วันนี้วันวาเลนไทน์แล้ว ตั้งแต่วันที่พี่สิงห์เหนือพูดวันนั้น แล้วพี่เขาก็ไม่ค่อยเข้ามาคุยกับฉันอีกเลย
‘มาอ่อยรักหลง มาทำให้หวัง แล้วก็ทิ้งไว้กลางอากาศ’
พี่สิงห์เหนือจะคุยกับฉันแค่ตอนเอาจดหมายไปส่งให้เขาเท่านั้น และไม่ได้ชวนให้กินข้าวด้วยกันอีก
ข้อความในจดหมายที่ผ่านมาก็เดิมๆ ของที่ให้ก็ยังคงเป็นของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้หวานแหววเหมือนใคร
มีครั้งหนึ่งฉันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน แล้วเจอเข้ากับพี่สิงห์เหนือ ถึงได้รู้ว่าบ้านเราห่างกันแค่สองซอย แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก
‘ทำให้ใจเต้นแล้วก็มาหายหน้า’ ฉันนึกใจใจอย่างเซ็งๆ
บรรยากาศวันวาเลนไทน์ ครื้นเครงเป็นพิเศษ หันไปทางไหนก็เจอแต่คนถือดอกกุหลาบมาให้กัน ติดสติ๊กเกอร์ให้กัน
‘อิจฉาคนมีแฟนโว้ย’
‘ป่านนี้สติ๊กเกอร์รูปหัวใจคงเต็มเสื้อพี่สิงห์เหนือแล้ว’
‘พี่เขาอ่อยขนาดนั้น ทำไมเราไม่รีบสารภาพว่ะ’
“อีโง่เอ้ย!!” คราวนี้ฉันสบถด่าตัวเ
