When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ตอนที่ 12 เสียงหัวใจ ผมยืนร้องไห้อยู่หน้าลิฟต์น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ว่าผมจะทำยังไงก็ห้ามมันไม่ได้ ลิฟต์ที่มันขยับเลื่อนขึ้นมาดูเหมือนจะช้าไม่ทันใจผมเอาเสียเลย ผมใช้แขนเสื้อยืดเก่าๆ ซับน้ำตาจนกระทั่งฝ่ามือหนาข้างหนึ่งวางลูบลงมาบนแผ่นหลังเหมือนต้องการจะปลอบผม “ฮึก...” ผมพยายามสะอื้น ร้องไห้อย่างเงียบที่สุด “ร้องไห้ทำไม” เจ้าของฝ่ามืออุ่นๆ วางมือลูบลงมาบนหัวผม “ฮึก ฮือ” ผมหันกลับมามองเจ้าของน้ำเสียงทุ้มนั้นแล้วปล่อยโฮร้องไห้เสียงดังพร้อมกับเอนใบหน้าลงไปวางไว้กับอกกว้าง “แก๊ป” “ฮืออออ...คุณไล่ผมอ่ะ” ผมโอบแขนกอดรอบเอวหนาแล้วใช้เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาแทนแขนเสื้อตัวเอง “ฉันยังไม่ได้ไล่เธอเลย แค่ให้ออกมาก่อนเพราะฉันต้องแต่งตัวแล้วฉันก็ต้องคุยกับแม็กซ์ให้เข้าใจด้วย” คุณสเตฟานกอดตอบผมกลับมา “คุยอะไรกัน” “คุยว่า....ต่อไปห้ามมาที่นี่อีก” ผมรับรู้ถึงจมูกที่กดฝังลงมากลางกร