วุ่นรักนักเย็บ

EP.1 : ของผู้หญิงคนนั้นเล็กกว่านี้

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้สารเลว” เสียงยานของหญิงสาวที่นั่งกระดกเครื่องดื่มคนเดียวอยู่ในซุ้มยาดอง ดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาบอกว่าเธอร้าวรานในใจเพียงใด

“ทำใจเถอะวะลินิน ไอ้สองมันไปดีแล้ว”

“ไปดีกับผีอะดิ มันไปกับชู้ จับได้คาหนังคาเขาเลยนะป้า มันอี๋อ๋อกับอีเด็กฝึกงานในร้านทุกวัน”

“เรียกป้า เดี๋ยวกูตีปากเลย ไปดีของกูคือไปจากมึง เลิกมาเนียนแดกยำมะม่วงกูได้แล้ว แม่งแดกกับแก้มมากกว่ายาดองอีก ลินินลืม ๆ มันไปเถอะ คนที่ทิ้งยังไงมันก็ทิ้ง” เจ๊สาวสวยเจ้าของร้านยาดองเดินมานั่งข้างลินินเพื่อปลอบประโลมคนอกหักให้รู้สึกดีขึ้น

“ถ้าฉันให้มันเอา มันจะยังอยู่กับฉันไหม”

“แกก็จะเสียตัวฟรีไง ผู้ชายอย่างไอ้สองมันไม่คุ้มค่าให้เอาซิงแกไปหรอก ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน เสือกเหี้ยอีก แล้วนี่ไม่ต้องรีบกลับไปดูแลหลานรึไง ทำไมมานั่งเมา”

“ไอ้พี่ชายฉันมันก็เลว หายหัว ทิ้งหลานให้ฉันเลี้ยงตั้งสองคน มันคิดว่าฉันเงินเดือนเท่าไหร่ ช่างเถอะๆ เจ๊ค่ายาดองเซ็นไว้ก่อนนะ เงินเดือนออกแล้วจะมาจ่าย”

“อีนี่เซ็นอะไร นี่เพิ่งจะวันที่ 3!!!! เงินเดือนหมดแล้วเหรอ น่าสมเพชจริงชีวิต”

“ไม่ได้หมด แต่ชีฟองมันเงินใช้วันละ 150 บาท ชีวิตทำงานนนนน มีหลานเหมือนแม่ เจ้ฉันไปนะเซ็นไว้ก่อนนนนน แล้วเดี๋ยวมาจ่ายยยยยยย” เสียงยานคางของคนที่เมา ทำให้เจ๊เจ้าของร้านต้องรีบไล่คนที่เซ็นค่ายาดองตั้งแต่ต้นเดือนให้ไปได้แล้ว

“เหล้ากินไม่ถึงแบน กินยำมะม่วงไป 3 จาน มันกะเอาอิ่มเลยสิ เฮ้ออออ ลินินเอ้ยยยย”

ลินินหญิงสาววัย 23 ปี ถูกแฟนที่คบกันมา 6 เดือนนอกใจ ไปคบกับเด็กฝึกงาน เธอจับได้เพราะไปที่บ้านของแฟนหนุ่มแล้วทั้งคู่กำลังสานสัมพันธ์รักกันอยู่ มันทำให้เธอตัดสินใจเลิกตั้งแต่วันนั้น แต่เพราะทำงานอยู่ด้วยกันเลยต้องเจอคนรักเก่ากับแฟนใหม่ที่พรอดรักกันอยู่ทุกเวลา

“ไอ้ชาติหมา คลำดูไม่มีหางก็เอาหมด” ลินินปาดน้ำตาขณะขับรถจักรยานยนต์กลับบ้าน ความมืดมิดของทางที่กลับบ้านมันน่ากลัว มีเพียงไฟจากหน้ารถเท่านั้นที่ส่องให้ได้เห็นทาง

แต่จู่ ๆ รถของเธอก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ที่ตัดหน้ารถของเธอที่ขับมาด้วยความเร็วจนกระเด็นออกไปไกล!!!! รถที่เสียหลักไถลไปตามทางทำให้ตัวของลินินเองก็เจ็บไม่น้อย เธอค่อย ๆ ใช้แขนยันตัวเองให้ขึ้นมาจากพื้น

