วุ่นรักนักเย็บ

EP.14 : สารภาพความจริง

ลินิน Say::

“อานิน มีพี่พูเต็มไปหมด นั่น นู่น นี่ก็ด้วย” ชีฟองชี้ให้ดูทุกที่ ที่มองไปทางไหนก็มีพูเต็มไปหมด คนขับรถต้องมีหน้ามีตาเต็มห้างขนาดนี้เลยเหรอ นี่มันไม่ปกติแล้ว

“นายนี่มันอะไร นายมีอะไรจะบอกฉันไหม

คนที่ถูกถามพยายามมองซ้ายมองขวา จู่ ๆ ก็ทำหน้าตกใจขึ้นมา มองอะไร ทั้งห้างสรรพสินค้ามีแต่หน้าแกเนี่ยยยย

“เหมือนฉันเหรอ คนหน้าคล้ายรึเปล่า”

“เป๊ะ”

“ไม่รู้สิ ฉันไม่เห็นจำได้เลย ฉันเป็นใครนะ คงจะเป็นคนอื่นแน่ ๆ ต้อนหิวข้าวแล้ว อย่าไปสนใจเลย” คนที่จู่ ๆ ก็จำตัวเองไม่ได้ แทนที่ปกติเจออะไรแบบนี้ น่าจะพูดว่า หล่อเนอะ หรือคนอะไรโคตรหล่อเลย จำไม่ได้จริง หรือแถ

ฉันและหลานถูกลากมากินข้าว ในร้านอาหารอาหารอีสานที่ชื่อลาวญวน เด็ก ๆ บอกอร่อยจนน้ำตาไหล มันก็อร่อยจริง ๆ นั่นแหละ แต่การกินข้าวมันต้องมีคนมองเรามากขนากนี้เลยเหรอ ไม่ใช่มองเรา แต่มองคนที่นั่งอยู่ข้างเรา ฉันมองพูที่ทำตัวไม่แยแสต่อสายตาใด