“คุณ...ไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ นะคะ” น้ำเสียงเล็กๆ แหบๆ เพราะร้องไห้มาก่อนหน้าอย่างหนักเอ่ยถามคนรักอย่างมีความหวังและแอบดีใจที่เขาไม่ได้เป็นคนนำหายนะทั้งหมดมาสู่ครอบครัวเธอ
“ยังไม่เชื่ออีกหรือ...สิ่งที่ฉันทำให้เธอที่ผ่านมามันไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกอะไรเลยใช่ไหม ถึงได้เอาแต่คิดว่าฉันคอยแต่จะเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้น”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ...”
“ไม่เป็นไรหรอกเอพริล...ฉันคงยังดีไม่พอ และคงไม่มีความน่าเชื่อถือเอาเสียเลย”
“คุณนาซี...เอพริลขอโทษค่ะ” ร่างเล็กบอบบางโผเข้ากอดคนรักหนุ่มเอาไว้ทันทีเมื่อได้ฟังน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจของเขา
“โมเดลเรือกับแผนที่โครงสร้างฉันจะคืนให้พรุ่งนี้นะตอนที่เธอไปทำงาน...หรือถ้าไม่ทำแล้วเดี๋ยวจะเอามาให้คนเอามาให้ที่บ้าน”
“คุณนาซี...เอพริลเชื่อคุณแล้วค่ะ เอพริลขอโทษนะคะที่ระแวงคุณ” เธอกระชับวงแขนที่โอบร่างเขาให้แน่น
