When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ลินิน Say :: เจ้าสาวเจ้าบ่าวที่ใส่ชุดที่ฉันออกแบบเดินขึ้นเวที มันช่างเป็นภาพที่สวยงาม ความระยิบระยับจากเพชรที่ปักลงไปบนชุด พอมันกระทบกับไฟ สวยจังเลย คุณพัชชาสวยจังเลยวันนี้ หน้าตาของเธอดูมีความสุขมากเลย แค่นี้ก็พอใจแล้ว ที่อดหลับอดนอน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว “ภูมิใจไหม” คำถามจากพ่อเจ้าสาวทำให้ฉันสะดุ้ง ฉันลืมไปเลยว่าตัวเองโดนคุมตัวเอาไว้ แยกกับหลาน ๆ แยกกับทุกคน มันเป็นอะไรที่อึดอัดและน่ากลัวสุด ๆ เมื่อรู้ว่าผู้ชายที่ฉันเคยเจอมาแล้วคนนี้เป็นใคร “ภูมิใจค่ะ ภูมิใจมากเลย ฉันอยากเห็นคนที่ใส่เสื้อผ้าชอบมัน มีความสุขเวลาที่ใส่” ฉันตอบออกไปตามความจริง ฉันคิดว่าตัวเองไม่รู้จะมีโอกาสนี้อีกไหม แต่ตอนนี้คนนับพัน จับจ้องไปที่ชุดที่ฉันเป็นคนออกแบบ สายตาทุกคู่ไม่อาจจะละสายตาจากชุดของฉันได้ “จดจำความรู้สึกนี้ไว้ ความรู้สึกที่ตัวฉันทำมันหายไปนานมาก จำไว้ให้แม่น แล้วเธอจะเป็นดีไซเนอร์ที่สมบูรณ์แบบ เมียฉัน