“กูไม่ตลกนะยิม” ฉันจ้องหน้ามัน
“หน้ากูตลกไหมแจง” มันขยับเข้าประชิดใกล้ฉันมากขึ้น
“!”
“อยากประเจิดประเจ้อตรงนี้ไหมล่ะ” ไอ้หมายิมมันพูดขู่
“มึงต้องการอะไรยิม กูว่ากูพูดเรื่องนี้หลายรอบแล้วนะ ไหนบอกว่าไม่ต้องรู้จักกันไงวะ” ฉันจ้องเขม็ง
ไม่ไหวละ ฉันชักจะไม่เข้าใจมันขึ้นทุกวัน
ในเมื่อบอกไม่ให้ยุ่ง ไม่เป็นเพื่อน แล้วมาอยู่ตรงนี้ทำซากอะไร
“ยิม ยิมใช่ไหม” เสียงหวาน ๆ ที่เอ่ยเรียกชื่อไอ้หมายิม เจ้าของเสียงนี้ฉันจำได้ดีเลยล่ะ เพราะมันคือหนึ่งในคนที่ทำให้ฉันกับไอ้บ้านี่แตกหักกัน
“อ้าว แจง... นึกว่าเลิกคบกันเป็น...เพื่อน แล้วนะ ที่มาด้วยกันที่นี่อย่าบอกนะว่ายิมให้อภัยแจงแล้ว หึ! อย่างว่าอะเนอะ แจงมันคงตื๊อไม่เลิก มาถึงนี่อย่าบอกนะว่ามาประชุมงานโรงเรียน ได้ข่าวว่าท้อง ไม่มีพ่อให้ลูกเหรอแจง หึ... สมน้ำหน้า มั่วไปเรื่อยก็แบบนี้แหละน้า...” เธอว่าแขวะฉันพร้อมยิ้มเยาะเย้ย ซึ่งฉันไม่เถียงกลับเพราะที่
