ตอนที่ 8 หุบปาก
1673 Words
ประตูห้องพักนักแสดงถูกเปิดเข้ามาอย่างเบามือ ดวงตาคมกริบวาบขึ้นกับภาพตรงหน้าที่เจ้านายสาวสวยนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือบนโซฟาตัวยาว ในขณะที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนหนุนตักอยู่ เสียดายที่ชายหนุ่มคนนั้นเอานิตยสารปิดหน้าเอาไว้ จึงไม่ได้เห็นว่าเป็นใคร
แต่ดูจากหุ่นก้านก็คงไม่พ้นธพัชร์ ดาราหนุ่มคนสนิทของเธอ นี่เธอคงคิดจะจับตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำ คบกับผู้ชายคนนั้นแบบจริงๆ จังๆ หลังจากโดนเขาเจาะไข่แดงไปแล้วสินะ หึ ขอให้ไปกันรอดแล้วกันนะ
ประตูห้องพักผ่อนนักแสดงถูกปิดลงอย่างเบามือ แม้เจ้าของมือคู่นั้นอยากจะกระชากประตูปิดอย่างแรงให้เกิดเสียงดังสนั่น เอาให้คนรักที่กำลังพลอดรักกันไม่สนใจสถานที่สะดุ้งสุดตัวไปเลย แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนั้นไปทำไม ในเมื่อเขากับเธอ ไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอจะทำอะไรกับใครที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น มันเป็นสิทธิ์ของเธอ และเขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง
“อ้าว กวิน ทำไมไม่เข้าไปในห้องล่ะ มีเข้าฉากอีกทีบ่ายสองเลยไม่ใช่หรือ เข้าไปนอนท่องบทหรือนอนพักสักงีบก็ได้”
ท่าทางลังเลของพระเอกหนุ่ม ทำให้ต้อยติ่ง ผู้ช่วยคนสนิทที่คอยจัดการทุกอย่างในกองถ่ายแทนปุณณดาเอ่ยทักขึ้น เธอกำลังเอากาแฟมาเสิร์ฟให้กับเจ้านายสาวก็เจอกับเขาเข้าพอดี
“เอ่อ คุณแป้งมีแขก ผมไม่อยากเข้าไปกวน เดี๋ยวผมมาใหม่แล้วกันครับพี่ต้อยติ่ง”
พูดจบก็เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่ต้อยติ่งจะได้อธิบายความจริงว่าคนที่เขาเข้าใจว่าเป็นแขกนั้นคือปัณณธี น้องชายคนสุดท้องของปุณณดานั่นเอง
“อ้าว ก็เคยเจอกันออกบ่อย ทำไมถึงคิดว่าคุณปัณณ์เป็นแขก”
แต่เมื่อเปิดเข้าห้องไป ความสงสัยทั้งหมดก็ถูกเฉลย เมื่อปัณณธีหนุ่มหล่อ ดันนอนหนุนตักพี่สาวแถมยังเอานิตยสารปิดหน้าอีกต่างหาก เป็นใครมาเห็นก็คงคิดว่าผู้ชายปริศนาคนนั้นคือคนรักของเธอแน่ๆ
“กาแฟมาแล้วค่ะคุณแป้ง คุณปัณณ์”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ต้อยติ่ง”
“ขอบคุณมากครับพี่ต้อยติ่ง ผมกำลังง่วงแบบสุดๆ เลย”
ปัณณธีลุกขึ้นมานั่งเคียงข้างพี่สาว แล้วยกกาแฟเย็นแก้วใหญ่ขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว
“ใจเย็นปัณณ์ หิวหรือไง”
“ง่วงน่ะพี่แป้ง”
“ก็กลางคืนไม่ยอมหลับยอมนอน มัวแต่ไปเดตกับสาว”
“ก็ผมหนุ่มโสดนี่ครับ ไอ้นอนมันก็ได้นอนอยู่ แต่มันเป็นนอนแบบเพลียๆ นี่สิครับ”
“ทะลึ่ง รีบกินรีบกลับเลย เบื่อขี้หน้า”
