สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 11

อวี่หลิงนางมองชายหนุ่มที่นางส่งยิ้มให้จนหูแดงด้วยความเอ็นดูผู้ชายโบราณช่างขี้อายยิ่งนักนางคิดก่อนจะถามเขาไป

"กินมื้อเช้าหรือยังเจ้าคะพี่ตงเทียน"

กินอิ่มแล้วพี่ก็รีบเดินมาเลย นี้น้ำของเจ้าที่ให้พี่ไปเจ้าดื่มสิพี่กินไปครึ่งหนึ่งกลัวเจ้าไม่ได้ดื่มน้ำเอามาให้ข้าแทน" เขายื่นกระบอกน้ำให้นางก่อนจะรีบหันไปหาเอาของนางและหามกวางช่วยลงเขาเข้าหมู่บ้าน เขาไม่กล้ามองหน้านางนานเดี๋ยวนางจะเห็นว่าหน้าเขาแดงมากที่นางรับเอาน้ำที่เขาดื่มแล้วไปโดยไม่รังเกียจที่เขาดื่มก่อน เท่ากับว่านางเอาปากไปดื่มน้ำที่เดียวกันกับเขาหานตงเทียนใจเต้นแรงที่นางดื่มน้ำต่อจากเขาทันทีที่ที่ชายหนุ่มยื่นให้

อวี่หลิงดื่มน้ำและร้องขอบคุณชายหนุ่มที่เป็นห่วงตัวเองจนเหลือน้ำเอาไว้ให้นางดื่มด้วย

"พี่ตงเทียนให้ข้าช่วยท่านสะพายตระกร้าไหมเจ้าคะมันจะหนักมากนะที่ท่านต้องแบกกวางช่วยท่านอาของข้าด้วย" นางถามว่าที่สามีเพราะไม่อยากให้เขาหนักมากเกินไปนั้นเอง

"ไม่เป็นไรข้าแบกเองมันหนักมากข้าไหวเจ้าแบกไม่ไหวหรอก" หานตงเทียนตอบว่าที่ภรรยาที่ถามเขาด้วยความห่วงใยแค่นี้เขาก็มีแรงยกหมูคนเดียวได้ทั้งตัวแล้วเขาคิก แอบยกยิ้มที่มุมปากด้วยความดีใจที่นางมีน้ำใจอยากช่วยเขา

"ถ้าเหนื่อยมากก็นั่งพักกันก่อนนะเจ้าคะไม่ต้องเดินเร็วมากก็ได้เจ้าค่ะ" นางบอกท่านอาของนางด้วยเช่นเดียวกัน

สองพ่อลูกได้แต่มองบนที่เห็นสองคนเกี้ยวกันจนลืมไปแล้วกระมังว่ายังมีพ่อลูกสองคนที่ยืนข้างๆกันตรงนี้สงสัยต้องสอนหลานสาวใหม่แล้วละที่นางชอบยิ้มให้ว่าที่สามีของนาง จนไอ้หนุ่มนี้อายหูแดงไปหมดแล้วเขาอยากจะบอกหลานสาวว่ามันไม่งามนะที่นางแสดงออกมานี้

จากนั้นสี่คนก็เดินลงเขาไปเรื่อยๆอวี่หลิงที่เจอผักป่าก็แวะเก็บไปด้วยและบอกท่านอาเดินตามสบายไม่ต้องห่วงพวกนางเก็บผักแล้วจะตามไป นางเจอทั้งเห็ดป่าอีกมากมายรีบเก็บรีบเดินตามหลังสองคนที่หามกวางนำหน้าไปด้วยความสนุกของสองพี่น้องที่วิ่งเก็บโน้นนี้นั้นจนตอนนี้เต็มตระกร้าทั้งสองแล้วนั้นเอง

พอลงมาถึงทางแยกท่านอาก็พาหานตงเทียนนั่งพักเหนื่อยก่อนและบอกว่าเขาจะไปเช่าเกวียนเข้าเมืองไปพร้อมกันเลยไหม ท่านอาอยากจะไปขายกวางด้วยเลยหานตงเทียนจึงตอบตกลงพวกเขานั่งคุยกันว่าจะไปขายที่ไหนหานตงเทียนจึงบอกว่าเขาไปขายที่เหลาประจำเดี๋ยวจะพาไป

