Part สิงห์เหนือ
หลังจากที่น้องพูดถึงเหตุการณ์ที่เจอก่อนหน้านั้น ทำให้ผมฉุกคิดอะไรได้หลายอย่าง
โกรธตัวเองที่ไม่รู้ว่าน้องเข้าใจผิดเลยไม่ได้มาในวันสำคัญ
โกรธตัวเองที่ทำไมวันนั้นไม่ลงจากรถไปถามน้องตรงๆ
โกรธตัวเองที่ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยมาเป็นปี
และสุดท้าย โกรธเพื่อนรักตัวดีที่ไปทำเรื่องให้น้องมิ้มเข้าใจผมผิด
ผมกลับหอพักตรงดิ่งไปยังชั้นสามห้องไอ้หยางแล้วเคาะเรียกอยู่หลายทีก่อนมันจะเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าตกใจ
“ให้กูเข้าไปหน่อย มีไรจะคุยด้วย”
“อือ”
ผมนั่งลงที่เตียงของหยางเฟย หยางเฟยปิดประตูแล้วลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามผม
“มึงมีอะไรจะบอกกูไหมหยาง”
“อะไรของมึง จะให้กูบอกเรื่องไหน”
“เรื่องที่มึงปิดบังกูอยู่”
“.....” หยางเฟยมันเงียบไป
“หรือมึงมีหลายเรื่องที่ปิดบังกู จนไม่รู้จะพูดเรื่องไหนก่อนดี”
“คือกูไม่รู้ว่ามึงต้องการฟังอะไรจากกู”
“แล้วมึงคิดว่ามึงควรจะเล่าเรื่องอะไรที่กูควรรู้