“ชนอะไรวะ หมารึเปล่า เมื่อกี้ตัวใหญ่กว่าหมาแน่ เอาซะสร่างเลย ตายปะเนี่ย” เธอเดินมาดูก้อนดำ ๆ ที่นอนอยู่ที่พื้น ที่ตอนนี้มีเลือดออกที่หัวเต็มไปหมด

“ฮึ้ยยยย แค่มอไซค์ชนถึงกับตายเลยเหรอ หนีดีกว่า ไม่มีใครรู้หรอก” เธอทิ้งร่างของคนที่เธอชนเอาไว้กับพื้นที่เดิมเพื่อจะหนี แต่ร่างของคนเจ็บกลับคว้าหมับที่ข้อมือของเธอเอาไว้

“ขอโทษ ๆ ๆ ๆ ฉันจะทำบุญไปให้ ฉันไม่ได้อยากทำให้คุณตายสักหน่อย คุณพุ่งมาตัดหน้ารถเองนะ” เธอพร่ำพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาพนมไหว้ด้วยความกลัว แต่ลมหายใจหนัก ๆ จากความเจ็บปวด มันทำให้เธอรู้ว่า ชายหนุ่มยังไม่ตาย

เธอตัดสินใจพาร่างที่โชกเลือดซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์กลับมาที่บ้านด้วย ร่างผู้ชายกำยำ มีเหรอที่เธอจะยกไหว การลากเลยเกิดขึ้น การลากแขนคนเจ็บด้วยความทรหด ทำให้หัวของคนที่โดนลากกระแทกกับพื้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เกิดเป็นคนสวยแล้วใจดี ทำไมมันถึงได้ลำบากแบบนี้” กว่าจะเอาตัวผู้ชายคนนั้นขึ้นรถได้ มันก็ทุลักทุเลแถมยังเหนื่อยจนแทบหมดแรง

การขับรถโดยมีลมหายใจของผู้ชายตัวโตเต็มวัยที่หายใจรดอยู่ที่ต้นคอของเธอ แถมเธอต้องจับแขนคนเจ็บให้กอดเธออยู่ตลอดเวลา เพราะร่างที่ไร้สติจะได้ไม่ตกลงสู่พื้นมันแสนจะทุลักทุเลเหลือเกิน ปลายทางที่เธอจะไปหาใช่โรงพยาบาล แต่เป็นทางเข้าชุมชนแออัด ที่เธอนั้นเรียกมันว่าบ้าน…..

ลินิน Say ::

“ชีฟอง คอตตอน มาช่วยกันหน่อย” ฉันตะโกนเรียกหลาน ๆ มาช่วยยกไอ้ตัวหนักอึ้งเข้าไปในบ้าน

“อาาาาา นี่มันอะไรเนี่ย โชกเลือดแบบนี้ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาล!!!” ชีฟอง เด็กหญิงอายุ 14 ขวบ ที่ทำตัวเหมือนแม่ฉันทุกวัน ถามถึงเหตุผลงี่เง่าที่ตัวเธอเองก็รู้ดีอยู่แล้ว

“เพราะไม่มีตังค์ไง พี่ฟองให้ตังค์น้าไปทำงาน 150 บาท” คอตตอน เด็กชายจ้ำม่ำวัย 6 ขวบ ที่แก่แดดแก่ลม รู้ดีไปหมดทุกอย่าง สองคนนี้เป็นหลานของฉันเอง ลูกของพี่ชายงี่เง่าที่หายไปแล้วทิ้งหลานเอาไว้ให้ฉันเลี้ยง

เมื่อพาร่างของชายแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน ฉันก็จัดการทำแผลให้ตามยถากรรม ฉันชนคุณฉันก็ช่วยได้แค่เนี้ยะแหละ ฉันเช็ดคราบเลือดที่ไหลเต็มหัวไปหมด เปลืองน้ำเกลือชะมัด เลือดจะไหลเยอะอะไรขนาดนั้น ฉันถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเขาออก ถึงได้รู้ว่าไอ้นี่มันคนรวยแน่ๆ เพราะมันใส่เสื้อยี่ห้อ Chanel ถ้างั้นก็ช่วยเอาไว้รีดเงินได้ดิ

