หลังจากที่ได้พบกับตติยะในผับแล้ววันต่อมาพรีมพริมาก็ถึงกับไม่มีสมาธิทำงาน หล่อนเกือบสั่งยาคนไข้ผิด ทั้งยังตรวจคนไข้ผิดคนจนต้องเรียกคนไข้มาตรวจใหม่ให้วุ่นวาย... เมื่อยามบ่ายคนไข้ซาลงจนหมดไปหล่อนจึงค่อยได้นั่งอยู่เงียบๆ กับตัวเองคนเดียว
พรีมพริมาเอานิ้วนวดขมับอย่างแสนทรมานโดยที่ไม่ต้องห่วงภาพลักษณ์ของหมอเมื่อไม่มีคนไข้มานั่งต่อหน้า ตอนนี้หล่อนอยากจะบ้าตายกับสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของตนเองเหลือเกิน เพราะว่าสมองหล่อนมันมีความคิดหลายอย่างซับซ้อนตีกันพัลวันวุ่นวายไปเสียหมดอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง...
หล่อนไม่รู้ว่าตนเองเป็นบ้าอะไรถึงได้คิดถึงคืนวันดีๆ ที่เคยมีกับตติยะ ทั้งๆ ที่หล่อนควรจะคิดถึงแต่สิ่งร้ายๆ ที่เขาทำ สุดท้ายใจหนึ่งหล่อนก็รักและอีกใจก็เกลียดจนทำอะไรไม่ถูก.. หล่อนไม่อยากเชื่อเลยว่าการที่หล่อนมาพบเขาอีกครั้งนั้นกำแพงใจที่เกิดจากความเสียใจของหล่อนกลับพังทลาย ทั้งๆ ที่เขาร้ายกับหล่อนสาร
