เขาหายใจหอบ จ้องฉันไม่ละสายตา เหมือนกับฉัน ที่ตอนนี้อยากมองแต่เขา อยากมองแผงอก อยากมองซิกแพค อยากมองทุกอย่าง...
ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้... ฉันจ้องเขาไป ปลดกระดุมเสื้อไป จนตอนนี้... กระดุม... มันหมดตัวแล้ว
"ปลาทอง มีสติ!" เขารีบเดินมาบีบไหล่ฉัน และเขย่ามันเบา ๆ จนสติมันเด้งกลับมาอีกรอบ
ฉันรีบดึงเสื้อมาปิดและติดกระดุมใหม่ ก่อนที่จะล้มตัวนอนอีกครั้ง... แต่ฉันหลับตาไม่ลง ฉันได้แต่นอนหายใจหอบ นอนมองเพดาน อยากหลับแต่หลับไม่ได้...
จนคุณบอสเขามาล้มตัวนอนข้าง ๆ ตอนนี้เขาหายใจเสียงดังพอ ๆ กับฉัน ดังจนเราหันมองกันโดยไม่ได้นัดหมาย...
‘ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ’ พร้อมกับเสียงหัวใจ ที่มันเต้นแรง ไม่เป็นจังหวะ และเหงื่อที่มันเริ่มผุดออกมาอีกระลอกใหญ่
"อย่าทำหน้าแบบนั้น เดี๋ยวฉันไม่ไหว!" ฉันเม้มปากแน่น ฉันจะไม่ไหวเหมือนกัน!
และฉัน... ก็ไม่ไหวจริง ๆ
ฉันรีบดึงผ้าห่มออกจากตัว ฉันร้อน ฉันอึดอัด ฉันจะบ้าแล้ว!
มือ
