มาเฟียใจร้าย กับ เด็กน้อยผู้ใสซื่อ

แนะนำตัวละคร คลาวด์ หนุ่มใหญ่มาดนิ่ง อายุ32ปี เจ้าของบริษัทซอฟแวร์ เขารอเวลาที่จะออกตามหาผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขารักและอยากจะแต่งงานกับเธอ แต่เธอดันหายไปในวันแต่งงาน พายไข่ สาวน้อยอายุ 20 ปีผู้น่าสงสาร เธอที่ถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรในบ้าน ตั้งแต่แม่แท้ๆจากไปเธอก็ต้องเข้ามาอยู่ในบ้านที่มีแม่เลี้ยงและพี่สาวใจร้ายกับพ่อแท้ๆที่ไม่เคยเหลียวแล และยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเธอต้องแต่งงานแทนพี่สาวที่หายไปในวันแต่งงาน บทนำ  เด็กวัยรุ่นรูปหล่อร่างสูงขาว กำลังวิ่งหนีบางอย่างเอาเป็นเอาตาย จนมาหยุดอยู่ที่บ้านกระดาษที่ทำจากลังเหลือใช้ ของเด็กหญิงคนหนึ่ง "ฉันขอเข้าไปหลบข้างในได้มั้ย"เขาถามเด็กหญิงเสียงหอบ พลางมองไปข้างหลัง ทั้งที่บ้านกระดาษไม่ได้แข็งแรงพอที่จะปกป้องเขาได้ แต่ทำไมเขาถึงอยากเข้าไปหลบในนั้นก็ไม่รู้ "อือ"เด็กหญิงพยักหน้าหลีกทางให้คนแปลกหน้าเข้าไปในบ้านกระดาษของเล่นที่เธอเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อครู่ "ถ้ามีใครถามห้ามบอกว่าฉันอยู่ที่นี่นะ"เขาบอกเด็กหญิงขณะหลบซ่อน "...."เด็กหญิงเอียงคอมองหน้า แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ "เฮ้ย!! มันหายไปไหนเร็วจังวะ"กลุ่มผู้ชายชุดดำกลุ่มใหญ่วิ่งตามมา หันมองซ้ายมองขวาพูดอย่างหัวเสีย "ขนมครกมั้ยคะ"เด็กหญิงร้องถามคนแปลกหน้า เพื่อเรียกความสนใจ ทำให้คนที่หลบซ่อนอยู่ในบ้านกระดาษสะดุ้ง คิดผิดที่เข้ามาในนี้ เด็กก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ "แม่หนูเห็นผู้ชายวิ่งมาแถวนี้มั้ย"พวกผู้ชายชุดดำกลุ่มนั้นหันมามองเธอ แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งร้องถาม น่าจะเป็นหัวหน้า "ตัวสูงๆรึเปล่าคะ หนูเห็นเข้าวิ่งเข้าไปในซอยนู้นค่ะ"เด็กน้อยบอกเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับยิ้มหวานบริสุทธิ์ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอโกหกได้แนบเนียนมาก "ไปเว้ยพวกเรา!!!"ชายชุดดำทั้งกลุ่มวิ่งกรูกันไปตามทางที่เธอบอก "เขาไปแล้ว"เธอเข้าไปในบ้านกระดาษบอกพี่ชายตัวสูงขาวหน้าหล่อ "ขอบใจมาก"เขายกมือลูบหัวเด็กหญิงอย่างเอ็นดู เธอฉลาดมากตัวแค่นี้เอง "^^ พี่ชายเป็นคนดีมั้ย"เด็กน้อยเอียงคอถามอย่างใสซื่อ "ไม่รู้สิ อะเก็บนี้ไว้นะแล้ววันหนึ่งฉันจะมาทวงคืน "เขาถอดสร้อยจากคอ สวมให้เด็กหญิง รู้สึกถูกชะตากับเธอมาก โตขึ้นเขาจะต้องตามหาเธอ "พี่ชายจะแต่งงานกับหนูหรอ"เด็กหญิงถามใสซื่อ มองสร้อยที่คออย่างสนใจ "แบบนั้นก็ได้"เขายิ้มมุมปากมองเด็กน้อยตัวกลมแก้มยุ้ยอย่างสนใจ จุ๊บ "ฉันไปล่ะ"เขาฝากรอยจูบที่หน้าผากไว้แล้ว รีบร้อนออกไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนของเขาต้องตามหา แล้วถ้าพวกนั้นกลับมาเจอเขาอยู่กับเด็กตัวกลมคนนี้ เธอไม่ปลอดภัยแน่ "หนูจะรอ แต่งงานกับพี่ชายนะ^^"เด็กน้อยโบกมือลา ตะโกนตามหลังเขาไป ไม่ได้รู้หรอกว่าการแต่งงานคืออะไร พรึบ!!! "เฮือก เฮือก!!!"