“ชีฟอง เอาเสื้อมันไปซัก แล้วเอาไปขาย” ฉันจับคนเจ็บถอดเสื้อ แล้วทิ้งร่างที่เจ็บลงเตียงตามเดิม เพราะมัวแต่หลงใหลได้ปลื้มกับของแบรนด์เนม ที่จะช่วยบ้านเราให้มีเงินกินจนถึงสิ้นเดือน

“อาาาาา อาทำแบบนี้ได้ยังไง มันของเค้านะ ถ้าเค้าตื่นมาแล้วถามหาล่ะ” ชีฟองรีบค้าน นั่นสิฉันจะโดนข้อหารูดทรัพย์ได้

“งั้นเก็บไว้ก่อน ถ้ามันไม่ถามก็ขายไปเลย เอาไปซักแล้วไปนอนกันได้แล้วพรุ่งนี้ไปโรงเรียน ตรงนี้อาดูแลเอง เอาน้องอาบน้ำนอนได้แล้ว ดึกขนาดนี้ เด็กนอนดึกมันจะเรียนไม่รู้เรื่อง” ฉันไล่หลาน ๆ ไปนอนได้แล้ว แค่คนเจ็บฉันดูแลเองก็ได้ ถ้าหลานตื่นสายไปโรงเรียนไม่ได้มันจะแย่เอา ฉันมองจนหลาน ๆ เดินขึ้นบันไดขึ้นไปบนบ้าน ก่อนจะมาสนใจคนที่นอนอยู่ที่โซฟาตัวเก่า

ฉันดึงร่างหนาที่ไร้สติขึ้นมานั่ง เพราะจะพันแผลที่หัวแต่เพราะเขาไม่มีสติและไม่มีหลักที่มั่น มันทำให้ใบหน้าของเขาทิ่มลงมาที่นมของฉันเลย ไอ้นี่!!!!!! อย่ามาหายใจรดนมคนอื่นนะ!!!! ฉันผลักหัวของมันออก แต่มันกลับตกลงมาใส่นมของฉันอีกแล้ว ตบสักทีดีไหมเนี่ยยยยยยย เอาเถอะ เขาสลบอยู่นี่ จะยอมให้ก็ได้ ฉันพันแผลที่หัวของเขาจนเสร็จ แล้วทิ้งให้เขานอนไปแบบนั้นแหละ ว่าแต่สูงจังเลย เขาสูงขนาดที่ขาและเท้ายื่นเลยออกมาจากโซฟาเลย อ๊ะ!!! เข็มขัดดดด ดอลเช่กัมปานา DG DG ไอ้นี่มันต้องรวยมากแน่ๆ อันนี้ก็ขายได้ ค่าช่วยอันนี้ฉันก็ขอนะ อันนี้ฉันได้แล้วค่าไฟค่าน้ำ ฉันพยายามจะถอดเข็มขัดเส้นสวยออกมาจากเอวของคนเจ็บ แต่มันถอดยากมาก เพราะเป็นหัวเข็มขัดแบบที่ต้องดึงเข้าตัว คนที่ใส่เท่านั้นที่จะแกะได้สะดวก

“แกะยากจังวะ ออกสิ!!! ค่าน้ำไฟตลอด 1 ปีของฉัน” ฉันพยายามจะดึงหัวเข็มขัด แต่มันดันแน่นขึ้น แน่นขึ้นอีก ฉันพยายามอยู่นาน แต่ต้องตกใจ เพราะมือของเจ้าของเข็มขัด คว้าหมับเข้าที่มือของฉัน ตาตี่ ๆ มองฉันอย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะกระชากแขนฉันครั้งเดียวถลาทับลงบนตัวเขาเลย

“จะปล้ำฉันเหรอ ที่นี่ที่ไหน” เสียงที่แหบพร่าของคนที่ตื่นมันทำให้ฉันตกใจ

“ไม่ใช่ ไม่ใช่!! ไม่ได้ปล้ำนะ คุณโดนรถที่ไหนชนไม่รู้ ฉันเลยเก็บคุณมาจากพื้น แล้วมาทำแผลให้ แล้วฉันเห็นคุณนอนไม่สบายเลยจะช่วยปลดเข็มขัดให้” แถอะไรของฉัน แต่จะให้พูดว่าจะเอาเข็มขัดของเขาไปขายก็ไม่ได้

