ยัยตัวป่วน..สุดที่รัก

บทที่ 6 เจอดีเข้าให้

เช้าวันต่อมา..ผมมานั่งรอน้องที่ด้านล่างคอนโดแต่เช้า เมื่อผมเห็นเป้าหมายผมก็เดินเข้าไปปะทะทันที น้องที่เดินมาแบบรีบร้อนไม่ทันได้ระวังตัวก็ชนเข้ากับตัวของผมจังๆ

แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือ แรงปะทะทำให้น้องเกือบล้มดีนะที่ผมรับน้องไว้ได้ทัน เมื่อน้องตั้งสติได้ก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม

ในขณะนั้นเองผมเห็นน้องหน้าแดง แล้วน้องก็รีบเดินออกไปอย่างเร็วโดยที่ผมยังไม่ทันได้พูดโต้ตอบอะไรกับน้องสักคำ

คือเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆ พอผมจะอ้าปากพูดน้องก็เดินหายไปแล้ว..หึหึเจอกันที่มหาลัยนะสาวน้อย

...............

วันนี้ฉันรีบเพราะตื่นสาย สงสัยจะหลับเพลินไปหน่อย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็รีบคว้ากระเป๋ากุชชี่ใบใหม่ล่าสุด

อย่าสงสัยนะว่าวันก่อนชาแนลทำไมวันนี้เป็นกุชชี่ ฉันมีหลายใบมากค่ะไม่ได้อวดรวย แต่คุณแม่คุณมัมสุดที่รัก สุดดวงใจซื้อให้

ท่านให้เหตุผลว่าเงินมันเหลือใช้เลยซื้อกระเป๋าให้ฉันเกือบทุกเดือน ย้ำค่ะว่าเกือบทุกเดือน ทั้งที่ฉันปฏิเสธแต่ท่านก็ซื้อมาให้ตลอด

ใบนึงไม่ต้องพูดถึงราคา เพราะของแท้ของนำเข้าทุกใบ..อ่ามัวแต่พูดเรื่องกระเป๋าสายแล้ว"

เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ฉันก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งแบบรีบ ร้อนอ่ะข้าใจอารมณ์ใช่ป่ะเออนั่นแหละ มันก็เลยไม่ทันระวังไง ก็เลยชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง

ในขณะที่ฉันกำลังจะหงายหลังนั้นเองก็มีมือของใครคนนั้น โอบล้อมตัวของฉันเอาไว้ ทำให้ตัวของฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างพอดิบพอดี แต่เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจเพราะเขาคือพี่นนท์นั่นเอง คนที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอ

"อะ..เอ่อขอโทษค่ะฉันไม่ทันระวังขอบคุณนะคะขอตัวก่อนค่ะ"

ฉันรีบเดินไปที่รถอย่างไว แล้วขับตรงไปมหาลัยทันที ใจเต้นแรงอีกแล้ว.

เมื่อเดินมาถึงที่ประจำ ก็ตรงมาทางม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆคณะทันที สามสาวก็นั่งหน้าสลอนเรียงรายกันอยู่

ทำทรงเหมือนหมูสามชั้น ฉันได้แต่คิดในใจแล้วอมยิ้ม..

"อารมณ์ดีอะไรแต่เช้าค่ะเพื่อนสาว" เป็นเสียงขนมจีน

"แค่ฉันเห็นหน้าหมูๆของพวกแกฉันก็อารมณ์ดีแล้วย่ะ"

"เชอะ..ใช่สิแม่สูงยาวเข่าดีอกเป็นอก เอวเป็นเอว ไม่เหมือนอย่างฉันทรงแหนมใช่มะ"

"บ้าน่าแกร..ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย

ฉันแค่คิดว่าแกนั่งเรียงกันเหมือนหมูสามชั้นต่างหาก คือมีเนื้อเนื้อแล้วชั้นสุดท้ายคือแกไงมันอ่ะมัน"

ทั้งสาวสาวประสานเสียงกันหัวเราะ

"เออ..ให้มันได้อย่างนี้สิน่ามาถึงก็ชมชั้นเลยยัยแมลงหวี่ชิชิ"

"แหน่ะโมโหทีไรเอาเรื่องนี้มาล้อฉันอีกแล้วนะ ยัยจีน ฮ่าๆๆ"

บอกแล้วไงว่ากลุ่มเราสนิทกันแบบเนื้อแทบจะติดกันเลย คุยกันทุกเรื่องจริงๆแม้กระทั่งเรื่องชื่อฉันก็เล่าให้พวกมันฟัง เก็จนะในความซี้ปึกของพวกเรา

"ไปๆมัวแต่เล่นไปกินข้าวกันก่อนจะได้รีบขึ้นเรียน" เป็นเสียงของแม่ชีประจำกลุ่มคือยัยข้าวตังนั่นเอง

"อืมๆไปเหอะ" แล้วทั้งหมดก็เดินตามกันไป เมื่อถึงโรงอาหารของมหาลัยก็จับจองหาที่นั่ง แล้วกินข้าวกันไปเงียบๆ เพราะจะสายแล้วเลยไม่ได้พูดคุยกัน...

