8 สตอรี่รัก
1654 Words
KONDEE TALK
“พี่ไม่โอเคที่คนดีตกลงรับงานนี้นะ” พี่ดินกำลังไม่พอใจที่ฉันรับงานจากพี่สายรหัส งานคู่หมั้นนั่นไงคะ
ตอนนี้เราสองคนยืนคุยกันอยู่ที่ลานจอดรถของคณะ พี่สายรหัสรอฉันอยู่ในรถ
“คนดีคิดว่ามันโอเคนะคะพี่ดิน พี่นาฟเขาจ้างแพงด้วย”
“มันไม่ใช่งานง่ายขนาดนั้นคนดี คนดีรู้ใช่มั้ยว่าเพื่อนพี่มันฮอต แล้วการที่คนดีไปเป็นคู่หมั้นของมัน คนดีต้องถูกขุด คนดีโอเคในข้อนี้ใช่มั้ย” อืม ฉันลืมคิดข้อนี้ไป ลืมคิดจริง ๆ
“พี่ดินช่วยคนดีได้มั้ย” พี่ดินเขาเก่งมาก ๆ เรื่องการเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ในใบประวัติของฉันเป็นรูปตอนที่ฉันจบม.6 แต่พี่ดินสามารถคุยกับคนที่เกี่ยวข้องให้ปิดประวัติของฉันไว้ให้
ครั้งนี้ฉันจึงขอให้เขาช่วยอีกครั้ง
พี่ดินผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาวางทาบที่ศีรษะของฉัน “พี่บอกเราแล้วใช่มั้ยว่าให้มาทำงานให้พี่ เราก็เกรงใจ และเพราะเราเกรงใจ ทำให้พี่ต้องฝากให้เราทำงานกับไอ้นาฟ แล้วดูตอนนี้สิ เราจะเป็นคู่หมั้นของมัน เรารู้มั้ยว่าข้างหน้ามีอันตรายอะไรบ้างรอเราอยู่ เรารู้บ้างมั้ยว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน”
สายตาของพี่ดินที่มองฉันมีแต่ความอบอุ่นที่ส่งมาให้
มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าพี่ดินบอกให้ฉันไปทำงานกับเขา เขาจะจ้างเอง จ่ายค่าเทอมให้ด้วย สวัสดิการพร้อมกว่าพี่สายรหัสของฉันทุกอย่าง แต่เพราะฉันเกรงใจ เนื่องจากที่ผ่านมาฉันพึ่งพาครอบครัวของพี่ดินมากแล้ว ฉันพยายามยืนหยัดด้วยตัวเอง พยายามไม่สร้างปัญหา แม่ของพี่ดินที่เป็นผู้ปกครองของฉันจะได้ไม่เดือดร้อน
“คนดีจะดูแลตัวเองให้ดีค่ะ พี่ดินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” ฉันระบายยิ้มให้พี่ดิน จับมือหนาที่วางอยู่บนศีรษะของฉันมาตรงหน้า “ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง แล้วก็ดีกับคนดีมาก ๆ มาตลอดเลย”
“สรุปจะไม่ฟังพี่เหมือนเดิม” พี่ดินเขาถามด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี
“คนดีรับเงินพี่นาฟมาแล้วค่ะ ไม่อยากผิดคำพูด พี่ดินไม่ต้องห่วงนะคะ พี่นาฟก็บอกว่าจะดูแลคนดี พี่นาฟพูดคำไหนคำนั้น”
“พี่ไม่มีสิทธิ์ยุ่งสินะ” ถ้าคิดไม่ผิด พี่ดินกำลังตัดพ้อใช่มั้ย ฉันคิดว่าใช่นะ เพราะก่อนหน้านี้ดิสก็ค่อนข้างออกอาการแบบนี้ แต่ไม่หนักเท่าพี่ดิน แล้วตอนนี้สายตาของนักศึกษาคนอื่นกำลังมองพี่ดินที่ยืนคุยกับยัยอัปลักษณ์เช่นฉัน
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะพี่ดิน คือ...”
