เงาของผู้หญิงคนนั้นบนเตียงนอนดูลางเลือนเหลือเกิน แต่มันทำให้เขาสุขใจ อิ่มใจที่ได้ยืนมองเธออยู่ตรงข้างๆเตียงนั่น ใบหน้านั้นไม่ชัดเจนนัก แต่เสียงของเธอยามเอื้อนเอ่ยทำให้เขาชุ่มชื่นใจเหมือนน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์ราดรดบนพื้นดินอันแตกระแหง
“ตื่นแล้วเหรอคะ”
เสียงของเธองึมงำถามเขา หวานเพราะเสนาะหูเหลือเกิน
พอเขาคว้ามือออกไปสัมผัสที่ตัวเธอ ร่างของหญิงสาวคนนั้นก็กระจายสลายตัวไปราวกับหมอกควัน
“เดี๋ยว”
ปุญญ์คว้าอะไรวุ่นวายในอากาศ ใจหายเหมือนของล้ำค่าที่สุดในชีวิตกำลังเลือนหายและจะไม่กลับคืนมาอีกแล้ว เขาสะดุ้งตื่นจนได้และพบว่าเหงื่อออกเต็มใบหน้าและลำตัว
ฝันอีกแล้ว เขาฝันแบบนี้อีกแล้ว
ปุญญ์สะบัดหัวแรงๆแล้วตวัดผ้าออกจากตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ
“ฝันร้ายหรือคะ” พิชชาอรเปิดประตูเข้ามาพอดีถามขึ้น เมื่อเห็นว่าใบหน้าของสามีดูไม่สดชื่นนัก ทั้งที่นอนตื่นเกือบสิบโมงเช้า
“ฮื่อ ทำไมชอบหลอกผมนัก ในฝันก็ไม่เว้น