ในขณะนั้นเอง ที่พวกฉันกำลังถือจานข้าวจะเอาไปเก็บ ก็มีบุคคลหนึ่งเดินมาซึ่งเธอตรงมาทางฉันคนเดียว

เธอทำท่าจะสาดน้ำก๋วยเตี๋ยวมาหาฉัน แต่ด้วยความที่ฉันเรียนยูโดจนได้สายดำมาครอง มันทำให้ฉันมีความเร็วในการหลบเลี่ยง

แล้วเธอก็ล้มหน้าคะมำลงไปเองดีที่น้ำก๋วยเตี๋ยวนั้นไม่โดนเธอ แต่มันไปโดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเข้าน่ะสิ

ว้ายนี่แหละนะที่เขาเรียกว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว ฉันได้แต่คิดในใจ"

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างตะลึงพรึงพรืด เมื่อเห็นว่าใครกันที่เป็นคนรับน้ำก๋วยเตี๋ยวของสปอยไป

เขาคืออาจารย์พรรณี เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ตรงฉินที่สุด ไม่เคยเกรงกลัวใคร ไม่ว่าจะรวยล้นฟ้าหรือนักเลงโต

ไม่สนว่าจะเป็นหน้าอินทร์หรือหน้าพรหมทั้งนั้น เป็นอาจารย์ที่เจ๋งที่สุดในมหาลัยเลยล่ะ

"อะ..อา..จารย์ " เมื่อฉันเห็นว่าเป็นใครที่รับน้ำก๋วยเตี๋ยวแทนยัยวีวี่ ฉันนี่ยืนหน้าซีดเผื่อเหงื่อออกตามฝ่ามือจนเปียก

ใครจะไม่รู้จักอาจารย์ฝ่ายปกครองที่เนียบที่สุดกันละ แม้แต่พ่อของฉันยังเกรงใจท่าน มากกว่าเจ้าของมหาวิทยาลัยอีกมั้ง

"ฉันล่ะสมน้ำหน้ายัยสเปิร์ม เป็นไงล่ะให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว เวรกรรมติดจรวดเร็วดีนะนี่ย"

เสียงจีนเองค่ะกระซิบบอกพวกฉัน

อาจารย์ค่อยๆ เอามือลูบน้ำก๋วยเตี๋ยวออกจากใบหน้าแบบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

ทุกคนที่อยู่ในโรงอาหารต่างอยู่ใน อาการสงบ เหมือนนักรบยืนไว้อาลัย ให้กับใครสักคนณ.ที่แห่งนี้

" ตามครูมาทุกคน " แก๊งของฉันกับแก๊งของยัยสเปิร์ม เดินตามอาจารย์ไปจนถึงห้องปกครอง

เมื่ออาจารย์นั่งประจำที่ทุกคนก็ยืนอยู่ในความเงียบสงบ นิ่งเหมือนศพอยู่ในโรงเย็น แต่ไม่ใช่ฉันนะเป็นยัยสเปิร์มค่าา

เป็นไงล่ะจะเล่นฉันแต่โดนตัวแม่เข้าให้สะใจโว้ยฉันได้แต่คิดในใจ

"เกิดอะไรขึ้น สุนิสา ราชาวดี อาจารย์ถามเน้นย้ำเสียงดังฟังชัดทุกคำ

"เอ่ออ...คือ..นุ..หนูกำลังจะเอาชามไปเก็บค่ะแล้วเกิดลื่นล้มอย่างที่อาจารย์เห็นเลยค่ะ" นางตอบกลับอาจารย์แบบกล้าๆ กลัวๆ

"อย่างที่อาจารย์เห็นหรอ แต่อาจารย์เห็นเราเดินตรงไปหา พรปวีณ์ นะสุนิสาาาา..."

"อะ..เออ..เธอจงใจจะแกล้งเพื่อน" อาจารย์พูดพร้อมกับเอามือตีโต๊ะเบาๆแต่สำหรับพวกฉันมันดังนะ ฉันเห็นยัยสปอยแต่ฉันเรียกสเปิร์ม นางสะดุ้งสุดตัวเลยล่ะ

"งั้นอาจารย์เชื่อตามที่เห็น ขอลงโทษด้วยการพักการเรียนเธอสามวัน.."