อุ้งมือหนาอีกข้างยื่นมาปิดปากของฉัน “โอเค พี่เข้าใจว่าพี่ห้ามเราไม่ได้ แต่ถ้าเรายังยืนยันว่าจะทำงานนี้ เราต้องรับปากกับพี่”
ฉันมองหน้าพี่ดิน คืออยากจะถามว่า ‘รับปากอะไร’ แต่ปากโดนปิดจึงเลือกที่จะใช้สายตาถามแทน
“ถ้าเกิดอันตรายขึ้นระหว่างที่คนดีทำงานให้เพื่อนพี่ พี่จะเอาคนดีกลับมา และยกเลิกสัญญาจ้างทุกอย่างที่คนดีมีกับเพื่อนพี่ ต่อจากนั้นคนดีจะทำงานกับพี่หรือจะอะไรก็ได้ แต่จะไม่มีการยุ่งกับเพื่อนคนนี้ของพี่อีก ตกลงมั้ยครับ” พี่ดินค้อมตัวลงเล็กน้อย เขาอยู่ในระยะที่ใกล้กับใบหน้าของฉันมาก ๆ ในประโยคลงท้ายที่ว่า ‘ตกลงมั้ยครับ’
ฉันพยักหน้ารับ แปลว่าตกลง พี่ดินบิดยิ้มพอใจแล้วปล่อยมือออกจากปากของฉัน
ที่ตกลงง่าย ๆ เพราะฉันจะคอยระวังตัว จะได้ไม่ชวดเงินก้อนใหญ่ของพี่สายรหัส
“ถือว่าเราตกลงกันแล้วนะ ส่วนเรื่องการขุดคุ้ยพี่จะพยายามช่วยให้ถึงที่สุด” พี่ดินกลับไปยืนในท่วงท่าเดิม ท่วงท่าที่สูงสง่า เขาสูงกว่าฉันมาก
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ งั้นคนดีไปนะคะ พี่นาฟคงรอนานแล้ว” ฉันยิ้มให้พี่ดินอีกครั้ง และเดินมาที่ประตูรถข้างพี่สายรหัส พี่สายรหัสของฉันเขานั่งฝั่งคนขับ ฉันจึงเดินมาอีกข้าง
“เดี๋ยวคนดี” พี่ดินเรียกพร้อมกับคว้าข้อมือของฉันไว้
“คะ?” ฉันหันไปมองหน้าของพี่ดิน
“แอดไลน์กัน เผื่อมีอะไรให้พี่ช่วย” พี่ดินหยิบมือถือของเขาขึ้นมา ฉันจึงล้วงหามือถือในกระเป๋าและยื่นมันให้พี่ดิน
“ทำเลยค่ะ คนดียังไม่ค่อยชิน” ฉันยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เมื่อคืนก็งมอยู่พักใหญ่ ได้แอพโอนเงิน แล้วก็อะไรมาอีกนิดหน่อย ส่วนรูปฉันใช้รูปผู้หญิงยืนหันหลังกึ่งเอียงข้าง มันคือรูปฉันเมื่อนานมาแล้ว ฉันขอมาจากดิสหลังจากที่โทรไปเล่าให้ดิสฟัง ดิสก็เลยแอดไลน์ฉันมา
ถ้าคนไม่รู้ก็จะไม่รู้ว่านี่คือรูปถ่ายของฉัน
“รูปสมัยเรียน?” พี่ดินถามฉันพร้อมทั้งยื่นโทรศัพท์มาคืน
“มองออกด้วย”
“หึ” พี่ดินส่งเสียงนี้พร้อมส่งยิ้มมาให้ฉัน แล้วพูดต่อว่า “ขึ้นรถได้แล้ว ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย” พี่ดินเอื้อมมือมาเปิดประตูรถ ฉันจึงยิ้มให้เขาและเข้ามานั่งในรถ
พี่ดินค้อมตัวก้มโผล่หน้าเข้ามาในรถแล้วพูดกับพี่สายรหัสของฉัน “อย่าลืมที่ตกลง ถ้าน้องเป็นอะไรกูจะเอาน้องกลับมา” น้ำเสียงที่พูดแตกต่างจากที่พูดกับฉันมากเชียวล่ะ สายตาที่มองพี่สายรหัสของฉันก็ด้วย
“เออ ชักช้านะมึง” พี่สายรหัสชักสีหน้าที่บ่งบอกว่ารำคาญ แต่พี่ดินไม่ได้สนใจขนาดนั้น เขาปิดประตูรถให้และเดินไกลออกไป
“นี่ถ้าพี่ไม่ใช่เพื่อนมัน พี่จะคิดว่ามันชอบเฉิ่มนะ” พี่สายรหัสพูดพร้อมขับรถออกจากลานจอดรถ
“จะใช่ที่ไหนคะ พี่ดินหล่อจะตายไป เขาไม่มีทางชอบหนูอยู่แล้ว”
“นั่นน่ะสิ เออนี่พี่ส่งสตอรี่รักของเราเข้าไปในไลน์แล้ว ถ้าที่บ้านของพี่ถามก็ตอบประมาณนี้ อ่านแล้วจำให้ขึ้นใจ ทำให้เนียน สายตาของป๊าพี่อาจจะดุและกดดัน แต่เรามองผ่านไปเลย อย่าไปเกร็ง อย่าไปสนใจ” ฉันเอามือถือขึ้นมากดอ่านไลน์ของพี่สายรหัส
