ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 14. ข้านี่แหล่ะ คือฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวของท่านแม่ทัพ
วันต่อมา หยางเฟยฉีก็ได้พาเยว่ซือกลับจวนสกุลหยาง เพียงรถม้าจอดสนิทที่หน้าประตูจวนเท่านั้น อ้อมแขนแข็งแรงก็ตวัดอุ้มร่างบางขึ้นแนบอกทันที พร้อมกับก้าวเดินเข้าไปด้านใน ท่ามกลางสายตาของเด็กในบ้านร่วมสิบกว่าคู่ ขณะที่เยว่ซือกอดคอสามีเอาไว้แน่นเพราะกลัวตก
"กลับมาแล้วหรือเฟยฉี เย่วซือ เป็นอย่างไร เที่ยวสนุกหรือไม่"
หยางหลิงชีเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ เมื่อเห็นน้องสะใภ้คนโปรดแอบหยิกแขนน้องชายของนางเบา ๆ เพราะน้องชายตัวดียังคงอุ้มร่างเล็กไม่ยอมปล่อย
"สนุกมากพี่หญิงชีชี"
หยางเฟยฉีกล่าวพลางยิ้มหน้าบาน ไม่สะดุ้งสะเทือนกับการแอบประทุษร้ายของคนในอ้อมแขนเลยสักนิดเดียว
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว"
หยางหลิงชียิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึง เพราะองค์หญิงต่างแดนเสนอหน้าเข้ามาจากที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ช่