ฝันอีกแล้ว ฝันแต่เรื่องเดิมๆ ชายอายุสามสิบต้นๆแต่ยังหนุ่มยังแน่น หน้าเหมือนยี่สิบกลางๆลุกขึ้นนั่งลูบหน้าตัวเอง เขาตวัดขาลงจากเตียงกดเรียกลูกน้องเข้ามาหา "ครับนาย" "หาตัวเจอยัง" "ยังครับ" "เตรียมเครื่อง กูจะไปที่นั่น"เขาบอกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ คลาวด์ชายที่มีอิทธิพล เขามีธุรกิจมากมากแต่ธุรกิจหลักคือบริษัทซอฟต์แวร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก เขาใช้เวลาไม่กี่ปีทำให้ทุกคนรู้จัก และยิ่งรู้จักมากขึ้น เมื่อมีภาพหลุดของหนุ่มโสดหน้าตาดีดีกรีเจ้าของบริษัทซอฟต์แวร์ ทุกคนหันมาสนใจข่าวสาวน้อยใหญ่ค่อนโลกต่างต้องการตัวเขา เขามีทั้งอำนาจเงินทอง และสิ่งนี้ทำให้เขามีศัตรูรอบด้าน แต่เขาหาเกรงกลัวไม่ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเครียด เขาตามหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาหลายเดือนแล้ว แต่ได้แค่เบาะแสเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขามีอิทธิพลมากมายแต่การตามหาเด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้จักชื่อ ไม่มีรูป ไม่มีข้อมูลอะไรทั้งสิ้น นอกจากสร้อยเส้นนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย 15ชั่วโมงต่อมา ณ สนามบินนานาชาติ มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ลงจอด การ์ดนับสิบๆยืนเป็นแถวสองข้างทางต้อนรับเจ้านายอย่างยิ่งใหญ่ เขาคือคลาวด์มาเฟียสุดหล่อที่มีอำนาจและเงินตรา การมาในครั้งนี้ของเขาไม่ใช่เรื่องธุรกิจ แต่เพียงเพราะเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น "ได้เบาะแสเพิ่มเติมมั้ย"เขาถามมือซ้ายและมือขวาคนสนิท ที่ติดตามไปด้วยทุกที่ "ยังครับนาย"มือขวามีชื่อว่าเจมส์เป็นคนรายงาน เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้น ทำไมเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวถึงตามหายากเย็นเพียงนี้ ลูกน้องเขาไม่เคยทำงานพลาดแบบนี้มาก่อน "สายจากคุณโจเซฟครับนาย"ไมเคิลมือซ้าย ยื่นโทรศัพท์ให้ "มีอะไรว่ามา"เขารับโทรศัพท์ มากดรับสายเสียงห้วน อารมณ์ไม่ดี 'มาไม่บอกกูยังจะทำเป็นโมโหอีก เจอกันที่ร้าน×××หน่อย'ปลายสายตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี "กี่โมง" 'ตอนนี้ครับเพื่อน' "ไปร้าน×××"เขาวางสายแล้วบอกเสียงเรียบ นั่งนิ่งมองออกไปข้างนอก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ "ครับนาย" ร้าน××× "อะไรของมึง"ร่างสูงเดินเข้าไปหาเพื่อนที่กินเหล้าตั้งแต่หัววัน ร้าน×××ที่ว่าก็คือร้านเหล้าดีๆนี่เอง "ก็แค่อยากเจอหน้า ไม่ได้เจอกันนาน"โจเซฟยื่นแก้วเหล้าให้ พร้อมกับยักคิ้วยิ้มมุมปาก "ไร้สาระ!"เขารับแก้วเหล้ามากระดกหมดแก้ว แล้วนั่งลงที่เก้าอี้เคาน์เตอร์บาร์ "ได้ยินว่าคนอย่างมึง ตามหาคนไม่เจอ?"คนอย่างคลาวด์มาเฟียผู้มีอิทธิพลแต่กลับตามหาผู้หญิงตัวเล็กๆไม่เจอ ไม่แปลกที่จะโดนแซะแบบนี้ "หึ!"เขาแค้นยิ้มเสมองไปทางอื่น มันช่างน่าขำสิ้นดี "ตามหาผู้หญิงด้วยนี่ รักแรกพบ?"