ข้านี่แหล่ะ ฮูหยินของท่านแม่ทัพ
บทที่ 11. สองพี่น้องจอมเจ้าเล่ห์
นัยน์ตาคมประดุจเหยี่ยวทอดมองร่างขาวนวลที่ซุกซบอยู่กับอกกว้างของตนด้วยสายตาอ่อนโยนรักใคร่ แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง ไม่ได้ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับหย่างเป็นสุขหรือสึกตัวแต่อย่างใด
ร่างสูงนอนตะแคง ขาข้างหนึ่งเกยก่ายไปบนเรียวขาขาวเนียน ค่อย ๆ ไล้มือไปตามท่อนแขนเรียวสวยแผ่วเบาระคนทะนุถนอม ริมฝีปากหยักหนาแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขเมื่อหวนนึกถึงค่ำคืนแสนหวานที่ผ่านมา
"บอบบางเช่นนี้ ไม่นึกเลยว่าจะเต็มมือเต็มไม้ไปหมดยามแตะต้อง"
หยางเฟยฉีหัวเราะบา ๆ ในลำคอ เมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนส่งเสียงพึมพำเบา ๆ ด้วยรำคาญเสียงที่ดังอยู่ข้างหู
"ฮูหยิน สายแล้วนะเจ้า ยังจะนอนต่ออีกหรือ ?"
หยางเฟยฉีเอ่ย ก่อนก้มลงจูบหนัก ๆ ลงบนริมฝีปากสีชาด ทำให้แพขนตาสีดำสนิทค่อย ๆ ขยับ คนที่ถูกปลุกทั้งถูกเอาเปรียบส่งเสียงครางเบา ๆ อย่างขัดใจ ก่อ
