นไหม ถ้าผมจูบเพื่อนเธอ มันจะเท่ากับผมจูบของผมที่จูบเธอในคืนนั้น มันจะไม่มีความหมาย เพราะผมจะจูบกับใครก็ได้ มันจะลดกำแพงเราตอนนี้ลงรึเปล่า ถ้ามันทำเรากลับไปเหมือนเดิมผมก็จะทำนะ ผมดึงโรสเข้ามาประกบริมฝีปาก แม้ใจผมจะไม่ได้ต้องการ แต่ผมแค่อยากทำให้จูบที่ผมเคยจูบเธอครั้งนั้นมันไม่มีความหมาย ผมจำใจหลับตาลง นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่นะ

“ฮ่ะๆ ช้านักมึงพี่ตะวันจูบเองเลย” เสียงของพัชชาพูดขึ้นมาไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ แบบนี้ก็คงจะดีแล้ว

“มึงกูเขิน พี่ตะวันจูบ มึงงงงงงง กูเขินตัวลอย” เพื่อนสาวที่หันไปคุยกัน ทำให้พัชชาหัวเราะออกมาเสียงดัง แต่กลับมีอีกคนไม่พอใจอย่างชัดเจน

เกมดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โรสที่แนบชิดอยู่กับผม ทำให้อีกคนที่นั่งอยู่ข้างพัชชา กระดกเหล้าไม่หยุด แล้วมองผมตาขวางไม่หยุด จะงัดกับผมรึไง ผมไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนหน้าตานะ ยิ่งเห็นมึงแม่งทำตัวไม่สมควรได้ความรักจากใคร กูยิ่งหงุดหงิด

“พี่ตะวัน พี่ตะวันคะ จริงหรือท้าคะ” เสียงของโรสทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเอง

“จริงก็แล้วกัน” ผมกลัวไอ้ต้นอะไรนี่จะออกคำสั่งให้ผมไปทำอะไรแปลกๆ

“มีคนที่ชอบรึยังคะ” โรสถามผมขึ้นมาอย่างเขินอาย แต่มันกลับทำให้ผมแอบมองไปที่ผู้หญิงอีกคนที่กอดแฟนของเธอกลม

“ผมชอบคุณ คุณโรส” ผมส่งยิ้มหวานให้โรส ที่มีสีหน้าอึ้งที่ผมตอบไปแบบนั้น ทั้งโต๊ะเลยก็อึ้งเช่นกัน แต่นั่นมันกลับทำให้ทุกอย่างพัง เพราะต้นหึงโรสเหรอ ไม่ใช่ เพราะพัชชาลากผมออกจากโต๊ะ ต่อหน้าทุกคนเลย แล้วนี่จะลากผมไปไหน ทำแบบนี้เสียแผนหมด ถ้าเธอฉลาด เธอควรจะต้องรอจนแฟนของเธอทนไม่ได้สิ ผมอุตส่าห์ยอมเปลืองตัวขนาดนี้

พัชชาลากผมมาถึงลานจอดรถ แล้วเดินวนไปวนมาพร่ำบอกแต่ความผิดของฉันเอง ความผิดของฉันเอง เป็นอะไรของเธอเนี่ย ผมใช้แขนขวางคนที่เดินไปเดินมาให้หยุดเดิน

“ฉันทนให้พี่โง่ไปชอบโรสไม่ได้ ฉันผิดเองที่ผลักเพื่อนตัวเองให้พี่” พัชชามีสีหน้ารู้สึกผิดมากๆ อะไรเธอคิดว่าผมชอบเพื่อนเธอจริงๆ เหรอ ผมมองคนที่วุ่นวายกับความคิดของตัวเอง

“ทำไม ฉันชอบเพื่อนเธอไม่ได้เหรอ” ผมแกล้งถามคนที่มองหน้าผมไม่วางตา จะพูดอะไรก็ไม่พูด เอาแต่มอง แล้วก็อ้ำอึ้งไม่พูดออกมาให้เคลียร์

