“แป้งกินเนื้อนี่สิ อร่อยมาก”
ธพัชร์หั่นสเต๊กเนื้อริบอายชิ้นพอดีคำใส่จานให้สาวสวยในชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงสดที่แหวกโชว์แผ่นหลังบอบบางขาวผ่องจนลึกถึงบั้นเอว
“อืม อร่อยจริงๆ ด้วย คิดถึงยัยมิตาเลย รายนั้นชอบริบอายที่สุด”
ปุณณดาส่งยิ้มให้เขาเมื่อเอ่ยถึงเพื่อนรักอีกคนในกลุ่ม แต่พักหลังๆ ต่างคนต่างมีงานที่ต้องรับผิดชอบมากมาย จึงมีเวลาว่างนัดเจอกันน้อยลงทุกที
แต่แล้วรอยยิ้มหวานเต็มใบหน้านั้นก็จางลงเมื่อใจกระหวัดคิดไปถึงอีกคน ที่ชอบสเต๊กเนื้อริบอายเป็นชีวิตจิตใจ คนที่เธอควรจะลืมเลือนเขาไปแล้วในหัวใจ
เพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มที่จืดจางลงนั้นก็กลับมาหวานฉ่ำดังเดิม เธอเชิดใบหน้าสวยงามขึ้นเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าปอดจนลึก แล้วปรับสีหน้าให้กลับมามีความสุขดังเดิม
ก็แค่ผู้ชายไม่รักดีแค่คนเดียว และเวลาก็ผ่านมาเนิ่นนานเกือบห้าปีแล้ว เรื่องอะไรที่เธอต้องแคร์
“เอ่อ วันหยุดยาวเดือนหน้า แป้งไปไหนหรือเปล่า ผมใ
