เป็นเมียพระเอกก็ลำบากเหมือนกันนะ

นางร้ายตกหลุมรักพระเอก

วันนี้จ้าวเป่าอิงพามารดาไปจุดธูปไหว้พระขอพรที่วัดนอกเมือง เพื่อให้ท่านพ่อทำงานได้อย่างราบรื่น

ไม่รู้ว่าช่วงนี้ท่านพ่อของนางดวงตกหรือไม่ ฮ่องเต้ได้ส่งคนมาตรวจสอบท่านพ่อของนาง ความผิดที่เขาได้ทำมีมูลความจริงอยู่มาก จึงถูกตัดเงินเดือนและริบทรัพย์สินบางส่วนอันมีที่มาที่ไปไม่ชัดเจน

ตอนนี้แม้จะไม่หลุดจากตำแหน่งขุนนาง แต่เส้นทางนี้ก็ไม่ได้ราบรื่นเหมือนดั่งเคย โอกาสก้าวหน้าในตำแหน่งมีความหวังเพียงริบหรี่

ขากลับนางช่างโชคร้ายระหว่างทางเจอดินถล่ม นางกับท่านแม่โชคดีหนีรอดมาได้ แต่รถม้าก็เสียหาย และท่านแม่ก็ได้รับบาดเจ็บที่ขา จึงเดินทางต่อไม่ได้ต้องรอรถม้าคันใหม่มารับอยู่ที่นี่

บางทีอาจเป็นโชควาสนาของนาง ที่ทำให้ได้พบกับชายหนุ่มรูปงามที่เป็นวีรบุรุษมาช่วยนางเอาไว้

“ขอบคุณนายท่านมากเจ้าค่ะ ข้าน้อย…จ้าวเป่าอิง ขอขอบคุณ”

จ้าวเป่าอิงระงับความตื่นเต้นในใจของนาง และพูดอย่างใจเย็นที่สุด นางก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอายพยายามเอียงใบหน้าด้านซ้ายที่ดูงามมากที่สุดให้เขาได้เห็น

จ้าวเป่าอิงมีรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาของนางก็นับว่าสวยงาม หากชายคนอื่นได้เห็นก็คงจะนึกเอ็นดูนาง แต่ไม่ใช่กับหลินชวน

ชายหนุ่มหันหน้าหนีและหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับหญิงสาวนางนี้ ในใจของเขามีเพียงภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้น เขาอยู่ในสนามรบมานานหลายปี ผ่านการเป็นสายลับมาหลายครั้ง ลูกไม้ตื้นๆ ของสตรีเช่นนี้เหตุใดจะดูไม่ออก

หลี่ชางมองไปที่ใบหน้าของเจ้านายที่แสดงความเหนื่อยหน่ายรำคาญใจออกมา หลี่ชางก็ต้องถอนหายใจ ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบหญิงงามท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู เขาจึงก้าวไปข้างหน้า ประสานมือเล็กน้อย คารวะตอบหญิงสาวตรงหน้า

“แม่นางไม่ต้องเกรงใจ...พวกข้าล้วนยินดี...หากดินบนถนนถูกจัดการเสร็จแล้ว ข้าจะให้คนส่งท่านและมารดาไปพักในโรงเตี๊ยมสักสองสามวัน และจะเชิญหมอมารักษาให้มารดาของท่านด้วย"

"ขอบคุณนายท่านเจ้าคะ" จ้าวเป่าอิงไม่อยากจะคุยกับหลี่ชาง นางหันหน้าไปหาหลินชวนอยากจะพูดกับเขาอีกสักคำ แต่อีกฝ่ายก็เดินหนีไปอีกทาง จ้าวเป่าอิงกัดริมฝีปาก นางอยากจะเดินตามเขาไป แต่ว่าต้องดูแลมารดาที่ยังบาดเจ็บที่ขา ชั่ววูบหนึ่งนางคิดว่ามารดาเป็นตัวถ่วงของนาง

จ้าวเป่าอิงรอคอยให้ชายหนุ่มพานางไปส่งที่โรงเตี๊ยม แต่ก็ไม่เห็นเขามีเพียงเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นและทหารที่ติดตามเขามาเท่านั้นที่พานางไปส่งที่โรงเตี๊ยม

“ท่านแม่ทัพ...คืนนี้เราอาจจะต้องพักที่นี่ เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นบอกว่าแถวนี้มีโรงเตี๊ยมหอมหมื่นลี้เป็นที่พักเพียงแห่งเดียว ท่านจะเข้าพักหรือว่าจะใช้เส้นทางอ้อมภูเขาเข้าเมืองขอรับ?”

หลินชวนแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ใกล้มืด ถ้าเขาอ้อมภูเขาเข้าเมืองไปในเวลานี้ประตูเมืองคงปิด และเข้าเมืองไปไม่ได้อยู่ดี

“เอาเถอะ พักที่โรงเตี๊ยมที่เจ้าว่าก็แล้วกัน พวกทหารติดตามคงเหนื่อยล้ากันเต็มที”

"ขอรับ"