เหตุการณ์เลวร้ายผ่านมาได้หนึ่งเดือน บรรยากาศเศร้าๆ เริ่มคลายลง มิวตั้นไม่ค่อยร้องหาพ่อแม่แล้ว
แม่ของฉันวางแผนที่จะให้มิวตั้นเข้าเรียนเตรียมอนุบาลที่โรงเรียนอนุบาลเอกชนในตัวเมือง ใกล้ๆ กับที่ทำงานของพ่อกับแม่เพื่อสะดวกในการรับ-ส่งหลาน
“หาแม่” มิวตั้นงอแงไม่ยอมกินข้าว
“มิวตั้น หม่ำข้าวนะ ย่าป้อน”
“ม่าย แม่ค้าบ” มิวตั้นร้องไห้งอแง
ฉันเลยเดินไปช่วยแม่ปลอบหลาน ทันทีที่เดินไปถึง เจ้าตัวแสบหยุดร้องไห้ วิ่งมากอดขาฉันไว้เอาหน้าถูไปมา
“แม่ค้าบ หม่ำหนมค้าบ”
ฉันได้ยินไม่ผิดไปใช่ไหม มิวตั้นเรียกฉันว่าแม่
แม่ฉันถึงกับน้ำตาซึม สงสารหลานชายคนเดียว ส่วนฉันค่อยๆ นั่งลง ดึงมิวตั้นมากอดไว้
“แม่ค้าบ ตั้นหม่ำหนม”
“ครับ เดี๋ยวแม่มิ้มให้หม่ำหนม แต่ต้องทานข้าวที่คุณย่าป้อนให้หมดก่อนนะครับ”
“ค้าบ แม่มิ้ม”
ฉันเก็บเสื้อผ้าย้ายของเข้าหอพักในมหาวิทยาลัย ที่จริงมหาวิทยาลัยของฉันก็ไม่ได้บังคับว่าต้องอยู่ห