"หลงจู๊ร้านนี้ก็ใจดีไม่เอาเปรียบชาวบ้านเพราะท่านพ่อพาเขาไปขายของป่าด้วยทุกครั้งที่ล่าได้จนรู้จักมักคุ้นกันมานานขอรับ" เขาตอบอวี่จางเฉิง

"ดีๆขอบใจเจ้ามากตงเทียนแล้วที่เหลานี้เขารับซื้อปลาสดไหม เมื่อวานพวกข้าจับปลาไปได้เยอะพอสมควร" อวี่จางเฉิงถามชายหนุ่มอีก

"ข้ายังไม่เคยจับปลาไปขายขอรับ เดี๋ยวจะลองเสนอหลงจู๊ให้นะขอรับท่านจางเฉิน" หานตงเทียนตอบและหันไปมองสาวน้อยที่นั่งไม่ไกลกันมากนักนางยิ้มให้เขาและยื่นกระบอกน้ำให้เขาอีกครั้งและบอกเขาว่า

"ข้ามีสองกระบอกเจ้าค่ะเอามาเผื่อพี่ด้วย"

" ข้าขอเข้าเมืองด้วยนะเจ้าคะท่านอา" นางบอกอาของนางด้วยนางอยากเข้าไปดูตลาดโบราณดูลู่ทางค้าขายในวันต่อๆไปด้วย

"ได้สิหลานเอ๋อร์" ท่านอาตอบนางจึงยิ้มด้วยความดีใจ หานตงเทียนมองรอยยิ้มจนตาพร่ามัวนางช่างสดใสยิ่งนักนางจะรู้ไหมนะว่ารอยยิ้มของนางช่วยให้หัวใจที่ด้านชาดวงนี้เต้นแรงอีกครั้งหลังจากทีเสียพ่อแม่ไปหลายปี

"ข้าไปด้วยนะเจ้าคะท่านพ่อข้าก็อยากไปในเมืองด้วยเช่นเดียวกันเนาะ" อวี่หลิงนางหันมองหน้าญาติผู้พี่ขอตามไปด้วยอีกคน

"อือได้ไปด้วยกันหมดนี้ละมีอะไรขาดจะได้ซื้อกลับมาด้วยเลยทีเดียว เอาละไปพวกเรารีบลงเขาก่อนจะสายมากไปกว่านี้" อวี่จางเฉิงบอกหลานสาวรวมทั้งทุกคนด้วยจากนั้นก็พากันเดินลงมาถึงบ้านตอนยามซือพอดี

พอเข้ามาในบ้านครอบครัวอวี่ก็ดีใจเป็นอย่างมากที่วันนี้โชคดีที่ลูกชายกับหลานสาวดักกวางป่าตัวใหญ่มาได้

"ต่อไปพวกเราจะมีเนื้อกินทุกวันใช่ไหมท่านพ่อ" ลูกชายถามบิดา ยิ้มด้วยความดีใจที่ในบ้านตอนนี้มีทั้งหมูป่ารวมทั้งกระต่ายป่าอีกหลายตัวที่พ่อของเขาจับมาได้

"ใช่แล้วละลูกพ่อต่อจากนี้เราจะมีเนื้อกินทุกมื้อ ต้องขอบใจพี่อวี่หลิงของเจ้าที่รู้วิธีดักสัตว์ให้ครอบครอบของเราไม่ต้องอดอยากอีกต่อไป" อวี่จางเฉิงตอบลูกชายคนเล็ก อวี่ซานเดินเข้ามาหาพี่สาวทั้งสองด้วยความดีใจ

"วันหลังพี่อวี่หลิงสอนข้าด้วยนะขอรับข้าอยากจะขึ้นเขาไปช่วยพวกท่านหาของป่ามาให้ครอบครัวของเราด้วยเช่นเดียวกันขอรับ" เด็กน้อยบอกญาติผู้พี่ด้วยเสียงที่มีความหวังหลังจากที่เขาเห็นท่านพ่อแบกหมูป่าลงเขามาเมื่อวานวันนี้ยังได้กวางตัวใหญ่ลงมาอีก

