“Gamitin mo sa tama ‘yang bibig at dila mo. Kumain ka.” Lomobo ang paligid ng bunganga ni Ryujin. Naipasok ko na ang tinapay kaya pilit n’ya na lang nginuya. Siguro nagkaroon ng panandaliang katahimikan sa loob ng mahabang mga minuto dahil hindi s’ya makapagsalita at may laman na ang makati n’yang bunganga.
Pinagmasdan ko s’yang nginunguya ng mabuti ang tinapay hanggang sa nawawala na ‘yong umbok sa mga pisngi n’ya. “You shouldn’t have done that—“
“Kumain ka pa.” Inalay ko ulit sa kan’ya ang pangalawang tinapay. Binabaan n’ya lang ng tingin ang kamay ko. Nasa ibabaw ng palad ko naka-lapag 'yon.
“It looks like your hand is more appetizing than the bread itself.” Nagbabadya na naman ang kahalayan n’ya.
“’Wag ka nang maarte. Kainin mo na lang at ayaw mo naman lamunin ang food ration mo
