“มนไม่เป็นไรค่า ดีขึ้นเยอะแล้ว นี่พี่ริทออกมาตั้งแต่กี่โมงคะ รถติดหรือเปล่า” ธมนเอ่ยทักถามตามมารยาท รู้สึกไม่อึดอัดเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ เลยถามไถ่เขาได้อย่างไม่เก้อเขิน
“โคตรพ่อโคตรแม่ติด”
ฤทธิเดชว่าจบก็สะดุ้งนิดๆ เมื่อมีเหตุเกิดที่ใต้โต๊ะ เป็นสหัสวัตนั่นเองที่ถีบขาเขา ไอ้ห่าริวมันไม่ให้เขาพูดไม่เพราะนี่หว่า ลืมไป
“โทษที พี่เป็นคนปากไม่ค่อยดี อย่าถือสานะ”
ว่าพลางลูบท้ายทอยแก้เก้อ เสียหมาจริง ปกติคนอย่างไอ้ริทไม่มีเกรงใจใคร ยกให้ไอ้ริวสักครั้งก็ได้วะ
“ไม่เป็นไรค่า มนไม่ได้คิดอะไรค่ะ”
ฤทธิเดชยิ้มแหยๆ ก่อนที่ทั้งหมดจะรับประทานอาหารและถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนสนิทที่ไม่ค่อยได้เจอกัน จากนั้นราวๆ สองชั่วโมงก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่สหัสวัตพาธมนแวะห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัว ส่วนฤทธิเดชก็รีบกลับที่พักของตนเองทันที...
ฤทธิเดชเดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวายใจ เพราะนี่
