When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!! ออกไป ออกไปเลย!!!!! เอาออกไปให้หมด ไอ้เชฟบ้าบอนี่ด้วย” พูไล่ตะเพิดคนมากมาย ที่พี่รันพามา เพื่อให้ดูแลความเป็นอยู่ของลูกชายเจ้านายดีขึ้น แต่ดูเหมือนพูจะไม่ชอบบบบ “พวกนี้เพื่อนคุณพูนะคะ” พี่รันยังคงดื้อดึง “ลินินนนนนน!!!!!” เสียงตะโกนเรียก พาความรู้สึกผิดส่งมาถึงฉันแล้ว ก็ฉันดันนำพาปัญหาเข้าบ้าน ฉันได้แต่ก้มหน้า ยอมรับความผิด “ขาาาาาา อันนี้หนูไม่รู้ พี่พูอย่าเพิ่งโกรธ หนู หนู” “เพื่อนเธอกำลังทำฉันหัวร้อน ฉันอยากให้ที่นี่มันมีแค่เรา!!!! ไล่ออกไป” คำสั่งที่บอกว่าเขาไม่พอใจอย่างรุนแรง มันทำให้ฉันต้องจำใจทำตาม เดินเข้าไปหาพี่รันด้วยหน้าเศร้า ๆ “พี่รันคะ คุณเชฟ คนขับรถ พวกนี้ไม่เอาได้ไหมคะ” “เพื่อนเธอฉันก็ไม่เอา!!!!!!!” แรงว้ากยังไม่ลดลงเลย อะไรกัน ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย ฉันหันไปมองหน้าพู เพื่อบอกว่า ฉันไม่อยากไล่พี่รันเลย “รันไม่ไปค่ะ รันจะต้องช่วยน้