When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“หาปู่ หาย่า” เด็กน้อยเอ่ยทวนคำ ทำให้ทั้งสองมองด้วยรอยยิ้ม “ครับหาปู่หาย่า แล้วก็เราก็จะไปหายายด้วย” แดนไทยไม่ลืมที่จะใส่ใจความรู้สึกของตวิษา เพราะหลังจากกราบบิดามารดาเสร็จ เขาจะพาเธอและลูกไปกราบมารดาของเธอด้วย เพราะท่านก็ยังไม่เห็นบุตรของพวกเขาเหมือนกัน “ขอบคุณนะคะ” ตวิษากล่าวกับสามีด้วยความซาบซึ้งใจ แดนไทยยิ้มให้หญิงสาว ก่อนที่เขาจะหันไปพูดกับบุตรชาย “เราไปจะไปหาคุณยายกันด้วยนะครับ” แดนไทยกล่าวกับบุตรชาย “หายายๆ” เด็กน้อยพูดตามที่เขาพูด นั่นทำให้ทั้งสองมองบุตรสาวอย่างมีความสุข แดนไทยก็ยังเป็นแดนไทย ที่เขาไม่เคยลืมเธอ เขาคือคนที่นึกถึงความรู้สึกของเธอเสมอ นั่นทำให้ตวิษารักและภูมิใจในตัวเขาเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ยังไม่เคยบอกรักเขาเลยสักครั้ง เห็นทีครั้งนี้เธอคงต้องบอกความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาแล้ว เช้าวันต่อมา... ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกเดินทางไปที่วัดที่เก็บอัฐิของคุณจักรพันธ์และคุณวลัยภรณ