“ไม่ใช่ไม่ได้ ถ้าพี่จะเจอผู้หญิงที่ดี ฉันจะไม่ว่าเลย แต่หลายวันที่ฉันจับผิดสองคนนั้น ช่างเถอะๆ ฉันไม่อยากพูดว่าร้ายคนอื่น แต่ฉันอยากให้พี่เจอผู้หญิงที่ดีกว่านี้ มันเป็นความผิดของฉันเอง” รู้สึกผิดที่โยนเพื่อนมาให้ผมงั้นเหรอ หึงด้วยรึเปล่านะ

“แต่เมื่อกี้ฉันจูบเพื่อนเธอไปแล้วนะ”

“ฉันลบให้” คนตัวเล็กเอามือมาถูที่ปากของผม มันทำให้ผมต้องรวบแขนของเธอให้หยุด เพราะมันเจ็บนะ ถ้าเปลี่ยนเป็นลบด้วยอย่างอื่น อันนี้ก็อีกเรื่อง

“ใครเค้าลบกันแบบนี้” ผมจ้องตาของคนที่ห่วงไม่เข้าเรื่อง แต่เธอกลับหลบสายตาของผมเฉยเลย

“โอ้ยยยยย ต้น จะลากฉันไปไหน ต้นนนนนนน ปล่อย ฉันจะกลับเข้าไปในร้าน ไอ้ต้นนนนนน ปล่อยยยย” เสียงของคนที่คุ้นเคยที่ลากกันออกมาที่ลานจอดรถ ผมให้ผมต้องรวบตัวของพัชชา ให้นั่งหลบหลังรถ แต่เพราะความกะทันหันมันทำให้เราทับกันไม่เป็นท่าเลย

“ไม่ต้องกงไม่ไม่ต้องกินแล้ว ไหนบอกแค่จะหลอกให้ผิงตายใจ นี่อะไร ร่านว่ะ ไป!!!! กลับ!!! จะทำให้แม่งหายคัน ไม่กล้าไปทำตัวร่านๆใส่ผู้ชายคนไหนเลย”

“ไอ้ต้นนนนน ปล่อย ฉันไม่ได้รักแกแล้ว ฉันชอบพี่ตะวัน” ประโยคของโรสทำให้ผิงหันมามองหน้าผม มองทำไม รู้ว่าหน้าตาดี มองมากๆไม่ดีนะ มันจะหลง

“อะไรวะ นอนเอากันทุกวัน มึงมาบอกไม่รักกูแล้วเนี่ยนะ” ประโยคที่ผมคิดว่าเธอจะเสียใจแต่เธอกลับกำหมัดแน่น แล้วทุบลงพื้นด้วยความเจ็บใจ

เฮ้ออออ อาการแบบนี้ มีเลิกแน่ๆ ผมมองคนที่น้ำตาไหลแล้วเกิดอาการอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ผมจะเลวไปนะ ถ้ามีความรู้สึกอยากจะให้เธอเลิกกับแฟน สิ่งที่ผมเห็นได้ตอนนี้ไม่ใช่แววตาด้วยความเสียใจ แต่มันดวงตาแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยความแค้น

“ตามไหม” ผมกระซิบถามพัชชา ว่าเราจะตามเขาไปไหม ไปจบความสัมพันธ์ของเธอ ทำไมผมดูเลว

“ไม่ ฉันจะไม่ตาม ฉันว่ามันชัดเจนแล้ว ไม่อยากไปตอกย้ำความโง่ของตัวเอง ตอนแรกยังหวังว่าอีโรสอาจะเป็นเพื่อนที่ดี อาจจะโดนหลอก แต่ถ้ามันเอากันทุกวันจริง แสดงว่ามันก็ไม่ได้เห็นความเป็นเพื่อนของเราเลย ทั้งที่ฉันอุตส่าห์บอกรักต้นมาก รักมากๆ มันก็ยังเอากันลง”

