ถึงวันครบกำหนดกลับบ้านของภูริชและนวลฉวี นรีนุชรีบแต่งตัวสวยๆ ลงมายืนรอต้อนรับพวกท่านที่หน้าประตูด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข เธอมองรถที่แล่นผ่านประตูรั้วมายังคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งงดงามตระการตาที่สุดในอาณาเขตกว้างขวางนี้
เจ้าของร่างบอบบางสวมชุดกระโปรงสีฟ้าลายผีเสื้อ เรือนผม
สีดำเงางามถักเปียใหญ่พาดไหล่ซ้ายปล่อยให้ปอยผมทั้งสองข้างคลอเคลียไหล่มน กิริยาท่าทางดูเรียบร้อยสมกับที่ได้รับการอบรมเรื่องมารยาทจากอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้โดยเฉพาะ
พวกแฝดที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จกำลังเดินลงบันไดด้วยความเร่งรีบกลับต้องชะงักค้างตกอยู่ในภวังค์ ทันทีที่ได้เห็นนางฟ้าแสนสวยยืนฉีกยิ้มหวานหยาดเยิ้ม ดวงตาของเธอเปล่งประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวที่เปล่งแสงแข่งกันบนนภา ทำเอาพวกเขาแทบลืมหายใจ
เธอบริสุทธิ์งดงามอย่างหาใดเปรียบจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับคืนนั้นที่ร้องครวญครางเสียงหวานจับจิตจับใจ และตอบสนองกล
