เพรงนาง

EP. 07

EP.07

เสียงดนตรีพื้นเมืองขับขานดังไปจนทั่ววัดแห่งนั้น เหล่าผู้คนทั้งชายหญิง คนหนุ่มคนแก่ ต่างพากันมารวมตัวยังวัดแห่งนี้ ด้วยเพราะมีงานบุญวันปีใหม่

เสียงหนุ่มสาวทักทายกันเซ็งแซ่ บ้างก็พากันไปก่อกองทรายที่ลานถัดไป บางกลุ่มก็นำขันน้ำอบน้ำปรุง ตักน้ำรดกันอย่างสนุกสนาน

ส่วนคนเฒ่าคนแก่ ก็มารวมตัวกันในอุโบสถของวัด เพื่อจะนั่งฟังธรรมซึ่งมักจะมีพระสงฆ์เสียงไพเราะมานั่งเทศน์ให้ฟังอยู่ร่ำไป

ในหมู่ของหนุ่มสาวที่มารวมตัวกันด้วยความสนุกสนานเพลิดเพลินนั้น มีอยู่หนึ่งหนุ่ม ที่มาจากแดนไกล เขามาพร้อมกับเพื่อนอีกคน

ผิวเนื้อของชายผู้นั้นขาวสะอาดอย่างคนที่รักษาสุขภาพดี กรอบหน้าแม้จะไม่ถึงกับคม แต่ก็จัดอยู่ในขั้นของผู้ที่หน้าตาดีอยู่ประหนึ่งเทพบุตร ที่หลากล้อมไปด้วยเหล่าสามัญชนทั่วไป

เจ้าน้อยภูมินทร์...คือชื่อของเขา

เจ้าน้อยภูมินทร์ คือบุตรเพียงคนเดียวของเจ้าบ่อนเมือง เจ้าเมืองเวียงยา เวียงขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ห่างจากปูคาแห่งนี้ด้วยการเดินทางเพียงชั่ววันเท่านั้น

ด้วยเป็นบ้านป่าเมืองดอย ประเพณีส่วนใหญ่จึงไม่ได้จัดขึ้นอย่างสนุกสนานอย่างปูคา เจ้าราชบุตรหนุ่มจึงตัดสินใจชวนสหายสนิท เดินทางมายังที่แห่งนี้เพื่อร่วมประเพณีดังกล่าว

เหล่าแม่หญิงพื้นเมืองต่างให้ความสนใจกับเจ้าชายหนุ่มซึ่งปลอมตัวมานี้ บ้างล้อมรอบเขาเพื่อจะสาดน้ำให้อย่างประเพณี บ้างก็พากันเข้ามาพูดจาทักทายอย่างคนอัชฌาสัยดี

นานครั้งจึงจะได้มาท่องเที่ยวเช่นนี้ งานในเพลานี้จึงสนุกสนานเป็นยิ่งนัก

“ปี๋หน้า เฮามาแห๋มน้อ เจ้า”

สีป้อ สหายสนิทเพียงคนเดียวซึ่งติดสอยห้อยตามกันมาแต่เวียงยาเอ่ยขึ้น หลังจากที่งานเริ่มสร่างซาลง ทั่วทั้งเนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำอบน้ำปรุง

“อ้ายก็ชอบเหมือนกันกา อ้ายสีป้อ ครั้งแรกเฮาพามาค่อยอิดออด” สรรพสำเนียงคล้ายเหน็บแนม จนอีกฝ่ายอดมองค้อนอีกไม่ได้

“ก็ในครั้งแรกอ้ายกึ๊ดว่ามันบ่ม่วนนะก่า”

“แล้วเพลานี้ม่วนก่อละ” เจ้าชายหนุ่มคลี่ยิ้มและเดินนำอีกฝ่าย เพื่อจะไปพักยังบ้านของพ่อหนานคำปัน ลุงของสีป้อ ซึ่งเจ้าชายและผู้เป็นหลานมาขอพักอาศัยด้วย

“ม่วนกา ม่วนขนาด”

หนุ่มสีป้อเอ่ยบอก พร้อมกับเร่งรุดติดตามชายหนุ่มไปในทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ทว่าในเวลานั้น ร่างสองร่างที่ตามติดกันมาก็ต้องหยุดชะงัก คนที่เดินตามหลังมาแทบจะเบรกไม่ทัน เมื่อคนเบื้องหน้าหยุดลง หลังภายในสายตาไปหยุดอยู่ที่ภาพหนึ่งเบื้องหน้า

