อสูรพรางสวาท

บทที่ 7 ตอนที่ 3

“ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยเหลือ คุณนาซีขอกุญแจรถให้เอพริลนะคะเดี๋ยวเอพริลจะไปเอารถมารับ คุณนั่งรอสักครู่นะคะ” เมื่อนึกได้ว่าต้องรีบนำเขาไปโรงพยาบาลเป็นการด่วนอย่างที่พนักงานในร้านเสนอ หญิงสาวจึงไม่รอช้ารีบขอกุญแจรถจากเขาแล้วมุ่งตรงไปยังริมถนนที่รถจอดอยู่

ไม่นานเธอก็นำรถมารับเขาที่หน้าร้านอาหารแห่งนั้น พนักงานผู้ชายสองสามคนช่วยกันพยุงคนเจ็บขึ้นนั่งบนรถเพื่อรีบพาคนรักไปทำแผลที่โรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง

ปรากฏว่าบาดแผลของเขาลึกพอสมควร แต่ไม่ยาวมากนักกระนั้นก็ต้องทำการเย็บถึงสามเข็ม คุณหมอยังแนะนำให้นอนพักที่โรงพยาบาลอีกสักคืน แต่ชายหนุ่มปฏิเสธ เนื่องด้วยล่วงเวลามาเย็นพอสมควรแล้ว เขาต้องรีบพาคนรักกลับให้ถึงบ้านตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอและบิดา มันทำให้อนุโณรีย์รู้สึกทำตัวไม่ถูกชอบกลราวกับว่าเธอเห็นแก่ตัวเสียเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เขาเจ็บแบบนี้ยังจะต้องขับรถทางไกลเพื่อพากลับอีก

 ครั้นจะขอเป็นคนขับเสียเอง...ชายหนุ่มก็ไม่ยอม ช่างดื้อรั้นไม่มีใครเทียบได้เลยจริงๆ และเนื่องจากรองเท้าคู่เดิมถูกถอดทิ้งไว้ที่ชายหาดจึงต้องแวะซื้อคู่ใหม่แบบสวมเพื่อให้เขาใช้ไปพลางๆ ก่อน

เย็นย่ำเข้าไปแล้ว รถคันงามยังคงอยู่ในเขตหัวหิน เนื่องจากสารถีหนุ่มบาดเจ็บที่ฝ่าเท้าจึงไม่สามารถขับรถได้สะดวกนัก ถึงจะรับประทานยาแก้ปวดยาแก้อักเสบมาแล้วแถมยังมีฤทธิ์ยาชาจากการเย็บแผล ช่วยบรรเทาอาการได้บ้าง แต่ก็ใช่ว่ามันจะดีเหมือนกับตอนปกติเสียเมื่อไหร่ 

อรุโณรีย์ขอร้องชายหนุ่มหลายครั้งให้เธอเป็นคนขับบ้างเขากลับไม่ยอม ฝืนทนจนถึงที่สุดแต่ก็มาได้ไม่ไกลนัก ความเจ็บปวดก็เริ่มคุกคามเขาอีกครั้ง รถจึงหยุดชะงักจอดริมถนน โดยทอเลเมียสก็ฟุบลงกับพวงมาลัยเหมือนจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาหายใจแรงจนร่างกายกระเพื่อมตามจังหวะอรุโณรีย์รีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วขยับไปดูคนเจ็บทันที

“คุณนาซี...เป็นยังไงบ้างคะเอพริลบอกแล้วว่าอย่าฝืน”

“ไม่เป็นไร พักเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”

“ให้เอพริลขับดีกว่าค่ะ ขับรถต้องใช้เท้าตลอด ทางก็ไกลคุณไม่ไหวแน่ๆ” เธอทักท้วงด้วยความกระวนกระวาย

“ไม่เอาจะให้คุณขับได้ยังไง คุณไม่ชำนาญเส้นทางนะอีกอย่างคุณก็ไม่เคยขับรถทางไกลอย่างนี้ด้วย” ชายหนุ่มกล่าวแต่สีหน้าเขาดูก็รู้แล้วว่าไปต่อไปไหวจริงๆ อย่าว่าแต่ขับรถเลย แค่นั่งข้างคนขับก็ไม่ได้ ที่ที่เหมาะสำหรับเขาตอนนี้คือโรงพยาบาลเพื่อให้หมอดูบาดแผลอีกครั้ง มันอาจจะอักเสบเพราะคนเจ็บไม่ยอมอยู่นิ่ง

“เราแวะหาหมอก่อนดีกว่าค่ะ คลินิกก็ได้”

“เราเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมายังไม่ถึงชั่วโมง”

“แต่คุณเจ็บ...มันอันตรายคุณจะขับรถกลับกรุงเทพสภาพนี้ไม่ได้” อรุโณรีย์แจ้งเสียงแข็ง เธอจะยอมให้เขาทนเจ็บถึงขนาดนั้นได้อย่างไรกัน ถ้าเกิดขับรถไปแล้วประสบอุบัติเหตุเพราะคนขับไม่มีความพร้อมพอ แล้วถ้าเกิดแผลฉีกขาดขึ้นมาอีกอาการคงหนักกว่าเดิมแถมยังเสี่ยงต่อการอักเสบและติดเชื้ออีกด้วย

“ผมขอพักสักสองชั่วโมง...ได้ไหม”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ ไปโรงพยาบาลอีกทียิ่งจะดี”

“ไม่ต้อง...แค่พักแป๊บเดียวคงดีขึ้น” น้ำเสียงเขาเริ่มแหบแห้ง หญิงสาวก็ยิ่งใจไม่ดี

“แล้วจะพักที่ไหนกันคะ...”

“ข้างหน้านี้มีโรงแรม...ผมขอนอนสักสองชั่วโมงแล้วเราค่อยไปต่อกัน”

“เอ่อ...ค่ะ...” แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ได้วางแผนมาก่อนล่วงหน้าว่าต้องเข้าโรงแรมเพื่อพักกลางทางแต่เมื่อเป็นเหตุสุดวิสัยอรุโณรีย์ก็ไม่อาจทนเห็นคนรักหนุ่มต้องทนต่อความเจ็บปวดได้อีกต่อไป ในสมองของเธอตอนนี้มีแต่คำว่าห่วง ห่วงและห่วงอาการของทอเลเมียสเกินกว่าจะทันคิดถึงความเหมาะสมเสียสนิทใจและไม่ได้คิดไปไกลถึงว่า นี่...คือแผนการนำไปซึ่งความสูญเสียของตัวเอง

เธอ...ไม่อาจทันเล่ห์เหลี่ยมของเขาได้เลย