Chapter 42
Zhannia
PABAGSAK akong naupo sa upuan, parang biglang nawalan ng lakas ang mga tuhod ko. Wala na akong magagawa, kundi ituloy na ang diborsyo. Para na rin siguro para maging malaya ako sa sakit na pinapadanas sa akin ni Khail.
Ang bigat na nasa dibdib ko ay parang hindi ko na kayang pigilan, kaya pinakawalan ko ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Tahimik akong umiiyak, pumikit habang bumabagsak ang mga luha sa aking pisngi. Wala naman ibang pwedeng sisihin rito kundi ako, pero sa huli tanggap ko na wala na akong magagawa kundi tanggapin na ito ang gusto niya.
Pagkatapos ng ilang minutong pag–iyak, pinahid ko ang mga luha ko. Hindi ko pwedeng hayaan na kainin ako ng lungkot. May trabajo pa akong dapat asikasuhin. Binuhos ko ang buong oras ko sa trabaho, pilit na iniiwas
