กวินทิ้งแผ่นหลังพิงพนักโซฟา หงายศีรษะหลับตาอย่างอ่อนล้า มือข้างที่เจ็บยกขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก ความเหนื่อยล้าในจิตใจทำให้เขาวูบหลับไปในทันที
ร่างบางเดินเข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล เธอนั่งลงข้างกายเขาอย่างแผ่วเบา แต่คนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรากลับไม่ได้รู้สึกตัวตื่นแม้แต่น้อย
เธอกวาดสายตามองมือข้างที่วางเอาไว้ข้างตัวก็พบว่ามันปกติดีไม่ได้มีรอยแผล เพราะฉะนั้น ที่ต้อยติ่งพูดถึงก็คงเป็นมือข้างที่เขายกขึ้นมาก่ายหน้าผากนี่สินะ
เธอจับมือข้างที่ก่ายหน้าผากของเขาลงมาวางบนตักของตัวเอง แม้จะพยายามเบามือขนาดไหนแต่ความเจ็บระบมก็ปลุกให้เขารู้สึกตัวทันที
“ซี้ดดดด”
“อุ๊ย เจ็บเหรอ”
ดวงตาคมกริบอ่อนแสง มองสบตากับเธออยู่นานโดยที่ไม่ยอมเอ่ยปากอะไรออกมาสักคำ
คนตัวบางประหม่ากับสายตาที่อ่านไม่ออกนั้นของเขา จึงรีบชวนเขาคุยเกี่ยวกับเรื่องแผล
“ไหนดูหน่อยสิ เป็นแผลเยอะไหม”
“จะดูไปทำไม”
“ก็จะทำแผลให้ไง ไ