" แต่อาจารย์คะ "

" พวกเธออกไปได้แล้ว ถ้ามีครั้งต่อไป โดนทันบนและเชิญผู้ปกครองแน่เข้าใจไหม สุนิสาาา อาจารย์เน้นย้ำชื่อของยัยสเปิร์ม"

"พ่อของเธอจะใหญ่มาจากไหนฉันไม่สน ผิดก็ว่าไปตามผิด" อาจารย์ยังทิ้งท้ายเอาไว้ จากนั้นพวกของยัย สเปิร์มก็เดินออกไป

"ส่วนพวกเธอครูรู้ว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นอีก วังตัวด้วยล่ะ พรปวีณ์ ธนพัฒน์ไพศาล

"อาจารย์"

ฉันอุทานเรียกท่านพร้อมทำตาลุกวาวเพราะอาจารย์เรียกนามสกุลของฉันถูกน่ะสิ เพราะฉันมาสมัครเรียนโดยใช้นามสกุลอื่น..

"ความลับไม่มีในโลกหรอกนะ พรปวีณ์ อาจารย์รู้ว่าเธอเก่งเธอไม่ชอบอวดอ้าง ต่างจากคนที่พึ่งเดินออกไปแต่ยังไงก็ระวังตัวเอาไว้ ขึ้นชื่อว่าหมาน่ะมันกัดไม่ปล่อยแน่ๆ"

"โห๋อาจารย์สุดยอดค่ะ"..เป็นเสียงยัยขนมจีน อาจารย์ได้แต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไรต่อ..

"พวกเธอกลับไปเรียนได้แล้ว"

"ขอบคุณค่ะอาจารย์" จากนั้นพวกฉันก็ออกจากห้องไป เพื่อตรงขึ้นห้องเรียนเพราะเหลือเวลาไม่ถึง 5 นาทีแล้ว

เมื่อเข้ามาถึงห้องทุกคนก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกันใหญ่ สายข่าวประจำกลุ่มก็เม้ากันอย่างเพลิดเพลินมีแต่คนสะใจที่ยัยสเปิร์มโดนพักการเรียนก็แน่ละไม่มีใครชอบขี้หน้าเธอหรอก

ทางด้านยัยสเปิร์มม

."กรี๊ดๆๆๆ..ทำไมฉันต้องโดนพักการเรียนด้วย ทำไมๆๆ"

"โอ้ยเบาสิยัยสปอยหูฉันจะแตกแล้วเนี่ย" เป็นเสียงของลดา

"แกหุบปากไปเลย"

"แกก็เป็นซะแบบนี้ไงถึงไม่มีใครอยากคบด้วย" เป็นเสียงของน้ำส้ม

"เออไม่คบก็ไม่ต้องคบสิวะคิดว่ากูแคร์พวกมึงงั้นหรอ"

"โหแรงไปไหมสปอยพวกเราแค่หวังดี ขืนยังทำตัวระรานคนอื่นแบบนี้ระวังเรียนไม่จบนะ" เป็นเสียงของน้ำใส

"เออเรื่องของกูพวกมึงจะไปไหนก็ไปเลย จะไปคบใครก็เชิญ ออกไปให้หมดกรี๊ดดๆๆ.."

"พวกเราไปเหอะคิดว่าเราชอบนักเหรอที่ต้องทนอยู่กับคนงี่เง่าชอบใช้พวกเราเหมือนขี้ข้า แถมชอบเอาหน้ากับอาจารย์ ที่จริงแล้วเป็นพวกเราที่ทำให้ทั้งหมดต่างหาก"

"ก่อนไปขอด่ามันสักทีเถอะทนมานานแล้ว" เป็นน้ำส้มที่ทนสันดา..รต่ำๆของสปอยไม่ไหวจึงได้ระเบิดออกมา ที่ผ่านมาที่พวกเธอยอมมาตลอดเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนหรอกน จากนี้ไปอย่าได้เจอกันอีกเลย

"อีคุณหนูลูกเศรษฐีแต่หาดีไม่เคย เจอ เอาแต่เพ้อหาผู้ชายไร้ยางอาย สิ้นดี ไม่อยากมีหรอกเพื่อนเล.ว ทางที่ผ่านมามีแต่เหว ขอให้เธอโชค ดีนะอีลูกกรอก อยากจะบอกมานาน แล้วว่าบ๊ายบาย

"จากกันจนตายเลยนะอีผู้ดีสมองกลวง..ลาแล้วลาลับ พวกฉันไม่คิดกลับมาหาแกหรอกอีนังสเปิร์มม..อีไข่ฟ่อบ๊าบบบายสะใจโว้ยย...ไปเถอะพวกเรา"