ซิกๆๆๆๆ
เสียงร้องของแมลงอะไรสักอย่างที่ร่างบางไม่เคยได้ยินดังประสานกันเหมือนเสียงเสียดสีของใบไม้ชวนให้เธอรู้สึกหงุดหงิด แต่ยังถือว่าเป็นความน่ารำคาญที่พอทนได้ในระดับหนึ่งเมื่อเทียบกับเสียงของดาเรลที่มาตื้อพ่อของเธอที่บ้านได้ทุกวี่ทุกวัน
คราเทลคิดมาดีแล้ว เธอต้องอยู่ในกลุ่มกรรมการนักเรียนให้ได้ ถ้าอยู่ดีๆ ดาเรลโผล่มา เธอจะได้สั่งให้นักเรียนคนอื่นๆ จัดการหมอนั่นให้น่วม ข้อหาสร้างความลำบากให้เธอไม่จบไม่สิ้นจนเธอต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้
เสียงฝีเท้าจากด้านหลังประชิดเข้ามาแล้ว ลีเองก็เริ่มเหนื่อย คราเทลตัดสินใจหยุดวิ่งก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าลีที่เกือบจะวิ่งเลยเธอไปแล้วดันให้เขาไปหาเอสตาร์
“คะ...คุณคราเทล!”
ยัยตัวแสบตัดสินใจหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตากับเรือนผมของอีกฝ่ายเป็นสีคาราเมลหวานแหวว แต่รอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าหล่อเหลา กับรูปร่างใหญ่บึกบึนเต็มไปด้วยหมัดกล้ามดูจะไม่หวานเหมือน
