พรีมพริมาอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ ด้วยความขัดใจ กับคนบ้าที่มานั่งหน้าด้านทำตัวติดกับหล่อนทั้งวี่ทั้งวันไม่ไปไหน ไม่รู้เขาเกิดอุตริอะไรหรือว่ามีอะไรเข้าสิงเขากันแน่ เขาถึงได้มายุ่งวุ่นวายกับหล่อนไม่จบไม่สิ้นทั้งที่ปากบอกว่าเกลียดหล่อนอย่างกับกิ้งกือไส้เดือน หล่อนล่ะไม่เข้าใจจริงๆ
“มองทำไม... มีปัญหาอะไร ข้าวมาแล้วก็กินสิพรีม ยิ่งไม่สบายอยู่เดี๋ยวก็เป็นหนักกว่าเดิมอีกหรอก”
“อย่ามายุ่ง ฉันเป็นหมอ ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันควรจะทำอะไรยังไง”
“รู้ตัวเองดี แล้วทำไมปล่อยให้ตัวเองป่วยอย่างนี้นี้ล่ะ มานี่มา ผมก็เป็นหมอเหมือนกัน ผมสั่งให้คุณกิน คุณจะได้หายเร็วๆ”
“คุณน่ะเป็นแค่หมอเด็ก รักษาฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันโตแล้ว อยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์หรอกออกไปจากที่นี่เลยไป ฉันเบื่อขี้หน้าคุณจะแย่แล้ว”
“ยิ่งไล่ก็ยิ่งอยู่”
“หน้าด้าน” หล่อนถลึงตาใส่เขา ตติยะก็ตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตีมึนอยู่กับหล่อนต่อ
วันนี้เขาเป็
