โง่งม ที่ 1-2 น้ำล้างหน้าหรือน้ำล้างเท้า

730 Words
แคกๆ ทันทีที่เถียนไต้หรงชักมือออกสาวใช้ก็เงยหน้าขึ้นจากอ่างน้ำ สำลักจนหน้าตาแดงก่ำ โกรธจนตัวสั่นไปหมดเพราะน้ำในอ่างนี่เป็นน้ำสกปรก ไม่ใช่น้ำสะอาดสำหรับเอาไว้ล้างหน้า แต่เป็นน้ำที่ใช้ล้างเท้าของอนุเฉินซึ่งเหาอิงรับสินบนมาจากสาวใช้ของอนุเฉินอีกต่อหนึ่งเพื่อกลั่นแกล้งฮูหยินเถียน “ทำบ้าอะไรเจ้าคะ ทำไมถึง...” เผียะ! เถียนไต้หรงสะบัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของสาวใช้เหาอิงเต็มแรง แรงจนนางรู้สึกว่ามือของตนนั้นชาวาบเจ็บไปหมด กระนั้นนางกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา ยังคงยืนนิ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉยเมื่อเห็นว่าแก้มของอีกฝ่ายขึ้นเป็นรอยริ้วแดงห้านิ้ว “ฮูหยินตบข้าทำไม” เผียะ! หญิงสาวสะบัดฝ่ามือตบลงอีกครั้งสุดแรง ตบครานี้ยังผลให้เลือดสีแดงชาดไหลกบปาก เหาอิงเริ่มตาเหลือกลานเมื่อถูกตบถึงสองครั้ง อีกทั้งวันนี้เหตุใดฮูหยินเถียนจึงดูน่ากลัวนัก แววตา อีกทั้งยังกิริยาท่าทางราวกับเป็นคนละคน เผียะ! “ข้าเจ็บนะเจ้าคะ ฮูหยินทำเกินไปแล้ว” เหาอิงลุกขึ้นจะสู้ด้วยไม่คิดเกรงกลัวฮูหยินเถียนอยู่แล้ว แต่กลับถูกเท้าเล็กๆ ถีบเข้าที่กลางอกจนหงายหลังล้มลง ก่อนที่ไต้หรงจะก้าวสาวขุมแล้วสะบัดฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของสาวใช้อีกครั้ง เผียะ! เลือดไหลออกมาจากริมฝีปาก เจ็บร้าวไปทั้งซีกหน้า หากถูกตบอีกครั้งเห็นทีว่าฟันหน้าคงจะหลุดร่วงออกมาตามแรงตบเป็นแน่ เหาอิงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบทรุดกายคุกเข่าลงอย่างสิ้นสภาพ “ฮะ...ฮูหยินได้โปรดหยุดเถอะเจ้าค่ะ” “รู้หรือไม่ว่าทำไมข้าจึงตบเจ้า” “มะ...ไม่ทราบเจ้าค่ะ” “ข้าตบเพราะเจ้าไม่เห็นแมลงในอ่างน้ำ ทั้งที่ข้าจับศีรษะเจ้ามุดลงไปดูในอ่างถึงเพียงนั้น เจ้าก็ยังไม่เห็นงั้นหรือ” “มะ...แมลงอะไรเจ้าคะ” พิษสงมากมายที่เคยผยองใส่เจ้านายสาวถึงกับมลายหายไปสิ้น เหาอิงตัวสั่นงันงงด้วยความหวาดกลัวหญิงสาวตรงหน้าจับใจ อีกทั้งยังงุนงงไม่เข้าใจว่าฮูหยินเถียนกำลังต้องการสิ่งใดกันแน่ ว้าย! สาวใช้หวีดร้องเสียงหลงเมื่อถูกอีกฝ่ายกระชากเส้นผมแล้วลากให้กลับไปที่อ่างน้ำอีกครั้ง “ดู! เจ้าเห็นแมลงแล้วหรือไม่” “มะ...แมลง ขะ...ข้าไม่เห็นเลยเจ้าค่ะ” เหาอิงมองลงไปเห็นเพียงเงาสะท้อนของตนเองในอ่างน้ำ แต่ไม่เห็นมีแมลงสักตัวอย่างที่ฮูหยินเถียนเอ่ยอ้าง นี่ฮูหยินเถียนเป็นบ้าไปแล้วงั้นหรือ “แหกตาดูเสียสิเหาอิง ในอ่างน้ำนี้น่ะมีแมลงโสโครกที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่รู้จักนายไม่รู้จักขี้ข้า ทำตัวกำแหงพองขนราวกับสวะโสมม” เพียงเท่านั้นเองเหาอิงก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าตนนั้นคือแมลงน่ารังเกียจในอ่างน้ำที่เจ้านายพูดถึง ระ...หรือว่าฮูหยินเถียนจะรู้ว่านี่คือน้ำล้างเท้าหาใช่น้ำสะอาดสำหรับล้างหน้า “ฮะ...ฮือ ฮือ ขะ...ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะฮูหยิน” สาวใช้ร้องไห้ออกมาด้วยตัวสั่นเทา ยิ่งเจ้านายสาวจิกทึ้งเส้นผมแรงขึ้นมาเท่าไหร่ นางก็ยิ่งเจ็บราวกับหนังศีรษะจะหลุดออกมาเสียให้ได้ “ไปนำน้ำล้างหน้ามาให้ข้า น้ำล้างหน้าที่ไม่ใช่น้ำล้างเท้า” “จะ...เจ้าค่ะคุณหนูข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ” เหาอิงตัวสั่นงันงง แทบจะคลานไปหยิบอ่างไม้ล้างหน้า “เดี๋ยว!” โครม! เพียงแค่คำคำเดียวที่เจ้านายสาวเอ่ยขึ้น เหาอิงก็ถึงกับทำอ่างน้ำร่วงหล่น เข่าอ่อนทรุดกายฮวบลงไปกองกับพื้นก่อนจะยกมือปัดป้องร่างกายด้วยกลัวถูกตบตีกระชากเส้นผมอีก “ข้าต้องการอาหารอ่อนๆ ที่สามารถย่อยง่าย แล้วช่วยตามท่านหมอที่เก่งที่สุดมาหาข้าด้วย” สาวใช้ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ รีบขานรับคำสั่งแล้วกุลีกุจอออกไปจากห้องของเจ้านายสาวอย่างรวดเร็ว
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD