เมื่อทั้งสามคนมาถึงหน้าห้องทำงานของอับดุลลา วีณาก็เป็นฝ่ายเปิดประตูเดินนำเข้าไปก่อนด้วยความตื่นเต้น หล่อนตื่นเต้นกว่าหลานเสียอีก
“เอ้ามากันพอดี นี่แหละคนที่จะช่วยหลานเรา วีณา เซอร์ไพร้ส์มั้ย”
อับดุลลาชี้มือมาที่ชีคฮาซีมที่นั่งไขว่ห้างหน้านิ่งอยู่ที่โซฟา เมื่อวีณามาเขาก็ลุกขึ้นยืนโค้งคำนับให้ด้วยความเคารพ
“ชีคฮาซีม” ทั้งกิดาการทั้งวีณาร้องอุทานอย่างตกใจ
แต่คนที่ตกใจมากกว่าเห็นจะเป็นตระการตา โดยเฉพาะตอนที่เขาเงยหน้าหลังจากโค้งคำนับวีณา สายตาเขาจ้องมาที่หล่อนโดยตรง ดวงตา คมฉ่ำหวานนั้นทอดมองหล่อนอย่างมีความหมาย มีนัยจนหล่อนขนลุกซู่ไปทั้งตัว
หล่อนรู้สึกเหมือนว่าเขาจะเอาคืนเรื่องเมื่อเช้าอย่างไรก็ไม่รู้
ทำไม ทำไมต้องเป็นนายคนนี้ด้วย ไม่จริงใช่ไหม... ตระการตาเปลี่ยนใจแล้ว หล่อนจะไม่อยู่ที่นี่แล้วก็ได้ หล่อนคิดอย่างเศร้าใจ
“สวัสดี” เขาเดินเข้ามาหาแล้วยื่นมือมาให้หล่อนจับ
“อะ เอ่อ” ตระการตา