“ฮ่าๆๆ ครับๆ ลืมไปว่าพี่สาวสุดสวยของผมเป็นสาวเวอร์จิ้น คงจะรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้”
ปุณณดาแทบสำลักกาแฟเย็นที่กำลังจะกลืนลงคอ กับคำพูดที่ไม่คิดอะไรของน้องชาย เวอร์จิ้นหรือ มันคือเรื่องจริงของเธอ แต่เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนนะ หลังจากคืนที่เมาจนแทบไม่เหลือสติคืนนั้น เธอได้เสียมันไปเรียบร้อยแล้ว
เขาดื่มกาแฟแก้วใหญ่หมดอย่างรวดเร็ว แล้วลุกพรวดพราดขึ้นในทันที
“สดชื่นละ ผมกลับก่อนแล้วกันครับ”
“ไปค่ะ เดี๋ยวพี่ต้อยติ่งไปส่งที่รถ”
ทั้งน้องชายและผู้ช่วยเดินออกไปแล้ว แต่กาแฟแก้วโปรดกลับไม่ได้อร่อยเหมือนเดิม เธอกลืนมันไม่ลงคอเสียแล้ว จึงวางเอาไว้ที่โต๊ะแบบนั้น ก่อนจะทิ้งตัวลงพิงพนักโซฟาพร้อมหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
กวินนั่งปัดหน้าจอโทรศัพท์มือถือแรงๆ หน้าฟีดมีแต่ข่าวของปุณณดากับธพัชร์พร้อมกับแรงเชียร์ของแฟนคลับจนน่าหงุดหงิด
“แม่ง แล้วกูจะมาทนนั่งร้อนทำไมวะ อยากจะเอากันก็ไปเอากันที่อื่นสิ ที่นี่ห้องพักนักแสดงโว้ย”
พระเอกหนุ่มตะโกนก้องอยู่ในใจ แต่เปล่งเสียงออกมาได้เพียงแผ่วเบาลอดไรฟันเท่านั้น
“อะไรคะ พี่กวิน”
นางเอกสาวที่นั่งท่องบทอยู่ด้านข้างเตรียมตัวเข้าฉากในอีกห้านาทีข้างหน้า อดแปลกใจไม่ได้ว่าพระเอกหนุ่มพูดอะไรพึมพำอยู่คนเดียว
“อ๋อ เอ่อ พี่ร้อนน่ะครับ”
“ทำไมไม่เข้าไปนั่งพักในห้องพักล่ะคะ พี่ไม่มีถ่ายแล้วนี่นา หรือมานั่งให้กำลังใจน้ำตาลคะ”
คนสวยเอียงคอถามแถมมองเขาตาแป๋วอย่างน่ารัก ในตอนนี้เขาโสดสนิท ไม่มีใครในหัวใจอีกแล้ว ถ้าเป็นเขาคนเดิมคงไม่ลังเลที่จะทำความรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้ เพราะต้องยอมรับเลยว่าเธอทั้งสวยทั้งน่ารัก เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานลึกลับที่ซ่อนอยู่ในตัวเธออีกต่างหาก
“เอ่อ ครับ แต่พี่เข้าไปพักในห้องดีกว่า ร้อนมากๆ แล้วเพลีย เดี๋ยวจำบทตอนบ่ายไม่ได้”
“ค่ะ พักผ่อนเยอะๆ นะคะ”
ในที่สุด มือใหญ่ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพักผ่อนจนได้ แอร์เย็นฉ่ำปะทะใบหน้าทันที แต่ไม่ได้ทำให้หัวใจที่ร้อนรุ่มของเขาเย็นลงได้แม้แต่น้อย
ผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุให้เขารู้สึกแบบนี้กลับนั่งพิงพนักโซฟา หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่าตอนที่เขาออกไปข้างนอก เธอกับไอ้หมอนั่นจะทำอะไรกันไปถึงไหน ถึงมานั่งหลับราวกับอ่อนเพลียขนาดนี้
เสียงประตูปิดลงเบาๆ แต่คนตัวบางกลับสะดุ้งตื่นทั้งที่เพิ่งหลับไปได้ไม่นาน
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อมองเห็นว่าใครเป็นคนปิดประตูและกำลังก้าวเดินมายังเธอ
“เอ่อ กวิน..”