ภาพขบวนหามเสลี่ยงของเจ้านายฝ่ายสูงผู้หนึ่ง ที่เพิ่งจะพากันเข้ามาภายในวัด โดยเฉพาะผู้ที่อยู่บนเสลี่ยงคานนั้น ยิ่งทำให้เจ้าน้อยสนใจเป็นยิ่งนัก

บนนั้นคือแม่หญิงผู้หนึ่ง แม้จะเห็นจากที่ไกลๆ หากเขาแน่ใจว่านางงามนัก

ศรรักปักอกเพียงแค่แรกเห็น จู่ๆ เจ้าชายหนุ่มก็เกิดชอบพอกับบุคคลบนนั้นในทันที

รักแรกพบ...รักแรกที่เจ้าหนุ่มก็ไม่เข้าใจ

“อ้าย...อ้าย ผ่อปู้นโละ ขบวนของที่ไหนนะ”

“น่าจะเป๋นขบวนของเจ้าหญิงเจ้านางแห่งเวียงนี้กระมัง กระหม่อม”

“ขบวนเจ้านางกา แล้วเปิ้นเป๋นไผนะ”

ไม่ต้องรอให้คำตอบนั้นค้างคา เจ้าน้อยภูมินทร์จึงรีบเร่งรุดตรงไปในทันที

เหล่าผู้คน ทั้งคนหนุ่มคนสาว คนเฒ่าคนแก่ ต่างออกมายืนออกันที่หน้าลานวัด หลังได้เห็นขบวนเสด็จของเจ้านางน้อยซึ่งมาในเย็นวันนี้

ผู้คนมากหน้าหลายตา ต่างสนใจแต่จะชมความงามของเจ้าจันทร์งาม ที่ต่างมีคำร่ำลือกันว่างามอย่างเทพเทวาปั้นแต่ง แถมกลิ่นกายของนางนั้นยังหอมเป็นยิ่งนัก

เจ้านางนั้นงามแค่ไหน...บัดนี้จึ่งประจักษ์

ขบวนขนาดย่อมหยุดลง พร้อมกับเหล่าทหารหาญซึ่งค่อยๆ วางเสลี่ยงลงอย่างเชื่องช้าทะนุถนอม

เจ้านางจันทร์งาม เจ้านางน้อยราชธิดาแห่งเจ้าคำผาเมืองและเจ้านางเกล็ดหล้า อยู่ในชุดพื้นเมือง เสื้อปั๊ดคอป้ายลายสาบเสื้องดงามแขนยาวทรงกระบอกสีฮ้อมย้อม เข้ารูปทรงกับผ้าซิ่นทอลายน้ำไหล ช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก

ร่างโปร่งบางหยัดกายลุกขึ้น กรอบหน้าสวย น่ารัก ทอดมองเหล่าพสกนิกรทั่วหล้าและคลี่ยิ้มส่งให้ ก่อนจะเดินตามเหล่าคุณท้าวคุณนางเข้าไปภายในอุโบสถของวัดทันที

ท่ามกลางเหล่าฝูงชนเหล่านั้น เจ้าน้อยภูมินทร์ มองตามร่างบางซึ่งเดินผ่านหน้าของตนไปอย่างหลงใหล ไม่เคยคิด ตนจะได้เจอกับเจ้านางผู้เลื่องชื่อนางนี้ในวันนี้ได้

ที่ผ่านเคยแต่ได้ยินผ่านคำค่าวคำซอ ถึงการชมโฉมเจ้านางจันทร์งามที่งามหยาดฟ้ามาดิน ตนยังเคยคิดขัด คนอะไรจะงามปานนั้น

ต่อเมื่อเวลานี้ ทุกสิ่งจึงยืนยัน คำพรรณนาเหล่านั้นยังน้อยนัก หากจะเทียบกัน

เจ้าจันทร์งาม...นางช่างงามนัก งามขนาด

งามกว่าเมฆฉ่ำแสงกลางอากาศ

งามพิลาศมาศเหมือน

งามยิ่งงามล้ำย่ำเตือน

งามดั่งเดือนเกลื่อนดาวพราวโพยม