“ควีนเคยเป็นที่รักของพ่อแม่ จนวันนึงท่านทั้งสองจากไปพร้อมกันในอุบัติเหตุ” ร่างเล็กกว่าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเริ่มเล่าต่อ
“ควีนอายุ 10 ขวบ ไม่สามารถดูแลทรัพย์สินของพ่อแม่ได้ ญาติจึงเข้ามาเป็นผู้ดูแลแทน แต่เพียงไม่นานควีนก็ถูกส่งไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่นั่นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพื่อนๆ รังเกียจลูกครึ่งแบบควีน ควีนจึงเข้ากับใครไม่ได้เลย”
“เพราะใช้ชีวิตเป็นคุณหนูมาตลอด ทำอะไรเองไม่ได้สักอย่าง จึงไม่มีใครรับอุปการะ แม้จะถูกรับไปก็ถูกส่งคืน เพราะควีนไร้ประโยชน์ ตอนอายุได้ 15 ปี ควีนถูกคนขอรับไปเลี้ยง และงานที่ควีนได้ทำตอนนั้นก็คือขอทาน” ร่างเล็กๆ สะอื้นเบาๆ ไม่คิดจะเช็ดน้ำตาออกสักนิด มันคือความจริงของเธอ มันคือชีวิตของเธอ
“เพราะสีตาควีนแปลก คนก็เลยสงสาร ควีนทำเงินได้ดีในอาชีพนี้ แต่ควีนกลับไม่ได้อยู่ดีกินดีอย่างที่ควร พ่อแม่ที่รับไปเลี้ยงเอาแต่ทุบตีแล้วก็บังคับให้หาเงิน ควีนรู้จักมินกับทิวาท
