การที่ตติยะเห็นว่าธานุวัตน์ กับ อนามิกาอยู่ด้วยกันวันนั้นทำให้เขาไม่ไว้ใจเพื่อนอีกเลย ไม่ว่าคนเป็นเพื่อนชวนไปไหนเขาก็ไม่ไป แม้กระทั่งงานประชุมวิชาการเขาก็ยังไม่ไป จนคนเป็นเพื่อนอดหมั่นไส้ไม่ได้ แต่ว่าธานุวัตน์ก็ไม่ยอมแพ้เพราะว่า ถึงเขาชวนแล้วตติยะไม่ไป ก็ต้องมีคนอื่นมาชวนมันให้ไปพบกับพรีมพริมาได้อยู่ดี
“พี่ต้นขา”
เสียงหวานเจื้อยแจ้วดังขึ้นหน้าโต๊ะทำงานของตติยะ พร้อมกับหญิงสาวร่างบางใบหน้าสวยหวานยืนยิ้มอยู่ต่อหน้าเขา.. หมอหนุ่มเงยหน้าจากชาร์ตคนไข้มามองผู้มาใหม่แล้วก็ยิ้มตอบหล่อนกลับไป
“หวัดดีพราว มาได้ไงเนี่ย”
“แหม ถามอย่างกับว่าเราอยู่ไกลกันมากเลยนะ แผนกเด็กกับแผนกวิสัญญีมันไม่ได้ไกลกันมากหรอกค่ะ” ร้อยตรีแพทย์หญิง พราวนภาพูดกับหมอหนุ่ม... แล้วหล่อนก็หันมามองโต๊ะข้างๆ ของคนที่หล่อนมาหาแล้วยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะพี่รหัส”
“เออ นึกว่าจะลืมไปแล้วนะเนี่ย” ธานุวัตน์พูดเหมือนประชดว่าอีกฝ่ายไม่ส