"ได้สิจ้ะรอเจ้าโตอีกนิดนะ" อวี่หลิงติบด้วยรอยยิ้มเอ็นดูพลางลูบหัวอวี่ซานไปด้วย

"ท่านพ่อท่านแม่วันนี้ข้าจะเอากวางเข้าไปขายพร้อมกันกับหานตงเทียนและซื้อข้าวของเข้าบ้านด้วยทีเดียวเลยขอรับ ข้าจะพาหลิงเอ๋อร์กับซิงเอ๋อร์ไปด้วยให้นางได้ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่อะไรขาดเหลือให้นางเป็นสินเดิมติดตัวไปบ้านสามีของนางด้วย" เขาบอกพ่อกับแม่ของตัวเอง

"เดี๋ยวข้าจะไปขอเช่าเกวียนลุงผู้ใหญ่บ้านก่อนนะขอรับท่านพ่อ" อวี่จางเฉิงพูดจบเขาก็หันไปบอกหานตงเทียนให้รอเขาแปบเดียวจะเข้าหมูบ้านไปเช่าเกวียนก่อน

"เจ้ากลับไปที่บ้านเอาของไปให้น้องทั้งสองคนกินก่อนเถอะข้าไปไม่นาน" พูดจบเขาก็รีบเดินออกไปทันทีเพราะกว่าเดินทางไปถึงเขากลัวว่ามันจะกลับมาถึงบ้านค่ำเสียก่อน

"ได้ขอรับ ข้าขอเอาของไปที่บ้านก่อน" ในส่วนที่ไม่ได้ขายเขาหยิบเอาห่อซาลาเปากับผักป่าออกมากจากตระกร้ากำลังจะเดินออกไป

"พี่ตงเทียนรอข้าด้วยเจ้าค่ะ ข้าไปตักหมูตุ๋นอยู่เอาไปฝากของน้องท่านด้วย กำลังร้อนเลยนี้เจ้าค่ะ" นางรีบส่งถ้วยที่ทำจากกะลามะพร้าวตอนที่นางไปเคยเที่ยวและซื้อมาหลายอันจึงนำมาใส่หมูตุ๋นให้ว่าที่สามีของนางเลยเขาจะได้ไม่สงสัยของใช้ธรรมชาติทำเองมีฝาปิดให้เรียบร้อย

"พี่ลองชิมดูนะว่าอร่อยหรือเปล่ารีบไปเถิดพี่ต้องรีบกลับมาพาข้าไปขายกวางอีกนะเจ้าคะ" นางส่งให้แล้วบอกชายหนุ่มให้รีบไปรีบกลับมานางรออยู่ หานตงเทียนยิ้มให้นางและบอก

"ขอบใจเจ้ามากหลิงเอ๋อร์พี่จะรีบไปรีบมา" เขาตอบนางแล้วก็รีบเดินจากไปเพราะอายที่ส่งยิ้มให้สาวทั้งที่ทั้งชีวิตมีแค่มารดาและน้องของเขาเท่านั้นที่เห็น หูของหานตงเทียนจึงแดงมากและลามไปที่คอจนเห่อร้อนไปหมดเขาถือถ้วยหมูตุ๋นประหนึ่งเป็นของล้ำค่าเพราะกลัวจะตกแตกกลางทางจะไม่ได้ชิมฝีมือตุ๋นหมูของนาง

พอมาถึงเขาก็เรียกน้องทั้งสองคนมาหา

"พี่สะใภ้ของพวกเจ้าฝากซาลาเปามาให้ส่วนของพี่กินไปแล้ว ที่มีในห่อผ้านี้คือส่วนของพวกเจ้าทั้งสองนี้คือหมูตุ๋นที่นางพึ่งตักให้พี่ตอนที่จะกลับมาบ้านพวกเจ้าก็แบ่งกินก่อนพี่ได้เลยและอุ่นเอาไว้ให้พี่รอบเย็นก็ได้ พี่จะรีบพาพวกนางเข้าเมืองไปขายของก่อน" เขาสั่งน้องทั้งสองคนเรียบร้อยจึงรีบเดินกลับไปที่ครอบครัวของนางที่รออยู่แล้ว