โง่งม ที่ 1-2 น้ำล้างหน้าหรือน้ำล้างเท้า
730 Words
แคกๆ
ทันทีที่เถียนไต้หรงชักมือออกสาวใช้ก็เงยหน้าขึ้นจากอ่างน้ำ สำลักจนหน้าตาแดงก่ำ โกรธจนตัวสั่นไปหมดเพราะน้ำในอ่างนี่เป็นน้ำสกปรก ไม่ใช่น้ำสะอาดสำหรับเอาไว้ล้างหน้า แต่เป็นน้ำที่ใช้ล้างเท้าของอนุเฉินซึ่งเหาอิงรับสินบนมาจากสาวใช้ของอนุเฉินอีกต่อหนึ่งเพื่อกลั่นแกล้งฮูหยินเถียน
“ทำบ้าอะไรเจ้าคะ ทำไมถึง...”
เผียะ!
เถียนไต้หรงสะบัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของสาวใช้เหาอิงเต็มแรง แรงจนนางรู้สึกว่ามือของตนนั้นชาวาบเจ็บไปหมด กระนั้นนางกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา ยังคงยืนนิ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉยเมื่อเห็นว่าแก้มของอีกฝ่ายขึ้นเป็นรอยริ้วแดงห้านิ้ว
“ฮูหยินตบข้าทำไม”
เผียะ!
หญิงสาวสะบัดฝ่ามือตบลงอีกครั้งสุดแรง ตบครานี้ยังผลให้เลือดสีแดงชาดไหลกบปาก เหาอิงเริ่มตาเหลือกลานเมื่อถูกตบถึงสองครั้ง อีกทั้งวันนี้เหตุใดฮูหยินเถียนจึงดูน่ากลัวนัก แววตา อีกทั้งยังกิริยาท่าทางราวกับเป็นคนละคน
เผียะ!
“ข้าเจ็บนะเจ้าคะ ฮูหยินทำเกินไปแล้ว”
เหาอิงลุกขึ้นจะสู้ด้วยไม่คิดเกรงกลัวฮูหยินเถียนอยู่แล้ว แต่กลับถูกเท้าเล็กๆ ถีบเข้าที่กลางอกจนหงายหลังล้มลง ก่อนที่ไต้หรงจะก้าวสาวขุมแล้วสะบัดฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของสาวใช้อีกครั้ง
เผียะ!
เลือดไหลออกมาจากริมฝีปาก เจ็บร้าวไปทั้งซีกหน้า หากถูกตบอีกครั้งเห็นทีว่าฟันหน้าคงจะหลุดร่วงออกมาตามแรงตบเป็นแน่ เหาอิงเห็นท่าไม่ดีจึงรีบทรุดกายคุกเข่าลงอย่างสิ้นสภาพ
“ฮะ...ฮูหยินได้โปรดหยุดเถอะเจ้าค่ะ”
“รู้หรือไม่ว่าทำไมข้าจึงตบเจ้า”
“มะ...ไม่ทราบเจ้าค่ะ”
“ข้าตบเพราะเจ้าไม่เห็นแมลงในอ่างน้ำ ทั้งที่ข้าจับศีรษะเจ้ามุดลงไปดูในอ่างถึงเพียงนั้น เจ้าก็ยังไม่เห็นงั้นหรือ”
“มะ...แมลงอะไรเจ้าคะ”
พิษสงมากมายที่เคยผยองใส่เจ้านายสาวถึงกับมลายหายไปสิ้น เหาอิงตัวสั่นงันงงด้วยความหวาดกลัวหญิงสาวตรงหน้าจับใจ อีกทั้งยังงุนงงไม่เข้าใจว่าฮูหยินเถียนกำลังต้องการสิ่งใดกันแน่
ว้าย!
สาวใช้หวีดร้องเสียงหลงเมื่อถูกอีกฝ่ายกระชากเส้นผมแล้วลากให้กลับไปที่อ่างน้ำอีกครั้ง
“ดู! เจ้าเห็นแมลงแล้วหรือไม่”
“มะ...แมลง ขะ...ข้าไม่เห็นเลยเจ้าค่ะ”
เหาอิงมองลงไปเห็นเพียงเงาสะท้อนของตนเองในอ่างน้ำ แต่ไม่เห็นมีแมลงสักตัวอย่างที่ฮูหยินเถียนเอ่ยอ้าง นี่ฮูหยินเถียนเป็นบ้าไปแล้วงั้นหรือ
“แหกตาดูเสียสิเหาอิง ในอ่างน้ำนี้น่ะมีแมลงโสโครกที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่รู้จักนายไม่รู้จักขี้ข้า ทำตัวกำแหงพองขนราวกับสวะโสมม”
เพียงเท่านั้นเองเหาอิงก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าตนนั้นคือแมลงน่ารังเกียจในอ่างน้ำที่เจ้านายพูดถึง ระ...หรือว่าฮูหยินเถียนจะรู้ว่านี่คือน้ำล้างเท้าหาใช่น้ำสะอาดสำหรับล้างหน้า
“ฮะ...ฮือ ฮือ ขะ...ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะฮูหยิน”
สาวใช้ร้องไห้ออกมาด้วยตัวสั่นเทา ยิ่งเจ้านายสาวจิกทึ้งเส้นผมแรงขึ้นมาเท่าไหร่ นางก็ยิ่งเจ็บราวกับหนังศีรษะจะหลุดออกมาเสียให้ได้
“ไปนำน้ำล้างหน้ามาให้ข้า น้ำล้างหน้าที่ไม่ใช่น้ำล้างเท้า”
“จะ...เจ้าค่ะคุณหนูข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”
เหาอิงตัวสั่นงันงง แทบจะคลานไปหยิบอ่างไม้ล้างหน้า
“เดี๋ยว!”
โครม!
เพียงแค่คำคำเดียวที่เจ้านายสาวเอ่ยขึ้น เหาอิงก็ถึงกับทำอ่างน้ำร่วงหล่น เข่าอ่อนทรุดกายฮวบลงไปกองกับพื้นก่อนจะยกมือปัดป้องร่างกายด้วยกลัวถูกตบตีกระชากเส้นผมอีก
“ข้าต้องการอาหารอ่อนๆ ที่สามารถย่อยง่าย แล้วช่วยตามท่านหมอที่เก่งที่สุดมาหาข้าด้วย”
สาวใช้ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ รีบขานรับคำสั่งแล้วกุลีกุจอออกไปจากห้องของเจ้านายสาวอย่างรวดเร็ว
- Writer