“ช่วยฉัน แล้วฉันเป็นใคร” คำถามแปลก ๆ ที่ดังจากผู้ชายตรงหน้า ทำให้ฉันงงไปด้วย คุณไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง

“ไหน ๆ คุณก็ฟื้นแล้วก็กลับบ้านไปเถอะ”

“บ้าน บ้านฉันอยู่ไหน ทำไมในหัวของฉันถึงไม่มีอะไรเลย” เอ้า!!!! ฉันไม่เกี่ยวนะ!!!!! ว่าแต่ถ้าจำไม่ได้ เสื้อชาแนลก็เป็นของฉันสินะ แบบนี้หาเรื่องเอาเข็มขัดไปขายด้วยดีไหมนะ

“ฉันจะไปรู้เหรอ ฉันชื่อลินิน เป็นคนที่ช่วยคุณไว้ จะตอบแทนยังไง”

“ตอบแทนอะไร เธอกำลังจะรูดทรัพย์ฉัน เมื่อกี้จะถอดเข็มขัดของฉันอยู่เลย เธอถอดไม่ออกเพราะไม่เคยใช้เข็มขัดแบบผู้ชายใช่ไหมล่ะ แล้วสภาพบ้านที่อย่างกับกระต๊อบ คงจะจนสินะ” ไอ้นี่ น่าไล่ให้ไปตายข้างนอกจริง

“ไหนบอกจำไม่ได้ไง!!!!”

“ไม่รู้สิ ฉันพูดตามสิ่งที่เห็น อ๊าาาา ปวดหัว ห้องนอนอยู่ไหนอ่า ฉันจะขอค้างคืน” เอ๊ย!!! ๆๆ น้อย ๆ หน่อย จะค้างคืนก็ต้องนอนตรงนี้!!!!

“ไม่ได้ ข้างบนมีแค่ห้องของฉันกับหลาน คุณจะนอน ก็ต้องนอนตรงนี้”

“จริง ๆ แล้วเธอชนฉันใช่ไหมล่ะ เธอชนฉันจนจำอะไรไม่ได้ ยังกล้ามาห้ามอีกเหรอ!!!!! ฉันอยากนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เพื่อให้สมองได้ฟื้นฟูเต็มที่”

“ใครบอกว่าฉันชนคุณ!!!!! ไม่ใช่สักหน่อย” รู้ได้ยังไงวะ!!!! ฮึ้ยยยยยยยย

“ตัวเหม็นเหล้าหึ่งแบบนี้ เมาแล้วขับ แถมชนคนจนบาดเจ็บโทษหนักนะ ไปนอนเถอะฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกหน่า เจ็บไปทั้งตัว ทำไหวได้ยังไง มาเร็ว ๆ มาพยุงหน่อย อย่าให้ฉันต้องไปแจ้งตำรวจ ว่าคุณลินินขับรถชนเลยนะ” ไอ้นี่มันไม่น่าคบเลย!!!!! ฉันเดินไปพยุงคนเจ็บขึ้นมาบนบ้านไม้ชั้นที่สอง โดยมีคนเจ็บชี้นิ้วสั่งไม่หยุด ไม่น่าช่วยเลยยยย น่าจะปล่อยตายไปเลย ถ้าจะถึกแบบนี้

“พรุ่งนี้ก็กลับบ้านคุณไปได้ละ”

“บ้านเหรอ บ้านฉันอยู่ที่ไหน จำอะไรไม่ได้เลย จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหน้าตัวเองเป็นยังไง” ไอ้นี่อาการหนัก ฉันพาคนเจ็บเข้าไปในห้องเพื่อส่องกระจก เขาก็ยืนมองกระจกอย่างพิจารณา อะไร จำอะไรได้บ้างแล้วเหรอ

“อื้มมมมม”

“จำอะไรได้บ้างแล้วหรือคุณ”