สตอรี่ง่าย ๆ ที่เขาโคตรจะเป็นพระเอก รักฉันเพราะความดี ความขยัน ความใกล้ชิด อยู่คอนโดเดียวกันเพราะ ฉันไม่มีใคร ฉันเป็นคนดี จริงใจ ก็เลยมัดใจเขาอยู่ ส่วนฉันชอบเขาเพราะเขาเป็นคนน่ารัก มองข้ามหน้าตาเข้ามาจนถึงจิตใจของฉัน เป็นคนใจดี น่ารัก และอื่นอีกมากมาย ฉันจึงรักเขามากจนอยากใช้ชีวิตด้วย
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากอ้วกมากที่สุดตั้งแต่อยู่กับพี่สายรหัสมา
“นี่คิดนานมั้ยคะรุ่นพี่” ฉันปรายตามองพี่สายรหัส
“คิดไม่นาน พิมพ์ตอนที่เฉิ่มคุยกับไอ้ดินอยู่ เป็นไงเคมะ”
“เคก็เคค่ะ”
“สีหน้าเหมือนไม่ค่อยเค”
“ไม่ค่ะ หนูโอเคมาก” ใครจะกล้าว่า กล้าขัดบ่อเงินล่ะ
“เออเฉิ่ม”
“คะ?”
“เวลาอยู่ที่บ้านพี่ พี่จะเรียกเฉิ่มว่าน้อง โอเคนะ”
“แล้วหนูต้องเรียกรุ่นพี่ว่าอะไรคะ”
“พี่ชื่ออะไรล่ะ” บางทีพี่สายรหัสของฉันก็จะมีอารมณ์แบบกวนตีนพอสมควร
“อ้อ เข้าใจแล้วค่ะ ต่อหน้าครอบครัวของรุ่นพี่หนูจะเรียกรุ่นพี่ว่า ‘พี่นาฟ’ โอเคมั้ยคะ” นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ฉันเรียกชื่อของเขาต่อหน้าเขา ที่ผ่านมาฉันเรียกเขารุ่นพี่มาตลอด
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ” พี่สายรหัสตอบพร้อมกับเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้า “แวะซื้อแหวนแป๊บ”
“แหวนอะไรคะ?”
“แหวนหมั้นไง ทำไมอะ จะเปลี่ยนใจเหรอ”
“อ่อ เหรอคะ หนูไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะรุ่นพี่ รุ่นพี่น่ะบ่อเงินของหนูเลยนะคะ” ฉันหันไปยิ้มให้พี่สายรหัส คือเห็นหน้าเขาเป็นเงินเลยนะบอกเลย
“หึ ไอ้งก” พี่สายรหัสยื่นมือมาผลักหัวของฉันเบาๆ
“เขาเรียกว่ารู้จักเก็บค่ะรุ่นพี่ เรียกงกได้ไงคะ”
“เอาตามตรงนะ ตั้งแต่ที่พี่รู้จักคนมานับไม่ถ้วน เฉิ่มอะขี้งกที่สุด แต่ก็ดีแล้วล่ะ รู้จักเก็บมันก็ดีแล้ว ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน”
“ขอโทษนะคะรุ่นพี่” ฉันเอ่ย
“อะไร พี่พูดอะไรผิด”
“ไม่ได้พูดอะไรผิดค่ะ แค่วันนี้รุ่นพี่มีสาระดี”
“น้อย ๆ หน่อย พี่มีสาระตลอดแหละ”
“ไม่จริงเลยค่ะ ปกติรุ่นพี่หื่นอย่างเดียว”
“เดี๋ยวเถอะไอ้งก”
“อะไรคะ หนูพูดความจริงนะคะ” ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋า นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ก็เลยเอ่ยกับพี่สายรหัส “อ้อ รุ่นพี่คะ เมื่อกี้หนูยิ้มไปหนึ่งรอบแล้ว ยิ้มละพันอีกมั้ยคะ”
“มะเหงกมั้ยเฉิ่ม เพลา ๆ เรื่องงกลงบ้างเถอะ พี่จะหมดตัวเพราะเรานั่นแหละ”
“รุ่นพี่หาเงินเก่งไม่หมดตัวง่าย ๆ หรอกค่ะ ยังมีไว้จ้างหนู แล้วก็เลี้ยงเด็กอีกเยอะ” ฉันพูดออกไปแบบนี้พี่สายรหัสจึงแค่นขำในลำคอ และบทสนทนาของเราก็จบลงเมื่อถึงลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า
- Writer