“แล้วรักมากรึเปล่า” ผมถาม เพราะผมเองก็อยากรู้

“ตอนนี้มีแต่เกลียด เกลียดทั้งแฟนเลวๆ เกลียดทั้งอีเพื่อนทรยศ ถ้าใครยังรักลงก็โง่เต็มที ถือซะว่าเสียค่าโง่ให้ความรักครั้งแรกก็แล้วกัน พี่ได้ยินแล้วนะ ว่าโรสกลับต้นเป็นแบบนี้ พี่เสียใจรึเปล่า ฉันผิดเองที่แนะนำเพื่อนให้พี่ ฉันไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะเลวแบบนี้” พัชชาเธอหันกลับมามองผมด้วยความเป็นห่วง แม้น้ำตาของเธอจะยังไม่แห้งดีเลย

“เสียใจสิ เธอทำแบบนี้ทำไม รับผิดชอบเลย”

“รับผิดชอบยังไงดี ไปกินเหล้าย้อมใจคนอกหักกัน หลังจากวินาทีนี้ไป ฉันเลิกกับไอ้ต้นเหี้ยแล้ว จะต้องเอาคืนให้หนัก ฉันอยากเห็นธาตุแท้ของพวกมัน ให้พวกมันพินาศย่อยยับกันไปข้าง”

เธอบอกหลังจากวินาทีงั้นเหรอ ประกาศโสดแล้วใช่ปะ เธอพูดเองนะ ว่าโสดแล้ว ว่าแต่ แล้วนี่ผมดีใจอะไร เธอแค่โสด แต่แบบนี้ต้องฉลอง ชวนหญิงกินเหล้าแล้วหิ้วกับห้อง นี่สโลแกนผมเลย ผมแกล้งทำหน้าเศร้าให้มันเข้ากับบรรยากาศ

“โหหห พี่เศร้าเลย สงสาร วันหลังอย่าให้ใจใครเค้าง่ายๆสิคะ”

“กล้าพูดได้ยังไง เธอแนะนำให้นะ เจ็บจริงนะเนี่ย” โทษแม่งซะเลย เธอเนี่ยนอกจากทำงานเก่ง ทำไมถึงได้อ่อนต่อโลกจังเลย จะบอกว่าอ่อนต่อโลกก็ไม่ใช่ ถ้าอ่อนต่อโลกคงตามสองคนนั้นไม่ทัน แต่เธอแค่ไว้ใจคนผิด ผมมองคนที่ยังกอดปลอบผม

มาปลอบอะไร ผมไม่ได้เจ็บอะไรเลย แต่เธอโสดแล้วแปลว่าผมจะทำอะไรเธอก็ได้รึเปล่า ถามย้ำเพื่อความแน่ใจดีกว่า

“ไม่ใช่ว่าเค้ามาง้อกลับไปดีเค้าน้า ผู้หญิงชอบเป็นแบบนี้” ผมแกล้งถามคนที่ดูเด็ดเดี่ยวจริงจัง

“ไม่มีวัน ฉันจะไม่ยอมให้คนเลวๆมาทำให้ฉันเจ็บอีก”

อ่าาาาาา แสดงว่า หิ้วกลับโรงแรมได้ เฮ้อออออ อยากอกหักจังเลย ต้องแกล้งเจ็บปวดยังไงให้เหมือนนะ

“พัชชา ฉันอยากกินเหล้าจังเลย”

“ไปค่ะ ฉันเลี้ยง แด่คนอกหักทั้งคู่”

จ้าาาาาา แด่คนอกหัก อกหักกับผี อกหักทิพย์ อะไรก็ช่าง แต่ตอนนี้ผมอยากอกหักวันนึง เฮ้ออออ มอมเหล้าเด็กดีกว่า ผมจะเก็บค่าช่วยเหลือทั้งต้นทั้งดอกเลย