“คนอะไรโคตรหล่อเลย แต่พันแผลห่วยจังเลยนะ” คนที่ยังส่องกระจกมองซ้ายมองขวา มันเจ็บจริงไหมวะ แล้วแผลเต็มตัวแบบนั้นไม่รู้สึกระบมรึไง ฉันมีแค่ผมถลอกฉันยังระบมเลย

เหอะๆ หลงตัวเองขั้นสุดซะด้วย ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ ให้นอนสักคืนแล้วพรุ่งนี้ก็ไล่ไปก็แล้วกัน ยังไงฉันก็ได้เสื้อมาแล้ว อย่างต่ำ ๆ ต้องมีขายได้ 3-4 หมื่น แลกกับการนอนคืนหนึ่ง ก็ไม่แย่

“คุณจะนอนก็นอน ฉันจะไปนอนกับหลาน” ฉันบอกคนที่ยังส่องกระจก ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ ไม่อาบชีฟองไม่ให้นอนด้วยแน่ เหม็นเหล้าแบบนี้

ฉันไปจัดการอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนอนพร้อม ชุดนอนกระโปรงสีขาวที่ซื้อมาตอนลดราคา มันทำให้ฉันมองดูตัวเองในตอนที่บ้านมีผู้ชายอยู่ในห้องนอนของฉัน มันควรจะต้องมิดชิดกว่านี้ไหมนะ ถ้ามันมาปล้ำฉันกับหลานล่ะ อาจจะต้องมีต่อสู้ ใส่กางเกงดีกว่า ฉันเดินเข้ามาในห้อง ก็เจอคนเจ็บนั่งกอดอก นั่งนิ่ง ๆ ไม่ขยับ ฉันเข้าไปหยิบชุดนอนชุดใหม่ เขาก็ยังไม่ขยับ

“นี่เธอคิดว่าฉันมีเมียไหม”

“ฉันจะไปรู้คุณไหม”

“ฉันเหมือน ฉันรู้สึกว่าฉันมีผู้หญิงคนหนึ่งในความทรงจำ ผู้หญิงแบบนี้” แล้วปลายนิ้วของชายแปลกหน้าก็ชี้มาที่ฉัน ตลกรึไง ฉันไม่รู้จักเขาแน่ ๆ

“เราเพิ่งรู้จักกัน อย่ามาโมเม” ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี คนที่ตัวใหญ่มาก ๆ ก็เดินเข้ามาหาฉัน แล้วหมับบบบบ!!!!! มือใหญ่จับหมับเข้าที่หน้าอกของฉันทั้งสองข้าง

“ไม่ใช่จริง ๆ ด้วย ของผู้หญิงคนนั้นต้องเล็กกว่านี้”

“เพี้ยะ!!!!! อย่ามาจับหน้าอกของหญิงสาวมั่ว ๆ เส้!!!!!!!” ฉันจัดการตบไอ้คนงี่เง่าที่อยู่มาจับหน้าอกของฉันแบบไม่ได้ตั้งตัว แถมประเคนหมัดและมืออีกชุดใหญ่

ฉันจะต้องไล่ไอ้นี่ออกไปให้ได้เลยพรุ่งนี้!!!!! ไอ้ตาตี่เอ้ย!!!!!!!!

“อะไรเล่าาาาาาา แค่จับเองไม่เสียหายสักหน่อย”

อีกด้าน

“คุณอินครับ ไม่เจอตัวมันเลยครับ เจอแต่ซากรถ มันน่าจะมีคนช่วยไปได้ จะเอายังไงต่อดี”

“คนทั้งคนหายไปได้ยังไง แล้วซอยเปลี่ยวแบบนั้นใครมันจะเข้าไปช่วยได้ เอาเถอะช่าง ๆ พรุ่งนี้คุณนายเจ้าขาจะเข้ามานั่งเก้าอี้ประธานชั่วคราว ขืนเราทำอะไรอีก อาจจะโดนจับได้ ไปหาตัวมันให้เจอแบบเงียบ ๆ แล้วเก็บมันเลย มันรู้ความลับที่เรายักยอกเงินบริษัท เราอาจจะติดคุกหัวโตได้”

“ครับ คุณอิน”