โจเซฟถามเหมือนกับรู้ทันเพื่อน แต่เป็นคำถามที่ทิ่มแทงใจดำสิ้นดี "ขอตัว"เขาบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ไม่อยากเสียเวลา "มาไวไปไวนะมึง" ผลัก! "ว้าย!! นี่!!...อ๊ะ!ขอโทษค่ะ"ขณะเดินออกไป ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาชนร่างโต เธอกำลังจะโวยวายแต่เงยหน้าขึ้นมองเสียก่อนท่าทางจึงเปลี่ยนไปแล้วกล่าวขอโทษ แต่เขาไม่ได้สนใจจ้องมองเพียงสร้อยที่อยู่ที่คอ จนเธอเดินเลี่ยงออกไปด้วยความกลัว "ผู้หญิงคนนั้น"เขาบอกเสียงเรียบ เพียงแค่นั้นลูกน้องคนสนิทก็รู้ทันที เจมส์จึงเดินตามเธอไป "แน่ใจนะครับนาย"ไมเคิลถามย้ำเพื่อความชัวร์ "ยิ่งกว่าแน่ใจ"เขาจำสร้อยเส้นนั้นได้แม่น ต้องใช่เธอแน่ๆ ไม่คิดเลยว่าการมาหาไอ้โจเซฟจะทำให้เจอเธอ เด็กแก้มยุ้ยคนนั้น "ประวัติเธอครับนาย"ไมเคิลยื่นไอแพดส่งให้เจ้านาย ขณะนั่งรถกลับ ออกมายังไม่ถึงสิบนาทีก็ได้ประวัติมาครบ นี่สิถึงเรียกลูกน้องคลาวด์ "พาสต้า"เขาพึมพำอ่านประวัติของเธอ..... ณ บ้านหลังหนึ่ง ฐานะค่อนข้างมีอันจะกิน(แค่เปลือก) มีสมาชิกพ่อแม่ลูกและลูกเลี้ยงที่พ่วงด้วยตำแห่งคนใช้ "อีพายไข่!!!"เสียงตะโกนร้องดังลั่นบ้าน "คะ คุณป้า"เด็กสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการตากผ้ารีบวิ่งเข้ามาในในบ้านทันที "แกแอบไปสมัครเรียนมาใช่มั้ย!!" "เปล่าค่ะคุณป้า"เธอปฏิเสธอย่างร้อนรน ใช่เธอไปสมัคเรียนมา แต่คุณป้ารู้ได้ไง "อย่ามาโกหกฉัน!"เธอโกรธจัดปาจดหมายใส่หน้าลูกเลี้ยงแล้วเดินไปจิกหัวที่บังอาจโกหกคนอย่างเธอ "โอ๊ยยย คุณป้าคะหนูขอโทษ หนูแค่อยากเรียน"เธอพนมมือไหว้น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บ เธอไม่เคยเบามือกับลูกเลี้ยงแม้แต่ครั้งเดียว นับวันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ "แกจะเรียนไปทำไม แค่พี่สาวแกก็พอแล้ว แกมีหน้าทีคอยดูแลคนในบ้าน ก็มีข้าวให้กินมีที่ซุกหัวนอน ไม่ต้องเรียนให้เสียเวลา เข้าใจมั้ย"เธอบอกแล้วยิ่งจิกหัวกำผมลูกเลี้ยงแรงขึ้น เพื่อตอกย้ำให้ลูกเลี้ยงเข้าใจ "โอ๊ยยย!! เข้าใจค่ะ! หนูเข้าใจแล้ว ฮือออ"เธอได้แต่ร้องไห้พยักหน้าเข้าใจ ไม่มีแม้แต่สิทธิ์ป้องกันตัว เพราะถ้าเธอต่อต้านก็ยิ่งจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้ "เข้าใจแล้วก็ดีอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ ไม่งั้นแกเจ็บตัวกว่านี้แน่ "พูดจบเธอก็ผลักหญิงสาวลงกับพื้น ผลัก! "ฮึกๆ"หญิงสาวพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองพ่อแท้ๆที่เอาแต่ยืนมองด้วยสายตาว่างเปล่า "วันนี้พี่แกกลับดึก รอเปิดประตูให้ด้วยล่ะ ไปคะคุณ"เธอบอกลูกเลี้ยงก่อนจะเดินไปกอดแขนสามีแล้วเดินออกไปขึ้นรถ "ฮืออออ อึกๆ ฮือออ"เธอร้องไห้ปล่อยโฮเสียงดัง เมื่อรถแล่นออกไป เธอรู้สึกเจ็บ รู้สึกน้อยใจ ที่พ่อแท้ๆไม่เคยคิดจะเข้ามาช่วยเธอเลยสักครั้ง ยืนมองเธอถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ถ้าแม่ไม่ประสบอุบัติเหตุวันนั้น เธอคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านนรกนี่ "แม่ขาหนูอยากไปหาแม่จังเลย ฮือออ"