“สวัสดีครับ คุณแป้ง”
แม้จะไม่อยากทักทายเธอนักเพราะไม่สบอารมณ์ที่เธอพาผู้ชายคนอื่นเข้ามาพลอดรักต่อหน้าต่อตาผัวคนแรกอย่างเขา แต่ในฐานะที่เป็นลูกจ้างก็ไม่อาจทำตัวเสียมารยาทแบบนั้นได้
“สวัสดีค่ะ”
เธอขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรงตามสไตล์คุณหนูแป้งหอมผู้งามสง่าทุกท่วงท่าคนเดิม ในขณะที่เขาเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวที่วางต่อจากโซฟาตัวที่เธอนั่งอยู่
“ไปเพลียอะไรมาครับ ถึงหลับแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ ทำไมถึงไม่มารับผิดชอบที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้”
ปุณณดาเลิกคิ้วสูงแทนคำถาม ไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไร เพราะก่อนหน้านี้เธอก็นั่งอยู่ในห้องนี้คนเดียว ไม่ได้มีผู้ชายคนไหนมาทำให้เพลียสักหน่อย..เดี๋ยวนะ หรือว่าเขามาเจอเธอกับน้องชายของเธอแล้วเข้าใจผิด
แล้วจะมาทำหน้าหงิกหน้างอใส่เธอทำไม หัดทำตัวเป็นเด็กไม่น่ารักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“พูดอะไร พี่ไม่เข้าใจ”
“หึ ไม่ต้องโกหกผมก็ได้ ผมเห็นหรอกนะ ว่าคุณอยู่กับผู้ชายอีกคนของคุณ ทำไมครับ ค่าโรงแรมมันแพงไป หรือว่ามันอดใจไม่ไหวแล้ว ถึงต้องมาทำอะไรกันในห้องนี้ ไม่กลัวจะมีใครเข้ามาเจอเลยหรือไง”
ปุณณดาขมวดคิ้วมุ่น ตวัดสายตามองผู้ชายปากร้ายด้วยสายตาไม่พอใจ เป็นบ้าอะไรถึงมาคิดอกุศลกับเธอแบบนี้
“พี่จะทำอะไรกับใคร คงไม่ต้องให้นายมายุ่งหรอกนะ คนอย่างพี่ ถ้าพอใจทำที่ไหน ก็จะทำ”
“หึ เหมือนที่พอใจทำกับผมที่ห้องผมใช่ไหม”
คนสวยกำมือแน่น ไอ้เด็กบ้า ไหนบอกว่าจะลืมเรื่องพวกนี้ให้หมด จะมารื้อฟื้นหาพระแสงของ้าวอะไร
“ใช่ แค่พี่พอใจ ที่ไหน กับใคร ก็ไม่เกี่ยง แต่ถ้าเบื่อเมื่อไหร่ แค่มือก็ไม่ให้แตะ”
“คงยังไม่ทันเบื่อผมหรอกมั้ง เพราะวันนั้นผมยังได้แตะมือของคุณอยู่เลย”
“ที่ได้แตะเพราะที่มันแคบต่างหาก ลองที่กว้างๆ แบบนี้สิ พี่ไม่มีวันเข้าใกล้นายอีกหรอกนะ”
คนสวยเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินผ่านโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่เพื่อออกไปจากห้องที่แสนอึดอัดนี้ แม้อากาศภายนอกจะร้อนแค่ไหน ก็น่าจะดีกว่าอยู่กับผู้ชายไม่มีเหตุผลคนนี้
แต่ไม่ทันที่เธอจะเดินพ้นจากโซฟาที่เขานั่งอยู่ ร่างบางก็เซถลาลงมานั่งบนตักแกร่งพร้อมแรงกอดรัดของคนเอาแต่ใจที่แม้ว่าเธอจะดิ้นรนเท่าไร ก็ไม่มีวันหนีพ้น แถมยิ่งเธอดิ้น เขายิ่งกอดรัดเธอแรงมากขึ้นเท่านั้น
“ว้าย ปล่อยนะ นายจะทำอะไร”
“ไม่รู้หรือ ว่าผมจะทำอะไร ไร้เดียงสาจังเลยนะครับ ทั้งๆ ที่มีผัวมาถึงสองคนแล้วแท้ๆ”
“หุบปาก นายไม่มีสิทธิ์มาพูดกับพี่แบบนี้ พี่ไม่เคยมีใครเป็นผัวทั้งนั้น อย่าคิดว่านอนด้วยกันแค่ครั้งเดียวแล้วพี่จะเรียกเธอว่าผัวนะ”
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคุณแป้ง คืนนั้นผมไม่ได้ทำอะไรคุณแค่ครั้งเดียวนะ แถมยังแตกข้างในตัวคุณอีกต่างหาก ติดใจหรือ ถึงยอมให้ผู้ชายคนอื่นเข้าไปในตัวคุณแล้วแตกข้างในอย่างที่ผมทำง่ายดายแบบนี้”
“ไอ้บ้า ปล่อยนะ หยุดพูดจาทุเรศๆ กับฉันเดี๋ยวนี้”
“รับไม่ได้ แต่ผมว่าคุณชอบนะ คืนนั้นคุณร้องลั่นห้อง จะขาดใจตายให้ได้เลยนี่ ตอนผมกระแทกคุณลึกๆ”
“ไอ้บ้า หุบปาก”
หุบปากหรือ ได้สิ เขาจะหุบปากเดี๋ยวนี้ รวมทั้งเธอด้วยที่ต้องหุบปาก
- Writer
