มาเฟียคลั่งรัก

บทนำ

"ถ้าคุณยอมลงทุนกับบริษัทของเรา ผมรับรองเลยว่า สิ่งที่คุณจะได้รับกลับไปมันคุ้มค่าอย่างแน่นอน"

"คุ้มค่าที่คุณว่า มันคืออะไร? เงินหรือว่าทอง?" คิ้วเข้มเลิกสูงถามอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย นัยน์ตาสีเข้มมองคู่สนทนาอย่างไร้ความรู้สึก ประโยคนั้นของมาร์คัสทำให้ห้องประชุมขนาดใหญ่ตกอยู่ในความเงียบ

นิ้วเรียวยาวเคาะลงโต๊ะตามจังหวะของเข็มนาฬิกาบนฝาผนัง รอคำตอบจากอีกฝ่ายอย่างใจเย็นและไม่คาดหวังอะไร นานพอสมควรที่บริษัทตรงข้ามเอาแต่เงียบก่อนจะเสนอสิ่งที่คุยโม้ไว้ให้มาร์คัสฟัง

มาร์คัส นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เป็นเจ้าของบริษัทหลายแห่งทั้งในประเทศและนอกประเทศ ด้วยฐานะทางบ้านที่ดีอยู่แล้วทำให้เขาไม่ต้องทะเยอทะยานอะไรมากมาย แถมเขายังประสบความสำเร็จในการทำธุรกิจของตัวเองตั้งแต่ยังเริ่มเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก

เบื้องหน้าเป็นนักธุรกิจเพอร์เฟกต์ส่วนเบื้องหลังเป็นมาเฟียทำธุรกิจมืดหลายอย่าง อาทิ ค้าอาวุธสงคราม ยาเสพติด บ่อนคาสิโน และอีกหลายอย่างที่ผิดกฎหมายเขาทำมาหมด

"สรุปง่ายๆคือเงิน?"

"นอกจากเงินแล้ว คุณมาร์คัสต้องการอะไรอีกครับ"

"เงินผมมีมากจนไม่รู้จะเก็บไว้ตรงไหน ที่ทางคุณเสนอมามันแค่เศษเงินของผม"

"หมายความว่า..."

"ผมไม่ลงทุนกับเศษเงินที่ทางคุณเสนอมา" เขาพูดจบก็ลุกออกไปทันที โดยไม่รอให้ใครเชิญออกจากที่ประชุม ทิ้งให้ทางบริษัทที่มาขอให้ลงทุนด้วยนั่งหน้าชา ท่ามกลางพนักงานตำแหน่งต่างๆในบริษัทมาร์คัส

"ยาที่ให้ทดลองกับผู้หญิง ไปถึงไหนแล้ว"

"ตัวยาไม่ได้ออกฤทธิ์แรงมากแต่ได้ผลดีในระดับหนึ่ง นายอยากดูตอนคนของเราใช้ยานี้กับผู้หญิงไหมครับ"

"อืม"

เขารับโทรศัพท์จากออแลนด์มาดูผลงานชิ้นโบว์แดงล่าสุด พลางยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจในผลงานตัวเองจากนั้นส่งโทรศัพท์คืนออเเลนด์

"นายหญิงติดต่อนายไม่ได้เลยติดต่อผ่านผม นายหญิงต้องการเจอนายภายในวันนี้ครับ"

"บอกไปว่ากูติดธุระ"

"นายหญิงบอกอีกว่าถ้านายไม่ว่างจะมาหาเองถึงที่"

"...." เขาไม่ตอบ เบือนใบหน้ามองนอกกระจกรถยนต์หรู แม่ของเขาคงไม่อยากเจอเขาแค่เพราะคิดถึงหรอกต้องมีอะไรมากกว่านั้น ไม่งั้นคงไม่อยากเจอเขาภายในวันนี้หรอก

แสงไฟหน้ารถสว่างวาบเมื่อมาถึงเส้นทางมืดสลัว มาเฟียหนุ่มปรายตามองเบอร์ที่ชูขึ้นมาเพียงนิด โดยไม่หยิบมารับสาย ปล่อยให้สั่นแบบนั้นจนหายไปเอง จากนั้นก็สั่นใหม่อีกรอบจนอีกฝ่ายส่งข้อความกลับมา บอกให้เขารับสาย

มาร์คัสก้าวขาลงจากรถหรูเมื่อตัวเองมาถึงจุดหมาย ร่างสูงในชุดภูมิฐานเดินเข้ามาในบ่อนคาสิโน สายตากวาดมองผู้คนมากมายที่มาใช้บริการอย่างเฉยชา สาวสวยที่เดินผ่านต่างโปรยเสน่ห์ให้เขาผ่านสายตายั่วยวน ทว่ากลับต้องถอดสีหน้าทันทีที่ได้สบตากับมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่

"อ๊า~ อ๊ะๆๆๆๆ ขอแรงๆค่ะซี๊ดด เสียวมากๆเลยค่ะ" เสียงครางปานจะขาดใจดังออกจากห้องทดลองของชั้นใต้ดิน นัยน์ตาสีเข้มมองภาพนั้นอย่างไร้ความรู้สึก สาวสวยในสภาพเปลือยเปล่ากำลังโดนชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำสามคนตักตวงความสุขจากคนๆเดียว

"ยาตัวใหม่มีระยะเวลาการใช้งานกี่ชั่วโมง"

"ทั้งวันเลยครับ"

มาร์คัสไม่ตอบ แอบภูมิใจเล็กๆที่ผลงานตัวเองเป็นไปอย่างคาดหวัง เขายืนดูภาพนั้นราวห้านาทีกับออแลนด์ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ลูกน้องตัวเองหาความสุขจากผู้หญิงลำพัง

เขานั่งลงโซฟาในห้องๆหนึ่ง เบื้องหน้ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งคุกเข่า เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด โดยมีลูกน้องเขาสี่คนยืนคุมก่อนหน้าเขาจะมาถึง

ปึก!

