“เอพริล...เอพริลลูกพ่อ...” เสียงคุ้นหูอบอุ่นจากใครคนหนึ่งเรียกให้หญิงสาวที่กำลังหลับใหลปรือตากะพริบถี่ เพื่อตื่นขึ้นมามอง วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เธอนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาลโดยมีคนเฝ้าไข้กิตติมศักดิ์คอยดูแลอย่างดี
“คุณพ่อ...คุณพ่อจริงๆ ด้วยกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ร่างบางพยายามยันตัวนั่งแม้จะมีความเมื่อยขบเข้ารุมเร้า เธอโผเข้ากอดบิดาด้วยความคิดถึงซึ่งท่านก็รวบร่างของเธอมาไว้ในอ้อมแขนเช่นกัน
“พ่อเพิ่งมาถึง พอป้าจวงโทรไปบอกว่าลูกไม่สบายพ่อก็รีบบินกลับมาเลย ทำไมเป็นอย่างนี้ได้ล่ะเอพริล”
“หนู...หนูไม่สบายค่ะ...แค่มีไข้นิดหน่อยแล้วก็ เอ่อ...คือ...”
“เอพริลคงไม่เคยเจอแดดเจอลมแรงๆ ตามชายทะเลมานานแล้วน่ะครับ ร่างกายก็เลยรับไม่ไหวเกิดป่วยขึ้นมากะทันหัน
