สองร่างนอนกอดรัดกันแน่น สัมผัสเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามแทบกระเด็นออกมานอกอกของกันและกัน ร่างบางยังคงสั่นน้อยๆ และชายหนุ่มยังไม่ยอมถอดถอนตัวตนใหญ่โตออกมาจากพื้นที่ระหว่างขาของเธอ เขากดจูบที่ไหล่มนแผ่วเบาอย่างปลอบโยนและขอบคุณเธอในที
“มิลินครับ คุณโกรธผมหรือเปล่า”
มือแกร่งจับที่คางมนของเธอให้หันหน้ามาหาเขา ทันทีที่สบสายตามคมกริบแต่หวานฉ่ำคู่นั้น ใจเธอก็อ่อนยวบลง โกรธเขาไม่ลงอีกแล้ว เธอยอมรับเลยว่าไม่เคยรังเกียจสัมผัสเร่าร้อนของเขาเลยสักครั้ง ตรงกันข้าม เธอกลับชอบมันมาก จนแทบอยากให้เขาทำอะไรๆ เธอให้ลึกซึ้งกว่านี้ในช่วงที่อารมณ์กำลังกระเจิดกระเจิง ดีแค่ไหนที่เธอไม่ขาดสติจนพลั้งปากขอร้องอ้อนวอนเขาออกไป ให้สอดใส่ตัวตนแข็งแกร่งของเขาเข้ามาในร่องรักของเธอที ช่างน่าอายนักยัยมิลิน
“ว่าไงครับ คุณโกรธผมไหม”
“ไม่ค่ะ แต่ขอร้อง คุณพยายามหน่อยได้ไหม ที่จะไม่ทำอะไรๆฉัน ฉันไม่อยากพลาดพลั้งกลายไปเป็นผู้หญ