"จัดการตัวเองซะ"

เขาโยนปืนให้คนเบื้องหน้าจัดการกับตัวเอง หยิบบุหรี่ออกมาสูบอย่างสบายใจขณะที่อีกคนนั่งจ้องปืนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

"บอกตามตรงนะ กูไม่ได้เสียดายของที่มึงขโมยไปหรอกแต่กูแค่อยากทำให้คนที่มันส่งมึงมา รู้ว่าไม่ควรมาต่อกรกับคนอย่างกู"

"...."

"มึงจะจัดการตัวเองหรือให้คนของกูจัดการก็เลือกเอา"

ชายคนนั้นครุ่นคิด สายตาไม่ยอมละไปจากปืนตรงหน้า ความโกรธแค้นจากมาร์คัสสั่งให้เขาคิดจากจัดการตัวเองเป็นจัดการคนเบื้องหน้าแทน

แกร๊ก!

"หึ พวกคนโง่ ก็ยังโง่อยู่วันยังค่ำ"

"มึงหลอกกู!"

"กูไม่ได้บอกมึงตั้งแต่แรกว่าปืนที่ให้ไม่มีกระสุน ตรงไหนที่กูบอกว่าหลอกมึง?"

"ไอ้มาร์คัส! มึง!" ชายคนนั้นพุ่งเข้าไปหามาร์คัส หวังจะทำร้ายแต่ไม่ทันถึงตัวมาร์คัส ออแลนด์ได้ใช้เข็มฉีดยา ทิ่มลงลำคอชายคนนั้นจนของเหลวภายในแท่งกระบอกหมดลง

ชายคนนั้นลงนอนไปดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน ใบหน้าแดงเถือกขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด มาร์คัสนั่งมองภาพนั้นอย่างเย็นชาไม่ต่างจากเหตุการณ์อื่นๆ ชายคนนั้นเริ่มนอนแน่นิ่งดวงตาเบิกโพลงน่ากลัว

"เอามันไปจัดการให้เรียบร้อย"

"ครับ"

"นายครับ แม่นายโทรมา"

เขารับโทรศัพท์จากออแลนด์มากดรับสายแม่ วันนี้ถ้าเขาไม่รับสายแม่เขาคงไม่ยอมหยุดโทรตาม

"(มัวทำอะไรอยู่ แม่โทรมาหาตั้งหลายสาย ส่งข้อความไปหาก็ไม่เห็นวี่แววลูกชายเดียวของแม่จะติดต่อกลับ)"

"ผมยุ่ง"

"(วางที่ลูกทำก่อน แล้วมาคุยกับแม่สักสิบนาทีจะได้ไหม)" ช่วงนี้มาร์คัสตีตัวออกห่างจากครอบครัว สนใจแต่งานตัวเองจนอาจจะลืมไปเลยด้วยซ้ำว่ามีพ่อแม่อยู่

"ครับ แม่พูดธุระมาเถอะ"

"(แม่อยากให้มาร์คแต่งงาน)"

"...." ประโยคนั้นของคนเป็นแม่ ทำเอามาร์คัสนิ่งเงียบ เรื่องแต่งงานไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองของเขาเลยตั้งแต่จำความได้

"(แม่ขอมาร์คมากไปรึเปล่า?)"

"ผมไม่เคยคิดจะแต่งงาน"

"(แม่อยากให้มาร์คมาเจอเธอก่อน แม่ว่ามาร์คต้องชอบเธอแน่ๆถ้าได้เจอกัน)"

"แปลว่าแม่รู้จัก?"

"(ลูกสาวเพื่อนแม่เองชื่อหนูคามิลล่า เรียนเก่ง นิสัยดีแถมยังสวยและน่ารักอีกต่างหาก)"

"คามิลล่า?" เขาทวนชื่อนั้นอีกครั้งจากคนเป็นแม่ น้ำเสียงที่เอื้อนออกไปฟังดูเย็นเยือกจนคนปลายสายรับรู้ได้

"(ไม่ว่าลูกคิดจะทำอะไร แม่ขอห้ามเลยนะมาร์ค)"

"รู้เหรอ ว่าผมจะทำอะไรผู้หญิงคนนั้น"

"(แม่เลี้ยงของแม่มา ทำไมแม่จะไม่รู้จักนิสัยใจคอลูกตัวเอง แม่ไม่ห้ามถ้าลูกจะทำร้ายคนอื่น แต่ต้องไม่ใช่หนูคามิลล่า)"

"หึ แค่นี้นะครับ" เขาตัดสายจากแม่ลงส่งโทรศัพท์คืนให้กับออแลนด์ "ตามหาผู้หญิงที่ชื่อคามิลล่า ลูกสาวเพื่อนแม่กูให้เจอภายในคืนนี้"

"ได้ครับนาย" ออแลนด์ตอบรับ โค้งศีรษะให้มาร์คัสแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้มาร์คัสนั่งแสยะยิ้มคนเดียวพร้อมใช้สายตามองแก้วไวน์ในมือ...คามิลล่าจะได้รู้ว่านรกไม่ได้อยู่ในโลกหลังความตาย แต่มันกำลังจะไปหาเธอในเร็วๆนี้!