When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เช้าวันต่อมา... ตวิษาก็เดินลงมาด้านหลัง วันนี้เธอเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ ทำให้เธอหลับเพลิน และพอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหน้าแดนไทย เธอจึงรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก เธอพยายามท่องอยู่ในใจว่าอดทนไว้ เพราะพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่เธอจะได้เริ่มงานที่ใหม่ เธอคงจะเหนื่อยจนไม่มีเวลาคิดอะไรฟุ้งซ่านแบบนี้อีก แต่พอตวิษาเดินลงบันไดลงมาเท่านั้น เสียงหัวเราะของคนสองคนที่กำลังหยอกเอินกันอย่างมีความสุขทำให้หญิงสาวปวดใจเหลือเกิน กลางคืนอยู่กับเธอ กลางวันอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เขาทำได้ยังไง ตอนนี้เขาไม่เหลือเค้าพี่ชายที่แสนดีของเธอ เขาเป็นเหมือนคนที่เธอไม่เคยรู้จักเลยด้วยซ้ำ ตวิษาได้แต่เลือกที่จะไม่สนใจ แต่เหมือนว่าทั้งคู่จะรับรู้ว่ามีคนจ้องมองพวกเขาอยู่ เขาจึงหันมามองที่เธอ ก่อนที่มารอยจะส่งยิ้มหวานให้ตวิษา ซึ่งหญิงสาวก็ยิ้มรับเจื่อนๆ “โทษทีนะคะน้องตาวพี่ยืมสามีน้องตาวมาตั้งแต่เช้าเลย” มารินเอ่ยเสียงหวาน ในข