Chapter 50
Zhannia
TATLONG araw na ang nakalipas simula nang makauwi ako galing Ifugao. Tatlong araw na rin akong umiiyak, parang hindi na yata matatapos ang sakit na nararamdaman ko.
Kanina pa ako nakatingin sa labas ng bintana, pinagmamasdan ang mga dahon na sumasayaw sa hangin—tahimik, pero puno ng kalayaan. Tila ba ipinapaalala nila sa akin. Na kaillangan ko nang bumangon, na hindi pwedeng manatili na ganito.
Tumaas ang mga kamay ko, at pinunasan ang natirang bakas ng luha sa mga mata ko. Masakit, oo, pero alam kong kailangan ko nang tanggapin ang lahat. Tanggap ko na ang katotohanan. Sumuko na ako, sarili ko muna ang isipin ko.
Mabigat ang katawan kong bumangon mula sa kama. Tatlong araw akong nagkulong, tatlong araw na hindi hinarap ang reyalidad, tatlong araw na nagdahilan na
