EP. 17
เจ้าน้อยภูมินทร์คลี่ยิ้มบาง จมูกรับรู้ถึงกลิ่นหอมซึ่งกระจายออกมาจากตัวของนาง เขาค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งยังข้างๆ กับนาง ก่อนจะเป็นฝ่ายชวนคุยเสียเอง
“หลายวันมานี่เจ้านางบ่มาวัดเลยหนา”
เจ้านางจันทร์งามเงยหน้าขึ้นจากการมองพื้น ก่อนจะมองเจ้าหนุ่มอีกครั้งหนึ่งและนั่น หัวใจสาวก็ยิ่งเต้นรัวและเร็ว ปานว่ามันจะหลุดออกมาจากนอกอกอย่างไรอย่างนั้น
“ในคุ้มมีงาน เฮาจึงได้ไปจ้วยเจ้าแม่เปิ้นจัดของ”
“งาน งานอะหยังนะเจ้า”
“งานสู่ขวัญเจ้าย่าแก้วคำปาน จัดงานอยู่หลายวันเหนื่อยขนาด วันนี้ข้าเจ้าจึงได้แอบหนีออกมาที่วัดนี้สักครั้งหนึ่งเจ้า...”
น้ำเสียงค่อยแจ่มใสขึ้นมาอีกนิดและนั่นก็พอจะทำให้เจ้าหนุ่มรู้แล้วว่าอารมณ์คุกรุ่นจากความโกรธกรุ่นของนางนั้นทุเลาลงบ้างแล้ว
“ว่าแต่อ้ายฮู้จักข้าเจ้าแล้ว...ข้าเจ้ายังบ่ฮู้เลยว่าอ้ายจื่ออะหยัง มาแต่ที่ไหน” ในยามเอ่ยถามดวงตาคู่สวยก็เบิกขึ้นด้วยความอยากรู้ในทันที
“อ้ายก
