“เรียกครูสก็ได้…”
ทั้งที่เลี่ยงจะสนใจเพราะอยากรักษาสัญญาที่ให้กับธอนไว้เพื่อความสบายใจระหว่างเราแต่ว่า ผู้ชายตรงหน้ากลับใช้วิธีเคาะนิ้วลงกับโต๊ะตรงหน้าฉัน พานให้ต้องช้อนตาสบสายตากับเขาตรงๆ ก่อนพบว่าใบหน้าคมคายดูมีเอกลักษณ์ โดยเฉพาะกับนัยน์ตาสีทองอ่อนตัดกับเรือนผมสีดำสนิท ดูแปลกไม่ต่างอะไรไปจากธอนเลยสักนิด
นัยน์ตาคู่ดังกล่าวกำลังจับจ้องอยู่พร้อมด้วยรอยยิ้มและเอ่ยคำทักทาย
“ยินดีที่รู้จักนะ โบอา...”
ฉันพยักหน้ารับคำผูกสัมพันธ์ดังกล่าว พลางก้มหน้ากัดขนมปังในมือ ก่อนจะได้ยินมิเชลพูดแก้ต่างห่างให้ราวกับว่าเราสองคนสนิทกันมานาน
“ปกติโบอาไม่ค่อยพูดกับใครน่ะ เธอเลยไม่ค่อยพูดมากนัก”
“อ๋องั้นเหรอ?” ครูสยิ้มรับ พลางหยิบแฮมเบอร์เกอร์ขึ้นกัด แต่นั่นไม่ใช่กับนัยน์ตาคู่สวยที่กำลังมองฉัน
ฉันกำลังรู้สึกแปลกๆ แบบนั้นอีกแล้ว
แม้ว่าแววตาของครูสจะดูคล้ายกับธอนมากแค่ไหนก็ตาม หากแต่ความรู้สึกต้องถูกพวกเขา
