“ไม่แดกล่ะ” มันมองอาหารตรงหน้าฉันแล้วก็เลิกคิ้วรอคำตอบ
“ไม่อยากกิน” ฉันตอบแล้วนั่นเอามือท้าวคาง
‘เวลากูถามต้องตอบ โทรหาต้องรีบรับ ไลน์ต้องรีบอ่าน สั่งอะไรต้องรีบทำ อย่าอิดออดเพราะความอดทนกูน้อย พอความอดทนกูน้อยมือกูชอบเป็นโรคชักกระตุก อาจจะกระตุกกดส่งคลิปว่อนเน็ตได้นะ’
มันขู่ฉันระหว่างที่บังคับให้ฉันใส่เสื้อตัวใหญ่ ๆ ของมัน ด้วยเหตุผลที่ว่าเสื้อผ้าฉันมันแรด
“มึงว่ามึงควรกินไหม” มันเอาตะเกียบเคาะกับถ้วยก๋วยเตี๋ยว
“เฮ้อ...” แล้วฉันก็ต้องกิน เมื่อมันบังคับซึ่ง ๆ หน้า
“ข้าวไม่รู้จักแดก ตัวแทบจะเหลือแต่กระดูก แดกแม่งแต่เหล้าเดี๋ยวก็ตายก่อนลูกมึงโต” พอข้าวเริ่มเข้าปากฉัน ไอ้หมายิมมันก็เริ่มบ่น
“บ่นอย่างกับผัว”
“ก็ผัวมึงนั่นแหละ เตรียมตัวไว้เลย”
“เตรียมตัวไร”
“เสือก มีหน้าที่แดกก็แดกเข้าไป” ดูมันตอกกลับฉันสิ ปากมันนี่น่าจะ... หึ๋ย
“ไอ้หมาบ้า” ฉันมองค้อนมันแล้วพูดเบา ๆ
แล้วฉันก็นั่งกิน
